คำพูดของพี่ดินมันทำให้ใจฉันหวั่นไหวจริงๆ ดวงตาที่จ้องมองฉันเหมือนอยากจะสื่ออะไรบางอย่างให้ฉันรู้ ฉันพยายามจะไม่มองหน้าเขาแล้วแต่มันก็อดไม่ได้
ทำไมกันทั้งที่เขาใจร้ายขนาดนี้ แต่ทำไมใจฉันมันถึงยังรักเขามากมายขนาดนี้ด้วย
''อยากไปเดินเล่นไหม ตอนนี้ดอกไม้ที่สวนกำลังบาน คุณอยากไปดูไหม''
''ไม่ค่ะ''
''งั้นคุณอยากกินสตรอว์เบอร์รีไหม เก็บกินแบบสดๆ ผมจะพาไป...''
''ไม่ค่ะ'' ทั้งที่ฉันพูดแทรกพี่ดินแต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีหงุดหงิดอะไร แค่เงียบไปเท่านั้น
''องุ่นล่ะ อยากลองเก็บองุ่นดูไหม ผมจะสอน''
''ไม่ค่ะ''
พี่ดินถอนหายใจออกมายาวๆ เขาสั่นศีรษะเบาๆ แล้วจูบลงมาที่มือของฉัน ก่อนจะจับมือฉันมาวางลงตรงกลางหน้าอกข้างซ้ายของเขา จนฉันสัมผัสได้ถึงหัวใจพี่ดินที่กำลังเต้นรัวอยู่ตอนนี้
''กลับมาเป็นกอบัวที่น่ารักคนเดิมได้หรือเปล่า อย่าเมินผมแบบนี้เลย''
ฉันปิดปากเงียบไม่ตอบอะไร ใจแข็งเข้าไว้กอบัว อย่าอ่
