“ผมขอโทษ”
ฟลินน์บอกเสียงอ่อน มองเธอตาปริบๆ มิน่า…มาริสาถึงได้อยาก
จะพาเขาไปจากที่นี่ แต่เขาก็ดึงดันจะบอกเธอตรงนี้ ฟลินน์ยอมรับว่าเขาหน้าหนาและหน้าด้านพอสมควร ทว่าเขาก็ไม่เคยถึงขนาดประกาศบอกรักใครและอ้อนวอนใครต่อหน้าคนนับสิบที่เมียงมองอย่างสนใจเช่นนี้มาก่อน
ตอนนี้เองเขาถึงได้เข้าใจว่าตัวเองไม่ได้หน้าหนาอย่างที่คิด...เพราะเขาก็อับอายเป็น!
“ขอโทษอย่างนั้นเหรอ...” มาริสากัดฟัน มองเขาตาลุกวาว “แค่พูดว่าขอโทษหลังจากที่ทำฉันขายหน้าอย่างนั้นเหรอ”
“คือ…ผม…”
ฟลินน์เกือบจะก้าวถอยหลังแล้ว เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าภรรยาของเขาน่ากลัว ฟลินน์กำลังจะเอ่ยอะไรสักอย่างเพื่อปลอบประโลมให้เธอใจเย็นลง ทว่าหญิงสาวกลับเอ่ยขึ้นมาเสียงเย็นเสียก่อนว่า
“โทรศัพท์คุณอยู่ไหน”
ฟลินน์ไม่เสียเวลาตอบคำถามด้วยซ้ำ เขาส่งมันให้เธออย่างรวดเร็ว แม้จะไม่เข้าใจว่าเธอถามหาไปทำไมก็ตาม
“นี่ครับ”
“รหัสผ่านอะไร” มาริสาเอ่ยถาม
