ความทรงจำร้าง

2330 Words

@ 3 เดือนต่อมา ผ่านมาแล้วสามเดือนตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องพลอยใสตัดสินใจหยุดพักการเรียน และเดินทางมาอยู่กับพี่ชายที่ประเทศญี่ปุ่น...ถือเป็นการมาพักใจให้ลืมความเจ็บปวด ในระหว่างนั้นเธอลงเรียนซัมเมอร์กับมหาวิทยาลัยชื่อดังของญี่ปุ่น..ถ้านับเวลาในไทยก็เป็นช่วงปิดเทอมพอดี ผ่านไปนานถึงสามเดือนความเจ็บปวดเหล่านั้นไม่เคยจางหายไปไหน แต่ดีหน่อยที่มันดูเหมือนจะทุเลาลง ไม่หนักหนาสากรรจ์อย่างช่วงแรก ข่าวคราวของสิงหาเธอได้ยินบ่อยจนชิน เนื่องจากพี่สาวที่เธอเคารพรักอย่างมีนมักจะส่งรูปของสิงหารายงานความเคลื่อนไหวให้เธอทราบบ่อยๆ..แปลกที่เธอไม่แม้แต่จะเก็บเอามาใส่ใจ แม้มีนจะบอกว่าเขาทุกข์ทรมานทุรนทุรายมากแค่ไหน สำหรับเธอแล้วกลับไม่เชื่อคำพูดเหล่านั้นเลยสักนิด...ครั้งสุดท้ายคือครั้งสุดท้าย ไม่เคยคิดที่จะหวนกลับไปเจ็บอย่างเดิมอีก เดิมที่ไม่คิดจะกลับไปอยู่ประเทศไทยอีกเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งเมื่อสองสัปดาห์ก่อนได้รับคำเชิญจากพี่สาวคนสนิทอย่างมีนให้ไปร่วมงานหมั้นในฐานะเพื่อนเจ้าสาว..ครั้งจะปฏิเสธก็เห็นทีจะไม่ได้ คนเป็นพี่โน้มน้าวเธอแล้วโน้มน้าวเธออีก....เห็นแก่ที่สนิทนับถือกันเป็นเหมือนพี่น้องแท้ๆ และจากการที่มีนคอยช่วยเหลือและให้กำลังใจเธอมาตลอด พลอยใสตัดสินใจบินกลับประเทศไทยเพื่อที่จะไปร่วมงานหมั้นของมีนกับปืน และเธอตัดสินใจแล้วว่าจะกลับไปเรียนต่อตามที่บิดามารดาได้ขอร้องไว้ อยากให้ลูกสาวสุดที่รักกลับสู่อ้อมอกตามเดิม พลอยใสเองก็รู้สึกไม่สบายใจที่ทำให้พ่อแม่เป็นห่วง เธอตัดสินใจแล้วว่าต่อให้ต้องเจอกับสิงหาเป็นร้อยๆคน นับจากนี้ก็จะไม่หนีเขาอีก..หัวใจเป็นของเธอแล้ว..อดีตจะเป็นยังไงขอทิ้งไว้ให้มันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของความทรางจำร้าง ... การที่เธอพักการเรียนไปนานถึงสามเดือน ถึงจะตรงกับช่วงปิดเทอมพอดี แต่ติดปัญหาตรงที่เธอไม่ได้สอบปลายภาค และยังอยู่ในช่วงปลายภาคเรียนที่ทำการเรียนการสอนอยู่ เธอคงต้องเก็บเวลาเพิ่มเพื่อให้เรียนได้ทันและเลื่อนชั้นปีพร้อมกับน้ำชาและใบม่อน... @ประเทศไทย > งานหมั้นของปืนและมีน > จากเรื่องกฎของเพื่อน (นอน) พิธีหมั้นถูกจัดขึ้นในโรงแรมหรูชื่อดัง ผู้คนมีฐานะมากมายได้รับเชิญให้มาเป็นสักขีพยานในความรักของปืนและมีน รวมถึงพลอยใสด้วย ถึงแม้จะไม่อยากเจอหน้าคนบางคนแต่เธอก็แยกแยะออกว่าอะไรเป็นอะไร ไม่คิดจะเอาเรื่องราวในอดีตมาปะปนกับปัจจุบัน... แชนเดอเลียร์บนเพดานส่องแสงระยิบระยับลงมากระทบพื้นหินอ่อนวาววับ แขกในชุดราตรีและสูทหรูเดินจับกลุ่มพูดคุย บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำหอมแพงและเสียงดนตรีคลาสสิก พลอยใสยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนด้วยแววตานิ่งสงบแต่แฝงไปด้วยความอดทนที่จะไม่แสดงความรู้สึกบางอย่างออกมา "วันนี้เจ๊สวยที่สุดเลยนะคะ "ขอบใจจ้ะ...พลอยเองก็ดูสดใสขึ้นเยอะเลยนะ.. "พลอยยินดีกับเจ๊และพี่ปืนนะคะ ในที่สุดก็ผ่านช่วงเวลาร้ายๆมาได้... "ทุกอย่างก็ต้องใช้ความอดทนและพยายามทั้งนั้น...กว่าความรักของเจ๊จะเดินมาถึงจุดนี้ เจ๊เองก็ต้องผิดหวัง เสียใจ เจอกับอุปสรรคต่างๆมามากพอสมควร...ว่าแต่พลอย..กลับมาครั้งนี้..ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม.. "พลอยกลับมาเพื่อร่วมแสดงความยินดีกับเจ๊ และเพื่ออนาคตของพลอยเอง.. "แล้วไอ้สิงล่ะ...พลอยจะไม่ยอมคุยกับมันจริงๆเหรอ..มันน่าสงสารมากเลยนะ..ตั้งแต่พลอยทิ้งมันไป..มันเหมือนกับคนที่มีแต่ร่างไร้วิญญาณ ไม่มีชีวิตชีวาอย่างกับศพเดินได้.. "คุยได้นะคะ..แต่จะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมคงไม่ได้แล้ว....พลอยไม่อยากเอาหัวใจไปเสี่ยงกับคนแบบนั้น.. "ดูเหมือนพลอยจะโกรธมันมาก..เจ๊ก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่ถ้าพลอยตัดสินใจแล้ว เจ๊ก็หวังว่าต่อไปพลอยจะมีแต่ความสุข..ไม่ต้องเสียใจอย่างที่เคยเป็น "ค่ะ..ขอบคุณนะคะ..เราออกไปที่งานกันเถอะค่ะ ป่านนี้พี่ปืนชะเง้อรอเจ๊แล้วเนี้ย... "จ้ะ เสียงหัวเราะเบา ๆ ของมีนกับพลอยใสผสมกับเสียงฝีเท้าบนพรมหรูดูอบอุ่นนุ่มนวล ใบหน้าทั้งคู่ประดับด้วยรอยยิ้ม พลอยใสแสร้งทำตัวให้เข้มแข็งแต่แววตายังฉายแววเหนื่อยล้าบางเบาอยู่ลึก ๆ พลอยใสกับมีนเดินออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ทันทีที่เดินมาถึง สิงหาที่นั่งซึมไม่พูดไม่จากับใครก็ดีดตัวลุกขึ้น ดีหน่อยที่ธันวาจับแขนเอาไว้ทัน...คนร้อนรนจึงได้สติ พยายามอยู่ให้นิ่งที่สุดทั้งที่ในใจร้อนอย่างกับไฟ...พิธีหมั้นเสร็จสิ้นคนเป็นพี่ไม่รอให้น้องหนีหน้าไปไหน มาดักรอพลอยใสที่หน้าห้องแต่งตัว... "เดี๋ยววันอาทิตย์พลอยมาหานะคะ... "โอเค..เจ๊มีเรื่องจะเม้ามอยเยอะแยะเต็มไปหมด... "พลอยมีของฝากจากญี่ปุ่นมาฝากเจ๊ด้วย แต่วันนี้ไม่ได้เอามา รอให้งานเสร็จกะว่าจะเอาให้เจ๊ คอเล็คชั่นใหม่เลยน๊า.. "ขอบใจจ้ะคนสวย.. เสียงหัวเราะสดใสถูกกลบด้วยเงาคนที่โผล่มาขวางหน้า บรรยากาศเปลี่ยนจากสว่างไสวกลายเป็นหนักอึ้งในพริบตา มีนชะงักกึก ส่วนพลอยใสก็หยุดก้าวอย่างช้าๆ เมื่อเห็นเขา "พลอย ! สิงหาเดินมาดักหน้าพลอยใสกับมีนที่ตอนนี้กำลังเดินออกมาจากห้องแต่งตัว...ก่อนที่สิงหาจะส่งสัญญาณให้มีนเป็นการบอกว่าขอคุยกับพลอยสองคน..มีนเองที่พอจะรับรู้ได้ถึงสถานการณ์จึงขอตัวออกจากพื้นที่ดังกล่าว.. มีนหันไปสบตากับพลอยใสคล้ายจะถามว่าไหวไหม พอเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าเบาๆ จึงค่อยๆ ผละออกไป ทิ้งให้สองคนเผชิญหน้ากันตามลำพัง "........(พลอยใสเงียบ ไม่พูดอะไรกับสิงหาเลยสักคำ ใบหน้าหวานยังคงนิ่งเฉย) แววตาเรียบเฉยของพลอยใสแทงใจเขาอย่างแรง เธอไม่ต้องพูดอะไร แต่ความเมินเฉยนั้นเจ็บยิ่งกว่าคำด่า "พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม.. "ไว้วันหลังนะคะ วันนี้พลอยรีบ... "พลอยยังโกรธพี่อยู่ใช่ไหม.. ".....เห้อ...พลอยใสถอนหายใจออกมาก่อนจะทำหน้าตาเหนื่อยหน่าย..สิงหาเองที่เห็นท่าทีของพลอยใสถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ น้ำตาสีใสไหลออกมาผ่านทางหางตา..เขาพยายามเอามือหนาขึ้นเช็ดมันออกแบบลวกๆ มือที่เคยมั่นใจของเขาสั่นเล็กน้อย ดวงตาแดงก่ำแต่ยังฝืนสบตาเธอราวกับหวังอะไรบางอย่างสุดท้าย "พลอยหายไปไหนมา...รู้ไหมว่าพี่ตามหาพลอยจนทั่ว.... "ตามหาทำไมคะ...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน... "อย่าพูดแบบนั้นได้ไหม.....พี่คิดถึงพลอยมากนะ..มากจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ... "พี่รักพลอยมากนะครับ...พลอยให้โอกาสพี่อีกสักครั้งได้ไหม....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม.. "พลอยเคยให้โอกาสพี่ไปแล้วนิคะ..ครั้งสุดท้ายที่พี่ขอ..พลอยก็ให้ไปแล้ว แล้วจะเอาอะไรอีก.... "พี่ผิดไปแล้ว พลอยอย่าเลิกกับพี่เลยนะครับ... "แต่เราเลิกกันนานแล้ว พี่จะใช้คำว่าอย่าเลิกไม่ได้ เราเลิกกันตั้งแต่วันนั้น วันที่พี่หักหลังพลอย... "พี่กับเอวาไม่ได้มีอะไรกันนะพลอย เอวาเป็นรุ่นน้องที่บังเอิญเจอกัน วันนั้นเขามาหาพี่เอง พี่ไม่ได้นัดเขามาเลย... "เหรอคะ...แปลว่าถ้าใครมาหาพี่ก็จะ" ยอมเปิดประตูให้เขาตลอดเลยใช่ไหม... "พลอยพี่... "พอเถอะค่ะ..เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว พลอยไม่อยากรื้อฟื้นมันอีก..ขอให้มันจบไว้แค่นั้น... "ไม่เอาพลอย..พี่ไม่เอาแบบนี้ พี่ขอโทษ พลอยอย่าทิ้งพี่แบบนี้ได้ไหม อึก อึก... สิงหากอดพลอยใสไว้ไม่ยอมปล่อย เขาร้องไห้อย่างกับเด็กน้อยขี้งอแงที่ไม่ยอมให้แม่ห่างจากตัว...พลอยใสเองพยายามสะบัดผลักตัวเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล...ไม่อยากให้ใครมาเห็นเขากับเธอกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันแบบนี้..คนเอาแต่ใจยังคงร้องไห้กอดเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนกระทั่ง... เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อนดังขึ้นใกล้เข้ามา ก่อนที่เงาร่างสูงจะหยุดยืนอยู่ข้างๆ แสงไฟจากเพดานสะท้อนเงาเขาชัดเจนริมผนัง "อะแฮ่ม !!.... : สิงหากับพลอยใสหันไปตามเสียงกระแอมของบุคคลหนึ่งที่ยืนกอดอกพิงผนังทางเดินอยู่...ผู้ชายตรงหน้าสวมสูทสีดำดูดี หล่อซะยิ่งกว่าพระเอกละคร แววตาเฉียบคมของเขาจับจ้องมาที่ทั้งคู่ด้วยท่าทีที่อ่านไม่ออก รอยยิ้มบางเฉียบแต่มากด้วยความหมายผุดขึ้นตรงมุมปาก บรรยากาศในบริเวณนั้นตึงเครียดขึ้นจนรู้สึกได้ทันที "พี่พายุ...! เสียงหวานที่หลุดออกจากริมฝีปากพลอยใสสั่นไหวเบา ๆ ทั้งแปลกใจและตกใจ ร่างบางเบี่ยงกายเล็กน้อย ดวงตากลมเบิกกว้าง ก่อนจะจับจ้องไปยังร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่งที่ยืนกอดอกพิงผนัง ใบหน้าเธอเจื่อนลงอย่างชัดเจนราวกับไม่คาดคิดว่าจะเจอคน ๆ นี้ในสถานการณ์แบบนี้ "ไง...ดีใจจังที่หนูน้อยของฉัน ยังจำฉันได้... น้ำเสียงราบเรียบของเขาเจือรอยเย้ยหยันบางเบา ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมกริบฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างน่าหวั่น พายุยืนสง่างามในสูทเข้ารูปสีดำ สายตาเย็นชาสะท้อนความเหนือกว่าโดยไม่ต้องเอ่ยอะไรเพิ่มเติม "พายุ....มึงรู้จักพลอยใสได้ยังไง.. สิงหาเดินเข้ามาขวาง แววตาที่เคยอ่อนลงเมื่ออยู่กับพลอยใสตอนนี้เต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจและคุกรุ่นด้วยความไม่พอใจ กล้ามเนื้อบริเวณกรามเขากระตุกเล็กน้อย ฝ่ามือกำแน่นอยู่ข้างลำตัวเหมือนจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายได้ทุกเมื่อ "ยัยนี่เป็นลูกหนี้กู ทำไมกูจะไม่รู้จัก.. คำตอบของพายุทำให้บรรยากาศหนักอึ้งลงทันตา เงาระหว่างทั้งสามคนทอดลงบนพื้นหินอ่อนอย่างคุกคาม ร่างของพลอยใสขยับตัวเล็กน้อยเหมือนจะถอยหนีด้วยความอึดอัด "ฉันมาทวงสัญญา... "สัญญาอะไรคะ... เสียงของเธอสั่นพร่าเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาเริ่มสั่นไหวราวกับคนที่ถูกต้อนเข้ามุม เธอก้าวถอยหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวแต่ถูกพายุคว้าไว้ก่อน "ครั้งล่าสุดที่เจอกัน..เธอนอนอยู่บนเตียงฉัน...จำได้ไหมว่าเธอติดหนี้ฉันอยู่...ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าจะให้เธอใช้หนียังไง...ไปกันเถอะ... คำพูดของพายุเหมือนระเบิดอารมณ์กลางอากาศ คนรอบข้างเริ่มหันมามอง แม้จะอยู่ห่าง ๆ แต่ความตึงเครียดก็ซึมซับไปทั่วบริเวณ หมับ ! พายุดึงแขนพลอยใสให้เข้าหาตัวก่อนที่สิงหาจะจับแขนอีกข้างเธอไว้... เสียงเสื้อผ้าถูกกระชากเบา ๆ ดังชัดในความเงียบของทางเดิน พายุออกแรงดึงด้านหนึ่ง สิงหาออกแรงต้านอีกด้าน พลอยใสยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงกลาง ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและปวดร้าว "มึงจะพาเมียกูไปไหน.. "พี่สิง...พลอยไม่ใช่เมียพี่ พูดอะไรระวังคำพูดด้วย.. เสียงของเธอเด็ดขาด แววตาจริงจังแม้จะเจ็บปวดภายใน ราวกับต้องกัดฟันเพื่อให้คำพูดเหล่านี้ออกมาให้ชัดที่สุด เธอไม่มองเขาในตอนพูดด้วยซ้ำ "เอาไงดีล่ะ..พลอยใสบอกไม่ใช่เมียมึงว่ะ... พายุหันมาทางสิงหาด้วยท่าทางสบาย ๆ ยักคิ้วให้เล็กน้อย รอยยิ้มกวนประสาทฉายบนมุมปาก ราวกับเขากำลังเพลิดเพลินกับการเห็นอีกฝ่ายทรมาน "แต่เธอเคยเป็นแฟนกูมาก่อน.. "เคย ? แปลว่าเป็นอดีต..แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว... เสียงพายุดังชัด พร้อมกับแววตาที่กดใส่สิงหาเหมือนตอกย้ำชัยชนะ สิงหาเองเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาเริ่มแดงก่ำ "บอกมันไปสิหนูน้อย...จะไปกับฉันหรือจะอยู่กับมัน... คำถามสุดท้ายของพายุเหมือนคำพิพากษา พลอยใสกลืนน้ำลายลงคอ สองมือกำชายกระโปรงแน่น ดวงตาแดงรื้นเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยเสียงชัดถ้อยชัดคำ "พลอยไปกับพี่พายุค่ะ.. "พลอย... : สิงหาหน้าเจือนสนิทกับคำตอบของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟน ไม่ใช่สิ ตอนนี้คงจะใช้ได้แค่คำว่าอดีตแฟน ร่างของเขาแข็งทื่อไปในชั่ววินาที หัวใจร่วงวูบลงกลางอก แววตาเขาพร่าเลือนด้วยม่านน้ำตา ริมฝีปากสั่นไหวแต่ไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีก พลอยใสสะบัดแขนออกจากสิงหาก่อนจะเดินไปยืนข้างพายุ ใบหน้าหล่อคมยักคิ้วอย่างผู้ชนะ..ก่อนจะเดินไปพร้อมกันกับพลอยใส ทิ้งให้สิงหายืนนิ่งมองตามด้วยสายตาละห้อย... เท้าของสิงหาก้าวไม่ออก เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับทั้งโลกดับเสียงลง เหลือเพียงเสียงหัวใจของเขาที่เต้นผิดจังหวะ ซ้ำ ๆ... และภาพของเธอที่ค่อย ๆ เลือนหายไปพร้อมกับผู้ชายคนอื่น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more