ชั่วโมงต่อมา_
"ไหนๆ เธอก็ได้สิทธิ์พิเศษแล้วด้วย มาลองแข่งกับฉันสักตาดูไหม ใครแพ้ก็วิ่งรอบสนามไปตามกติกา" น้ำเสียงเข้มบอก ในจังหวะนี้ทุกอย่างดันข้างเขาซะเหลือเกิน เมื่อเหลือบัวเพียงคนเดียวที่ไม่มีคู่จับกับรุ่นพี่นั่งหน้าจ๋อย
เบื้องหน้าเขาคือกระดานหมากล้อม กับแต้มจำนวนนึงในกล่องข้างๆ เป็นตัวชี้วัดว่าใครจะชนะ
"แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องคู่กับนาย! เรื่องใช้ความคิดฉันถนัดมากๆ " คนบอกมั่นใจ รีบนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับภาม ยิ่งเห็นหน้าเขาทีไรนึกหมั่นไส้ทุกครั้ง เพราะตอนนี้สีที่วาดบนหน้าสวยยังไม่มีทีท่าจะลบ
"งั้นเหรอ?"
"เชิญวางเลยค่ะพี่สุดหล่อ ให้สิทธิพิเศษก่อนใคร" มือบางผายเชื้อเชิญประหนึ่งเห็นชัยชนะ เรื่องเกมส์พวกนี้เธอเล่นกับพี่ชายและบิดามาตั้งแต่เด็กแล้วต่างหาก
"มั่นใจดี" มือหนาหยิบวางก่อน ตามด้วยมือบางสลับกันไปมา
"สุดยอดเลยว่ะ น้อยคนนะที่จะเห็นตามไอภามได้" ทิวเขาพูดขึ้น พอย้อนมองดูคู่ตัวเองอย่างครีม ยังไม่รู้จักกระทั่งวิธีเล่น
"เอาสิ ถ้าชนะฉันได้เธอก็รอดไปกับเพื่อน" น้ำเสียงเข้มบอก
"ไม่ต้องถ้าหรอกค่าาา ยังไงฉันก็ชนะ มั่นใจไว้เลยครีมเรื่องนี้เราถนัด" หน้าสวยส่งยิ้มหวานให้เพื่อนสาว รีบคิดวางแต้มล้อมอีกฝ่ายในกระดาน แต่ต้องยอมรับว่าเขาก็ทันทุกจังหวะ ยิ่งทำให้การแข่งขันครั้งนี้สนุกขึ้น
"ระดับยัยบัวชนะทุกคนในบ้านนะเว้ย!" ต้นกล้าส่งเสียงให้คู่ต่อสู้ไหวหวั่น แต่เปล่าเลยหน้าหล่อเหลายกยิ้มร้าย
"ถ้าจะรู้ว่าตัวเองแพ้ก็ยอมไปเถอะ คว่ำกระดานไปก็ได้ จะแกล้งไม่มอง" บัวยังแซวไม่มีหยุด มีครีมรีบมายืนข้างหลังบีบนวดไหล่เชียร์
"หมายถึงเธอ?"
"หมายถึงพี่ภามสุดหล่อต่างหากค่าา" บัวลากเสียงยาว
"รำคาญหูชะมัด!" พอเห็นคู่กรณีไม่สะทกสะท้าน เล่นหน้าเล่นตาราวกับมั่นใจในตัวเองสูง มือหนาเริ่มวางหมากลงกระดานดังขึ้น
"เริ่มจะแพ้แล้วเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน อย่างน้อยๆ ก็วิ่งสักสามรอบไป สนามนี้เล็กจะตาย" บัวหันมายิ้มให้บรรดาเพื่อนรุ่นเดียวกัน
"แค่สามรอบ?"
"อ่ะสี่รอบแล้วกันถือว่าเห็นใจนายนะเนี้ย เดี๋ยวหน้าหล่อๆ จะไหม้หมด" คนบอกยังใจเย็น วางทีละตัวสลับไปสลับมา
"ตามนั้น" จนกระทั่งหมากในกล่องเหลือเพียงแค่สามชิ้น บ่งบอกว่าใครเป็นผู้ชนะ!
"........" ฝั่งของบัวเงียบกันในทันที ได้ยินเพียงเสียงลมพัดผ่านข้างกกหู
"สี่รอบแล้วกันถือว่าเห็นใจ" ร่างสูงดีดตัวลุกพรวด มายืนกอดอกมองรุ่นน้องปากเก่ง ทำหน้าเสียผิดกับตอนมั่นใจอย่างดี
"โถบัว...."
"หมดแล้ว...ตายแน่ๆ ตั้งสี่รอบไม่ขาเดี้ยงก็ขาหลุด" ร่างบางสองขาสั่น ดีดตัวมายืนข้างสนามฟุตบอลที่มีเพื่อนรุ่นเดียวกันยืนให้กำลังใจ
"ถ้ารู้ว่าไม่ไหวก็ยอมแพ้! คณะนี้ไม่พร้อมสำหรับคนอ่อนแอ!!!" น้ำเสียงเข้มดังกึกก้อง กระตุ้นร่างบางสะดุ้งเฮือก
"พร้อม!!!" เสียงหวานตะโกนโต้กลับ ออกตัววิ่งคนเดียวในสนามกว้าง มีพี่ชายยืนกุมขมับคอยดูห่างๆ ขืนเขาออกตัวช่วยน้องสาวตัวเอง รุ่นน้องคนอื่นคงประท้วงกติกา
"เราก็ไปด้วย เพื่อนช่วยเพื่อนคำนี้ห้ามลืม!" ทิวเขาบอกทางครีม ซึ่งเธอก็พยักหน้ารีบวิ่งทันควัน
"น้องๆ ทุกคนดูเพื่อนไว้เป็นตัวอย่าง! ไม่ว่าใครก็อย่าทะนงตัวว่าเก่ง เพราะคนเก่งจริงๆ เขาไม่คุย ทราบ!!!" คราวนี้ภามดึงเอาไมค์ขนาดเล็กมาพูด ทำคนในสนามได้ยินหันมองค้อนขวับ
"ทราบ!!!"
ตุ๊บ~ ร่างบางทิ้งกายบนพื้นสนามหญ้าอย่างหมดแรง พร้อมกับเพื่อนสาวสภาพเดียวกัน หลังไปวิ่งมาได้สี่รอบท่ามกลางแดดช่วงบ่ายจ้าจรัสจนแสบผิว
"เป็นไงล่ะ ท้าใครไม่ท้าดันไปท้าไอภาม โดนดีเข้าเลยเห็นไหม" ต้นกล้าเอาขวดน้ำเย็นมาให้ทั้งสองสาว ช่วงเวลาให้ทุกคนแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัว
"พี่กล้าไม่ห้ามเพื่อนตัวเองไว้บ้างเล่า ดุชะมัด! น่าล่ามไว้ในบ้านอย่างเดียว" แค่นึกยังเจ็บใจ ถ้าบ้านเมื่อไหร่จะเอาลูกบอลไปโยนทิ้งแม่น้ำให้ดู
"พี่สนิทกับมันที่ไหนล่ะ ลองไปอยู่กลุ่มมันได้สมองระเบิดแน่!" เขาเห็นสภาพสะบักสะบอมน้องก็อดสงสารไม่ไหว รีบนำกระดาษรายชื่อในมือโบกพัดให้ทั้งคู่ ขืนกลับบ้านไปเจอบุพการีคงโดนบ่นไม่น้อย
"นี่เหลือแค่ไปตามหาพี่รหัสใช่ไหม แล้วทีนี้เราจะได้กลับบ้านกัน" ครีมนั่งเอนพิงทางบัว
"ใช่ แต่เราจับชื่อได้ใครกันอ่ะ พี่จะได้ช่วยดูให้" ต้นกล้าย่อตัวลง มามองในกระดาษใบเล็กที่รุ่นน้องต้องจับฉลากก่อนร่วมกิจกรรม
"รุ่นพี่หน้าหล่อติดเดือนคณะทุกปี?" ครีมอ่านของตัวเอง
"หน้าหล่อ? มันก็พี่ไหมอ่ะ แต่ใครว่ะติดเดือนคณะ" เรื่องแบบนี้เขาสนใจที่ไหน นอกจาก...
"ต้องหล่อขนาดไหนอ่ะ ครีมว่าที่นี่ก็หล่อพอๆ กันนะ"
"ไอคนที่คู่กับเราเมื่อกี้แหละ อะไรจะบังเอิญรอบสองได้" ต้นกล้าตบหน้าขารอบใหญ่ มันเป็นเรื่องคิดง่ายได้มากกว่าเวลาเรียนซะอีก
"พี่ทิวเขาเหรอ พี่เขาใจดี" คนบอกเผยความผ่อนคลายมากขึ้น เป็นใครก็กังวลหากได้พี่รหัสดุแบบภาม
"แล้วของเราล่ะบัว ในกระดาษมันใบ้ว่าอะไร?"
"หัวหน้าทุกอย่างดุสุดในรุ่น" เสียงหวานพูดแบบหายใจไม่ทั่วท้อง เธอคงไม่เป็นเวรกรรมของใครง่ายๆ หรอกจริงไหม?
"ไอภามชัวร์!!!"
................................