หวงหลิ่งซานรอเพียงไม่นาน แม่เล้าเหลยก็พาเหอลี่หมิงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ทันทีที่นางเห็นเขา ก็แสดงสีหน้าตื่นตระหนกแต่ก็เพียงแวบหนึ่ง ก่อนจะเลือนหายราวกับมิเคยเกิดขึ้น ใบหน้างดงามมอบยิ้มอ่อนหวาน ดวงตากลมโตคู่นั้นพลันเปลี่ยน นางมองราวกับว่ามิเคยพบเจอเขามาก่อน
นี่นางจำเขามิได้จริงๆ เช่นนั้นหรือ
แม่เล้าเหลยที่โอบบ่าของเหอลี่หมิงเอาไว้ขยับยิ้มก่อนจะเป็นฝ่ายแนะนำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกันกัน
“ซิงเอ๋อร์ นี่คือรองเสนาบดีกรมโยธา”
“คารวะท่านรองเสนาบดี”
เหอลี่หมิงย่อตัวคำนับ เก็บสีหน้าตื่นตระหนกเอาไว้อย่างแนบเนียน ทว่าหัวใจของนางกลับเต้นถี่รัวอย่างมิอาจห้ามได้ หากแต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้นางคงสงวนท่าทีเอาไว้ได้
สีหน้าของหวงหลิ่งซานฉายชัดถึงความประหลาดใจ เหตุใดแม่เล้าเหลยจึงเรียกสตรีที่อยู่ตรงหน้าเขาว่าซิงเอ๋อร์ นางคือเหอลี่หมิงชัดๆ เขาจำได้มิผิดแน่
“ท่านรองเสนาบดีนี่คือซูซิง”
หวงหลิ่งซานพยักหน้
