เมื่อคืนนิโคไลไม่ได้ย้อนกลับเข้าไปนอนในห้องหออีก เขาทิ้งให้อิงบุญครอบครองเตียงกว้างเพียงลำพัง
“จะไปทำงานแล้วหรือนิค”
คิริลที่พึ่งจะกลับเข้าบ้านเอ่ยถามเมื่อเดินสวนกลับน้องชายที่ปากประตู
“ครับ เมื่อวานยังประชุมไม่จบเลย ผมก็มีธุระออกมาซะก่อน”
“แต่ท่าทางนายเหนื่อยๆ นะ ไปไหวหรือเปล่า”
นิโคไลระบายยิ้มบางๆ ออกมา แม้จะรู้สึกสมองตื้อกว่าทุกวัน แต่เขาก็ไม่อยากเห็นหน้าแม่อิงบุญในตอนนี้
“ผมสบายดีครับ ขอบคุณที่เป็นห่วง ขอตัวนะครับ”
คิริลยืนมองตามร่างสูงใหญ่ของนิโคไลที่เดินจากไปจนลับตา ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้ามาในบ้าน แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นอิงบุญมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“น้องอิง...”
เจ้าของชื่อยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
“คุณนิค... ออกไปทำงานแล้วเหรอคะ”
เหมือนคิริลจะเต็มไปด้วยความประหลาดใจกับคำถามของหล่อน
“อ้าว... พี่นึกว่าเจ้านิคมันบอกน้องอิงแล้วเสียอีก นี่ไม่ได้บอกกันหรอกหรือ”
อิงบุญ
