“เถิงเกา มานั่งตรงนี้ เจ้าจะได้ลิ้มรสฝีมือข้า”
เหอลี่หมิงวางชามอาหารลงบนโต๊ะไม้ทรงกลมที่ตั้งอยู่กลางห้องโถง พยักหน้าเรียกเซี่ยเถิงเกาที่ยืนด้วยท่าทางนอบน้อมให้มานั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะตัวดังกล่าว ส่วนตนเองก็ขยับเก้าอี้อีกตัวแล้วนั่งลง
เซี่ยเถิงเกาขยับเท้าเข้ามาใกล้แล้วนั่งลงตามคำเชื้อเชิญของเหอลี่หมิง สาวใช้กวาดสายตามองอาหารหน้าตาประหลาดที่วางเรียงรายบนโต๊ะรอบหนึ่ง นัยน์ตาฉายชัดถึงความประหลาดใจ
ทว่าอาหารเหล่านั้นกลับให้กลิ่นหอมฉุยชวนน้ำลายสอยิ่งนัก
เหอลี่หมิงระบายยิ้มบางเบาเมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของเซี่ยเถิงเกา
“เถิงเกา เจ้ามีสิ่งใดอยากถามข้าหรือไม่”
“เอ่อ คือว่าข้ามิเคยเห็นอาหารหน้าตาประหลาดเช่นนี้มาก่อน คุณหนูเอาตำรับอาหารเหล่านี้มาจากที่ใดกันหรือเจ้าคะ”
“เอาตำรับอาหารมาจากที่ใดมิสำคัญ ข้าอยากให้เจ้าลองชิมฝีมือข้า เดี๋ยวข้าตักให้” เหอลี่หมิงใช้ตักผัดกระเพราไก
