หลังจากปล่อยให้แจ็กสันจัดการเรื่องอื่นๆ มนัสวีก็ให้เด็กชายอายุราวๆ สิบห้าสิบหกพาเขาไปหามาริสา เจ้าเด็กนี่ให้เขาขึ้นขี่มอเตอร์ไซส์เก่าๆ ที่ฟลินน์คิดว่ามันอาจจะพังถ้าเขาขึ้นไปขี่มัน แต่สุดท้ายด้วยความร้อนใจฟลินน์ก็ยอมขึ้นไปนั่งอยู่บนไอ้เศษเหล็กนั่นจนได้ และต้องขอบคุณพระเจ้าที่รถที่ขี่มันไม่คว่ำ แม้ต้องเจอหลุมเจอบ่อเพราะถนนดินที่เด็กชายพาเขาไปก็ตามที
จนกระทั่งถึงที่หมาย และเด็กชายก็ชี้มือไปยังกลุ่มคนที่กำลังก้มๆ เงยๆ ทำอะไรกันอยู่ไกลๆ ท่าทางนั้นบอกให้เขาลงไปได้ ฟลินน์จึงเอ่ยขอบคุณเด็กชายแล้วเดินไปยังกลุ่มคนนั้น ซึ่งแต่งตัวด้วยเสื้อลายทางสีหม่นแล้วก้มๆ เงยๆ ปักอะไรสักอย่าง ฟลินน์กวาดตามองแล้วไม่สามารถแยกไม่ออกเลยว่าใครเป็นใคร จึงตัดสินใจตะโกนไปยังกลุ่มคนนั้น
“มารีน!”
ทุกคนหยุดชะงัก หันมามองเขาพร้อมๆ กัน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะตะโกนตอบกลับเขามาด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ฟลินน์!” ร่างเล็กนั่นพรวดพราดก้า
