นางบำเรอชั่วราตรี

ตอนที่13

เพราะวันนี้มีประชุมประจำไตรมาส คุณโซเฟียซึ่งเป็นเลขาฯ ประจำตัวของซีอีโอนั้นจึงยุ่งมากเป็นพิเศษ เธอซึ่งเป็นผู้ช่วยจึงพลอยยุ่งไปด้วยเพราะการประชุมนั้นกินเวลายาวนานและเธอก็ต้องคอยดูแลทุกอย่างให้เรียบร้อย แน่นอนว่าหลังจากเลิกประชุมเธอก็ต้องอยู่ช่วยคุณโซเฟียสรุปการประชุมที่อีกฝ่ายอัดเสียงมาให้เธอช่วยพิมพ์รายละเอียดอีกด้วย เนื่องจากเลขาฯ สาวใหญ่มีธุระด่วนในช่วงเย็นและกว่าจะเลิกประชุมก็สายมากแล้ว ปาหนันจึงยินดีรับงานมาทำด้วยความเต็มใจเพราะเลิกงานไวเธอก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี แถมไม่อยากถูกลากไปกับพวกสาวๆ ที่คงจะหาเรื่องซักไซ้ชีวิตรักของเธออีกแน่ๆ

กว่าจะรู้ตัวอีกทีเธอก็เลยทำงานจนถึงเกือบสามทุ่ม แต่ทุกอย่างก็เสร็จสิ้นเรียบร้อยไม่มีอะไรคั่งค้าง แถมทั้งชั้นก็แทบจะไม่เหลือคนแล้วเลยตัดสินใจกลับ หญิงสาวเก็บข้าวของรวบรวมไว้จนเรียบร้อยแล้วก็ตัดสินใจว่าควรจะหอบแฟ้มทั้งหลายที่เตรียมไว้ไปวางไว้ที่โต๊ะคุณเลขาฯ เลยดีกว่า เผื่อพรุ่งนี้อีกฝ่ายมาเช้ากว่าเธอจะทำงานได้เลย

ปาหนันจึงหอบแฟ้มเดินตรงไปยังบันไดซึ่งเชื่อมระหว่างชั้นสามสิบสี่กับสามสิบห้าเอาไว้ ชั้นสามสิบสี่ที่เป็นส่วนของผู้บริหารที่เธอทำงานนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นห้องประชุมนั่นแหละ ห้องทำงานเดียวที่มีก็มีแค่ห้องกว้างของพวกเธอเหล่าผู้ช่วยเลขาฯ และชั้นบนสุดนั้นถึงจะเป็นอาณาเขตของท่านประธานและทีมผู้ช่วยของท่าน กับห้องประชุมเล็กเอาไว้เฉพาะส่วนตัวของท่าน เนื่องจากเอเดรียนยึดตึกสำนักงานของแอดดิสันไฟแนนซ์เชียลเป็นที่ทำงานหลัก แต่แอดดิสันไม่ได้มีแค่กิจการด้านการเงินเท่านั้นที่เขาต้องดูแล ทำให้แต่ละปี ชายหนุ่มต้องเดินทางหมุนเวียนดูแลกิจการอื่นไปด้วย ไม่ก็ต้องเรียกทีมผู้บริหารอื่นให้เข้ามาหาเขาที่นี่

ระหว่างที่คิดถึงเจ้าของตึกหญิงสาวก็อดครุ่นคิดไปด้วยไม่ได้ จนกระทั่งมาถึงขึ้นมาถึงชั้นสามสิบห้า ปาหนันกวาดตามองความเงียบเหงาและไฟตามทางเดินที่เปิดไม่กี่ดวงจนเหลือเพียงความสลัวพอให้เห็นทางเท่านั้น ทว่าสุดปลายทางคือห้องทำงานใหญ่ที่มีแสงไฟสว่างจ้าลอดออกมาจากประตูทำให้เธอรู้ว่าน่าจะยังมีคนอยู่ข้างใน และคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากเจ้าของห้อง

หญิงสาวจึงรีบเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ซึ่งตั้งอยู่หน้าห้อง คิดว่าจะรีบวางแฟ้มสรุปการประชุมเอาไว้ให้คุณโซเฟียแล้วรีบกลับออกไป ทว่าในวินาทีที่วางแฟ้มเสร็จเธอก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงโครมครามที่ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนั้น ด้วยความตกใจเธอจึงรีบวางแฟ้มแล้วเปิดประตูเข้าไปเผื่อช่วยเหลือคนในห้องเพราะคิดว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้น

และทันทีที่ประตูเปิดออกกว้าง เธอก็ได้พบกับเจ้าของดวงตาสีมรกตที่สวยที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา หญิงสาวชะงักค้าง ขณะที่หัวใจกลับเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง สติเหมือนถูกกระชากให้หยุดนิ่งพอๆ กับกาลเวลารอบตัวเธอ

ถ้าตอนนี้เจนนี่หรือเมแกนเข้ามาถามเธอว่าเธอเคยตกหลุมรักมาก่อนหรือเปล่า...วินาทีนี้เธอสามารถตอบได้เต็มปากเต็มคำแล้วว่า...ใช่ เธอไม่เคยเชื่อถือในรักแรกพบ ไม่คิดว่าจะมีจริง ไม่เคยฝันว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ทว่าวันนี้เธอได้รับรู้กับตัวเองแล้วว่าเธอคิดผิด...

ก่อนจะได้สติเมื่อเจ้าของดวงตาคู่ที่สวยที่สุดที่เธอเคยเห็นมาเอ่ยปากถามเธอว่า

“เธอเป็นใคร...”

๐๐๐๐

ปาหนันสะดุ้งเมื่อเธอถูกคนข้างหลังกระแทกเต็มๆ แรงบนรถไฟฟ้า หญิงสาวสะบัดศีรษะไล่ความคิดในอดีตออกไปจากสมอง ก่อนจะรีบเดินออกมาจากขบวนรถไฟเมื่อเห็นว่านี่เป็นที่หมายของเธอพอดี โชคดีตอนนี้ฝนที่กระหน่ำตกอย่างรุนแรงก่อนหน้านั้นได้หยุดลงแล้ว หญิงสาวจึงย่ำผ่านพื้นที่เปียกแฉะ เดินเท้าอีกราวๆ ห้านาทีก็ถึงบ้านของครอบครัว ที่ตอนนี้มีพ่อ แม่แล้วก็พี่ชายของเธออาศัยอยู่เป็นหลัก

ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปภายในบ้าน พี่ชายของเธอซึ่งนั่งรออยู่ในห้องรับแขกก็ปรี่เข้ามาหาเธอทันที ปีเตอร์ กรีนลากแขนเธอไปมุมห้อง ให้ห่างจากห้องนั่งเล่นแล้วกระซิบกระซาบถามเธอด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดว่า

“เป็นยังไงบ้างแพน ได้ผลไหม?”

ปาหนันเงียบไปชั่วอึดใจ ความอึดอัดแผ่ซ่านไปรอบตัวเธอและพี่ชาย จนสุดท้ายหญิงสาวจึงได้แต่ช้อนตามองคนตัวโตกว่าแล้วตอบว่า “ขอโทษด้วยนะคะ แต่เขา...” เธอส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ เนื่องจากไม่สามารถพูดคำตอบนั้นออกมาได้

เธอเห็นปีเตอร์หน้าซีดเผือดไร้สีเลือดขึ้นมาทันที เขาดูทรุดโทรมลงด้วยระยะเวลาไม่กี่วันราวกับคนที่กำลังป่วยหนักในขั้นวิกฤติจนดูแทบไม่ได้

ปาหนันนิ่วหน้า เมื่อพี่ชายบีบต้นแขนของเธอแน่นแล้วเขย่าแรงๆ พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “เธอได้บอกเขาไหมว่าพี่ยอมทุกอย่าง แต่ขอแค่เขา...”

“บอกค่ะ” หญิงสาวตอบ “แต่เขาไม่ยอม”

คำตอบของเธอส่งผลให้ปีเตอร์ลดมือลงด้วยท่วงท่าคล้ายกับจะหมดแรง

“โธ่…ถ้าพี่ติดคุก แล้วพ่อกับแม่จะทำยังไง แล้วไหนจะ...” เขาทำท่าพูดไม่ออก หยาดน้ำตาขังคลอในดวงตาสีฟ้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของอีกฝ่าย

และนั่นทำให้ปาหนันใจอ่อน “ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ” หญิงสาวพยายามปลอบพี่ชาย “ฉันกำลังหาทางช่วยพี่อยู่ พี่ไม่ต้องกังวลอะไรเลย ยังไงฉันก็จะพยายามช่วยเหลือพี่ให้ได้”