เหอลี่หมิงอาสาเป็นคนจัดการภาชนะใส่อาหารทั้งหมด แม้ว่าเซี่ยเถิงเกาจะออกปากว่างานนี้ควรเป็นของตน หากแต่เหอลี่
หมิงย้ำชัดว่าขอจัดการด้วยตนเอง สาวใช้จึงจำยอมแม้รู้สึกไม่สู้ดีนัก
เฮ้อ มีคุณหนูเรือนไหนบ้าง ทั้งทำอาหาร ทั้งจัดการภาชนะใส่อาหารด้วยตัวเองเช่นนี้ คุณหนูเปลี่ยนไปมากจริงๆ
แม้คิดเช่นนั้นแต่ใบหน้าของสาวใช้กลับยิ้มแย้ม ยามนึกถึงคุณหนูที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง มือของนางกำลังใช้ผ้าเปียกหมาดผืนหนึ่งเช็ดโต๊ะที่เปื้อนเศษอาหาร จังหวะที่จะขยับเท้านำพาผืนนั้นไปเก็บ เสียงฝีเท้าของผู้มาใหม่ทำให้ต้องหยุดเท้าไว้ก่อน เอี้ยวตัวกลับไปมอง ก่อนจะรีบทำความเคารพอย่างนอบน้อม
“คารวะเจ้าค่ะคุณชาย”
“คุณหนูของเจ้าอยู่ที่ใด”
“อยู่ในครัวเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าไปตามให้”
“มิต้อง ข้าไปเอง”
หวงเสี่ยวฉีเอ่ยเสียงราบเรียบ แววตาไม่บ่งบอกอารมณ์ ร่างสูงสง่าขยับเท้ามุ่งหน้าไปทางห้องครัว โดยมีสายตาเคลือบแคลง
