ใบหย่าจากคนที่รักคุณ

บทที่4

“พอกันแค่นี้เหอะวิน อิสระที่วินอยากได้วันนี้นีนยอมคืนให้แล้วนะ”

“พูดแบบนี้ทำไม วินบอกตอนไหนว่าอยากได้อิสระ นีนมาก กว่ามั้งที่อยากได้ คิดว่าวินตาบอดไม่เห็นเหรอว่าไอ้เหี้ยคินวอแวนีนยังไงบ้าง”

ชายหนุ่มตวาด ดวงตาดุดันตวัดตำหนิไม่ต่างกับมีดบาดหัวใจเธอ นอกจากไม่รู้สึกผิด คุณาวินยังต่อว่าคนรักอย่างหน้าไม่อาย นีนรตาจึงกำหมัดตอบโต้ด้วยน้ำเสียงหนักแน่นไม่แพ้กัน

“หึ ตลกดีเนอะ นีนแค่ถ่ายรูปวินยังโมโหขนาดนี้ อยากรู้เหมือนกันถ้าวันไหนนีนไปคบกับคนอื่นเหมือนที่วินทำขึ้นมาวินจะรู้สึกยังไง!”

“นีน!”

“ทำไม แค่นี้ก็โกรธแล้วเหรอ แล้วนีนล่ะ วินลองมาเป็นนีนบ้างไหมจะได้เข้าใจว่านีนรู้สึกยังไง”

ดวงตาสั่นระริกมองเจ้าของใบหน้าคมเข้มผ่านม่านน้ำตา หากไม่ถึงเสี้ยววินาทีนัยน์ตาแดงก่ำกลับเบือนหนีเพราะไม่อยากเป็นผู้หญิงที่เอะอะก็ร้องไห้

“เราหย่ากันเหอะ ถ้าวินจะคบกับคุณเมนี่แล้วก็ปล่อยนีนไป สักที นีนอยากให้เราเลิกกันตอนที่ความรู้สึกดี ๆ มันยังหลงเหลืออยู่บ้าง นีนไม่อยากรู้สึกแย่กับวินไปมากกว่านี้แล้ว”

หญิงสาวหันหลังหนีทันทีเมื่อพูดจบ แต่ก้าวไปได้แค่ไม่กี่ก้าว วงแขนแกร่งเบื้องหลังกลับฉุดรั้งเธอไว้ วินาทีที่เจ้าของน้ำเสียงทุ้มโน้มลงมากระซิบข้างใบหูทำเอานีนรตาน้ำตารื้นขึ้นมาอีกรอบ

“เรื่องวินกับเมนี่มันไม่มีอะไรเลยก็แค่เรื่องงาน เราแค่ตกลงกันว่าจะสร้างภาพรับพรีเซนเตอร์คู่ แล้วเงื่อนไขเจ้าของเขากำหนดไว้ให้เป็นแบบนั้นก็แค่แผนการตลาด วินมีนีนอยู่แล้ววินจะรักคนอื่นได้ยังไง เราแต่งงานเป็นผัวเมียกันนะนีนต้องเข้าใจวินสิ นีนจำไม่ได้เหรอกว่าจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้เราผ่านอะไรมาตั้งเยอะ”

“นีนเหนื่อยวิน… นีนจำไม่ได้หรอกนะว่าเราผ่านอะไรกันมาบ้าง สิ่งที่นีนเห็นตอนนี้มีแค่ความเจ็บปวดที่วินทำ วินไม่ให้เกียรตินีนเลยสักนิด”

“นีนก็รู้ว่าวินจำเป็น” ริมฝีปากหยักจูบข้างผิวแก้มสาวคล้าย ซับน้ำตา

“ความจำเป็นของวินคือการต้องโกหกคนอื่นงั้นเหรอ ตัวตน วินล่ะอยู่ตรงไหน ตั้งแต่เข้าวงการวินเหมือนเป็นใครอีกคนก็ไม่รู้จนตอนนี้นีนไม่แน่ใจแล้วว่านีนรู้จักวินดีหรือเปล่า”

“เรื่องเมนี่ก็งาน แต่นีนคือตัวจริงของวินนะ” คุณาวินปล่อยอ้อมกอดจากนั้นก็พลิกคนตัวเล็กให้หันมาสบตา

“มองหน้าวินสิ แล้วพูดว่าไม่รัก ถ้านีนบอกว่าไม่รักวินถึงจะยอมหย่า”

ความทรงจำครั้งวันวานพัดผ่านแววตาแสนคุ้นเคย วงหน้าหล่อพลันเขยิบแนบชิดจังหวะที่คนตัวเล็กกัดริมฝีปาก

“พูดสิว่าไม่รักกันแล้ว”

ลมหายใจอุ่นร้อนและสัมผัสจากเขาไม่ต่างกับการทรมานเธอ ให้ตายทั้งเป็น คุณาวินเก่งเสมอเรื่องหาจุดอ่อนเพื่อเอาชนะใครสักคน เขารู้ช่วงเวลาไหนควรถอยและตั้งรับ ดังนั้นชายหนุ่มจึงมั่นใจว่าอย่างไรนีนรตาไม่มีทางไปจากตัวเองได้ถ้าเขาไม่ปล่อยมือ

“นีนเงียบวินจะถือว่าได้คำตอบแล้วนะ”

มือแกร่งช้อนปลายคางมนทำให้ใบหน้าทั้งคู่อยู่ห่างกันแค่คืบ ดาราหนุ่มกดจุมพิตปลอบโยนจากนั้นก็เลื่อนขึ้นไปจูบซับความเสียใจข้างปลายหางตา

“วินพอเถอะ…”

ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายสั่นสะท้านตามร่างกาย หญิงสาวผละห่างเหมือนรังเกียจ หากแท้จริงเธอกลัวใจตัวเองต่างหาก และแล้วท้ายที่สุดคนที่ปากเก่งขอหย่าก็อ่อนยวบใต้อาณัติคุณาวินราวกับ ขี้ผึ้งลนไฟ

นีนรตาเคลิ้มเพราะคำรักของอีกฝ่าย หลับหูหลับตาคล้อยกับสัมผัสนุ่มนวลอย่างว่าง่าย ทั้งความจริงสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำไม่ต่างกับพิษร้ายกัดกินหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่า

เช้าถัดมา…

สัมผัสเย็นเฉียบของผ้าปูที่นอนปลุกให้หญิงสาวสะดุ้งตื่น ม่านตาหนักอึ้งเบิกรับแสงอาทิตย์จากนั้นก็พลิกกายเผชิญหน้า ชายหนุ่มที่นอนกอดก่ายเธอทั้งค่ำคืน ริมฝีปากอมชมพูจูบข้างแก้ม อีกฝ่ายก่อนเผยรอยยิ้มบาง ๆ แล้วขำขันตัวเอง

ไม่ว่าเวลาผ่านไปอีกกี่ปีนีนรตายังคงดำรงชีวิตตามความเชื่อ สุดเพ้อฝันเพราะรักคุณาวิน ดังนั้นสุดท้ายหญิงสาวจึงยอมตกอยู่ในสถานะลับ ๆ เพื่อให้ชายหนุ่มทำสิ่งที่ปรารถนาต่อไป

เมื่อคืนหลังจุมพิตดังกล่าวคุณาวินก็รีบอุ้มเธอไปทางโซฟา สองร่างแนบกายบดเบียดกันต่อหลายนาที ความปรารถนาล้ำลึกซึ่งไม่ได้รับการปลดปล่อยนานหลายสัปดาห์พลันปะทุขึ้นมา

คุณาวินเมกเลิฟกับเธอตรงโซฟาแต่ยังคงไม่สาแก่ใจเขา เมื่อจบรอบแรกดาราหนุ่มจึงกระเตงเมียขึ้นมาต่อในห้องนอน ถึงเซ็กซ์ เร่าร้อนสามารถขจัดอารมณ์น้อยใจหายไปกว่าครึ่ง ทว่านีนรตารู้ดีความรู้สึกเหล่านี้ไม่มีทางหมดไปง่าย ๆ เธอยังต้องเรียนรู้และปรับตัวอยู่กับมันถ้าต้องการมีเขาข้างกาย

“ตื่นเร็ว… วันนี้งานบ่ายไม่ใช่เหรอ” พูดจบมือนุ่มปัดผมยุ่ง ๆ ที่ตกลงมาบดบังดวงตาคู่งาม

“อื้อ อยากนอนต่ออยู่เลย นีนนั่นแหละกวนไม่ให้วินนอนเกือบทั้งคืน”

ร่างกายเปล่าเปลือยใต้ผ้าห่มพุ่งเข้าไปเบียดชิดพร้อมมือคว้าหมับบนเอวเธอ ดาราหนุ่มฟัดจูบแก้มสาวฟอดใหญ่ให้สมกับความ คิดถึง จมูกโด่งสูดกลิ่นหอม ๆ ขณะบดขยี้สัมผัสหยอกเย้าจนคน ตัวเล็กหัวเราะคิกคัก

“คิก… วินอย่าแกล้งดิ วินก็รู้นีนบ้าจี้”

“เพราะรู้ไงถึงอยากแกล้ง” แววตาพราวระยับจ้องลึกลงไปนัยน์ตาหญิงสาวในอ้อมกอด

“นีนยิ้มแล้วน่ารักมากรู้ไหม เพราะงั้นอย่าร้องไห้อีกได้เปล่า”

“นีนร้องไห้เพราะใครล่ะ” นีนรตาย่นหน้าใส่ผู้พูดพยายาม ผละห่างความใกล้ชิดเพราะไม่อยากปากเสียหาเรื่องทะเลาะทั้งที่เพิ่งกลับมาคืนดี

“ขอโทษ ยอมรับว่าวินผิดเอง แต่วินดีใจนะที่นีนเข้าใจสิ่งที่ วินรัก เมียวินน่ารักที่สุด”

“อืม ปากหวานเสร็จแล้วใช่เปล่า งั้นลุกขึ้นไปอาบน้ำเลยนีนจะได้ลงไปทำอาหารเช้า”

“อีกรอบไม่ได้เหรอ” น้ำเสียงแผ่วเอ่ยตามประสาคนเจ้าเล่ห์ เท่านั้นยังไม่พอเรียวปากหยักพลันฉกกลีบปากสีชมพูอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า

คุณาวินรู้ดีจูบหนัก ๆ ไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ทำให้นีนรตาเขินและลืมทุกความตั้งใจจนหมดสิ้น มือสากแนบบนแก้มใสทั้งสองข้าง กอบกุมให้หญิงสาวตอบรับความวาบหวามได้ถนัดถนี่ ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวพันพลางสำรวจความอ่อนหวานในโพรงปากอุ่นชื้นกระทั่งสา แก่ใจ

“มอร์นิงคิสครับเบบี๋”

“แกล้งอะไรเนี่ยวิน ไม่จูบแล้ว!”

ใบหน้าเห่อร้อนก้มลงขณะแก้มสองข้างแดงระเรื่อคล้าย เด็กสาววัยสิบห้าที่เพิ่งหัดมีความรัก

“รอวินหน่อยนะนีน สัญญาว่าไม่นาน” เสียงชายหนุ่มฟังดูจริงจังกว่าครั้งไหน ๆ เห็นแววตาแน่วแน่เธอจึงพยักหน้าตอบ

“นีนรอได้ตลอด ถ้าวินยังอยู่ตรงนี้”

“ถ้านีนไม่ไปไหน วินก็ไม่ไปไหนแน่นอน” เอ่ยจบมือแกร่งก็จับนิ้วก้อยเล็กขึ้นมาเกี่ยวพันกับนิ้วก้อยตนเอง จากนั้นสองหนุ่มสาวจึงโผกอดกัน ไออุ่นบนกายแกร่งทอดผ่านไปยังร่างบางคล้ายกำลัง เน้นย้ำให้นีนรตามั่นใจในเขา

พอบทสนทนาบนเตียงจบหญิงสาวจึงคว้าชุดนอนสวมใส่แล้วลงไปเตรียมอาหารเช้าข้างล่าง ปล่อยคุณาวินจัดการความเรียบร้อยของตนเองในห้องน้ำ

ดาราหนุ่มทิ้งของใช้และเสื้อผ้าบางส่วนไว้ที่บ้านหลังน้อย ของภรรยาเพราะหากว่างก็จะแวะมาใช้เวลาด้วยกันที่นี่ ร่างกำยำพราวด้วยหยดน้ำก้าวออกมาหลังคว้าผ้าขนหนูพันเอวสอบ

คุณาวินกำลังจะเดินทะลุไปทางห้องแต่งตัว ทว่าเสียงโทรศัพท์ข้างหัวเตียงกลับเรียกให้หันขวับไปสนใจ พอดูชื่อบนหน้าจอคิ้วพาดเรียงพลันขมวดมุ่นทันที

‘ว่าไงครับแม่’ สุ้มเสียงบ่งบอกถึงความเบื่อหน่ายกรอกทักทายปลายสาย นวลทองติดต่อหาลูกชายไม่บ่อย แถมโทร. มาเช้าขนาดนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรด่วนจี๋ ถ้าไม่ขอยืมเงินคงสร้างปัญหาสักอย่างให้ปวดหัว

‘อยู่ไหน เมื่อคืนทำไมไม่กลับห้อง’

‘ผมมาค้างกับนีน ถ้าไม่มีเรื่องอะไรสำคัญไว้…’

‘ห้าล้านที่ขอเมื่อไรจะโอนให้สักที รู้รึเปล่าตอนนี้เสี่ยจะยึดบ้านฉันอยู่แล้วนะ!’

‘ไหนแม่บอกว่าสามล้าน อย่าบอกนะว่าแม่ไปเล่นเพิ่มอีก’

คุณาวินเบิกตากว้างตกใจสุดขีด พอได้ยินคำตอบมารดาโทสะข้างในปะทุจนทั้งร่างสั่นเทิ้ม

‘ฉันก็ต้องแก้มือสิ แกนั่นแหละมัวแต่กกนังนั่นอยู่ได้ ฉันบอก กี่ครั้งแล้วพอเข้าวงการให้คบกับไฮโซสักคน นี่แกตาต่ำไปแต่งผู้หญิงจน ๆ เป็นไงล่ะ นอกจากตัวเองเดือดร้อนฉันยังพลอยซวยไปด้วย’

‘แม่หยุดเถอะ เลิกพูดให้ผมหย่ากับนีนสักที’

‘ทำไมจะพูดไม่ได้ ฉันเลี้ยงแกโตมาขนาดนี้ไม่คิดเลยว่าลูกชายคนเดียวมันจะดักดานโง่ซ้ำโง่ซาก จำไม่ได้หรือไงวินตอนเด็กเรา สองแม่ลูกลำบากขนาดไหน’

‘พอเถอะแม่ ผมรักนีน…’

‘ความรักมันกินได้ที่ไหน ถ้าแกไม่รีบสลัดมันตอนนี้แกต้องพลาดไปตลอดชีวิต!’