ตำหนักบูรพา
“ภรรยาของท่านอาจารย์หายตัวไป ข้าได้ยินมิผิดใช่หรือไม่”
รัชทายาทฉินลี่สอบถามน้ำเสียงร้อนรนหลังจากได้ฟังรายงานจากปากองครักษ์หนุ่ม ฮุ่ยหมิ่นที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้ารีบพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน นั่นเป็นเหตุให้คิ้วหนาที่พาดเหนือดวงตาเรียวรีของรัชทายาทขยับเข้าหากัน สีหน้าแสดงความใคร่ครวญอย่างเด่นชัด เพียงชั่วจิบชาหนึ่งอึกก็เปิดปาก
“เช่นนั้นเจ้าก็รีบไปช่วยท่านอาจารย์เถอะ ชักช้าอาจมิทันการ
“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”
ฮุ่ยหมิ่นประสานมือคำนับก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืน หากแต่ก่อนที่ร่างสูงสง่าเยี่ยงนักรบจะทันได้ขยับเท้าถอยออกไป เสียงของผู้สูงศักดิ์กว่าก็ดังขึ้น
“ช้าก่อน ข้าร้อนใจเกินกว่าจะทำแค่เพียงรอฟังข่าว”
“…”
“ข้าจะร่วมเดินทางไปกับเจ้าด้วย”
ฮุ่ยหมิ่นมิอาจขัดพระประสงค์ของรัชทายาทได้ แม้ในใจอยากจะค้านอย่างเต็มกำลัง จึงทำได้เพียงแสดงสีหน้าดั่งกลืนยาขมอึกใหญ่ ก้มหน้ารับกระแสรับสั่งอย่าง
