ตอนที่ 4 ท้าทาย
1362 Words
"นายจะปล่อยเราได้หรือยัง เราหนัก"
"คุณชายตอบผมก่อนว่าจะช่วยทำความสะอาดโซฟาไหม ถ้าไม่ ผมก็จะนั่งและดัดแขนคุณชายให้หนักกว่านี้" พ่อบ้านหนุ่มกล่าวเสียงเรียบๆ แต่แฝงความร้ายกาจ ทำให้คุณชายรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
"ว่าไงครับคุณชาย"
"ได้ เราจะช่วยนาย คราวนี้จะปล่อยเราได้ยัง"
พ่อบ้านหนุ่มปล่อยแขนทั้งสองข้าง แล้วลุกขึ้นจากตัวคุณชายเพื่อจะเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดในห้องเก็บของ คุณชายจอมขี้วีนใช้ทีเผลอเข้าจู่โจมพ่อบ้านหนุ่มทางด้านหลัง ด้วยสัญชาตญาณของพ่อบ้านหนุ่มรู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกจู่โจม จึงหันมาใช้แขนตั้งการ์ดเพื่อป้องกันตัว คุณชายเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกตกใจกลัวชะงักอยู่ในท่ากำลังจะชกพ่อบ้านหนุ่ม
"คุณชาย โปรดหยุดความคิดที่จะต่อกรกับผมเถอะ ถ้าผมได้โกรธขึ้นมา ผมจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นนะ ขอบอกให้รู้ไว้"
"แม้แต่เราหรอ"
"ใช่ ถ้าสิ่งนั้นเป็นความงี่เง่าของคุณชาย"
"นี่นาย บังอาจมาว่าเรางี่เง่าหรอ"
"ครับ จะชวนผมคุยอีกนานไหม ผมยังมีงานอีกเยอะนะครับ"
คุณชายขี้วีนนั่งเงียบบนโซฟา มองพ่อบ้านหนุ่มเดินไปเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดและสายตาของคุณชายขี้วีน ได้สะดุดกับเรือนร่างพ่อบ้านหนุ่มที่ดูเพรียวบางร่างเล็กในชุดเสื้อกล้ามสีเทา กางเกงบอลสีดำ จู่ๆ ความคิดบางอย่างได้เกิดขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เริ่มปรากฏบนใบหน้าหล่อๆ ของคุณชายขี้วีน นั่นอาจแสดงว่าเขาได้คิดแผนการบางอย่างเรียบร้อย
ไม่นานนักพ่อบ้านหนุ่มเดินกลับมาพร้อมอุปกรณ์ คนทั้งคู่ช่วยกันทำความสะอาดโซฟาโดยใช้เวลาไม่นานมากก็กลับมาสะอาดเหมือนเดิม ซึ่งคุณชายขี้วีนไม่มีท่าทีอิดออดอะไรขณะช่วยพ่อบ้านหนุ่ม ทำให้เกิดความสงสัยขึ้นในใจ คุณชายต้องคิดทำอะไรแน่ๆ แบบนี้ไว้ใจไม่ได้แล้ว ปาร์วีนคิดพร้อมเดินเอาอุปกรณ์ไปทำความสะอาดและเก็บเข้าที่ตามเดิม
ก่อนจะไปช่วยแม่นมเตรียมอาหารเช้าในครัว เมื่ออาหารเช้าพร้อมแต่คนทานยังไม่พร้อมก็ต้องมีคนขึ้นไปตามอีกเช่นเคยและหน้าที่นี้คงไม่พ้นพ่อบ้านหนุ่มกับบททดสอบครั้งยิ่งใหญ่ในการขึ้นไปตามคุณชายลงมาทานข้าวเช้า หากทำสำเร็จถือว่าผ่านการทำงานในบ้านหลังนี้ ซึ่งไม่เคยมีประวัติว่ามีแม่บ้านหรือพ่อบ้านคนไหน สามารถไปเรียกให้คุณชายลงมาได้นอกเสียจากแม่นม
"หนูปาร์วีน ว่างจากงานแล้วใช่ไหมจ๊ะ"
"ครับแม่นม มีอะไรให้ปาร์วีนช่วยหรือครับ"
"ช่วยขึ้นไปตามคุณชายลงมาทานข้าวเช้าหน่อยสิ ฉันเองจะขึ้นไปก็ไม่ไหวเหมือนแต่ก่อนแล้วจ้ะ" แม่นมกล่าวพลางนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะทานอาหารแล้วลูบหัวเข่าไปมา ทำให้พ่อบ้านหนุ่มเข้าใจในทันที
"ได้ครับแม่นม"
เมื่อเธอฟังคำตอบรับจากเด็กหนุ่มที่ขึ้นไปทำธุระแทนเธอ ก็อดเป็นห่วงเด็กหนุ่มไม่ได้ ไม่รู้ว่าเขาจะขึ้นไปเจออะไรบ้าง แล้วจะแก้ปัญหายังไง ความเป็นห่วงมากมายจากใจเธอส่งผลให้เธอมีสีหน้าไม่สู้ดี
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณชายครับลงไปทานข้าวเช้าได้แล้วครับ"
พ่อบ้านหนุ่มเคาะประตูตามมารยาทก่อนเอ่ยเรียกคนด้านในอย่างสุภาพ แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆ จึงเคาะประตูเรียกเป็นหนที่สองและหนที่สาม แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อด้านในเงียบแบบนี้คิดเพียงว่า แบบนี้ไม่น่าไว้ใจแล้ว พ่อบ้านหนุ่มจึงตัดสินใจถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปพบคุณชายนอนห่มผ้าบนเตียงใหญ่โดยนอนหันหลังให้ พ่อบ้านหนุ่มเดินไปหาที่เตียงด้วยความระวัง ก่อนจะเอ่ยเรียกอีกครั้งที่ข้างเตียง
"คุณชายลุกอาบน้ำแต่งตัวลงไปทานข้าวเถอะครับ ผมรู้ว่าคุณชายไม่ได้หลับ"
ไม่มีสัญญาณจากเลขหมายที่ท่านเรียก
"คุณชาย คุณชายครับ"
ทุกอย่างดูเงียบสนิทไม่มีการโต้ตอบ เลยต้องเดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียงก็พบคุณชายนอนสงบนิ่งไม่มีท่าทีอะไรให้จับพิรุธได้ เขาเริ่มรู้สึกใจไม่ดีกลัวคุณชายขี้วีนจะเป็นอะไรหรือเปล่าที่เพิ่งถูกเขาใช้ทำความสะอาดโซฟาทั้งชุดโดยมีตัวเขาที่เป็นพ่อบ้านเป็นลูกมือ หากคุณชายเป็นอะไรขึ้นมาเขาจะทำยังไง เขาจึงเรียกคุณชายอีกหลายครั้งแต่ก็ไม่มีการโต้ตอบ พ่อบ้านหนุ่มเริ่มใจเสียก่อนนั่งลงบนเตียงใกล้ตัวคนนอนแล้วเอื้อมหลังมือไปแตะที่หน้าผากคนนอนเบาๆ พร้อมทั้งภาวนาว่า ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับคุณชายเลย ทันทีที่หลังมือแตะโดนหน้าผากก็สัมผัสได้กับความร้อนระอุอย่างไม่คาดคิด ทำให้เขาตกใจกลัวและมีอาการลนลาน
"คุณชาย คุณชายต้องไปไม่เป็นอะไรนะครับ คุณชายผมขอโทษ"
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย เขาค่อยๆ ประคองคนนอนให้หนุนตักของตนแทนหมอน ทันใดนั้นเองคุณชายที่เขากำลังตกใจแสดงความเป็นห่วงจนน้ำตาไหลเป็นทางอาบแก้ม ได้ลืมตาขึ้นแล้วกอดตัวเขาดึงให้นอนหงายก่อนที่คุณชายจะขึ้นนั่งคร่อมบนตัวพ่อบ้านหนุ่มด้วยความรวดเร็วไม่วายใช้เข็มขัดรัดข้อมือทั้งสองของพ่อบ้านหนุ่มในจังหวะที่กำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ว่าคนที่เขาเป็นห่วงจะเป็นอะไรแต่กลับถูกคนที่เขาเป็นห่วงจับเขามัดและขึ้นคร่อมเป็นที่เรียบร้อย
"อยากรู้หรอว่าเราเป็นอะไร 555 เราก็เป็นคุณชายของนายไง"
"คุณชายสนุกมากไหมครับ" น้ำเสียงเรียบจากปากพ่อบ้านหนุ่มที่ยังมีน้ำตานองหน้า
"สนุกสิ นายคิดว่านายเก่งแค่คนเดียวหรอ ทำไม ทำเป็นบีบน้ำตา หึ"
"ผมเข้าใจละ ว่าทำไมไม่มีใครทนคุณชายได้นอกจากแม่นม"
"อะไร? นายกำลังจะพูดอะไร" คุณชายขี้วีนมีอารมณ์โกรธขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่พูดลอยๆ เท่านั้นเอง คุณชายปล่อยผมเถอะ ผมเตือนคุณชายดีๆ นะครับ"
"ไม่ นายต้องพูดมาก่อน"
"พูดไปก็เท่านั้นครับ ปล่อยผม"
"ไม่ ถ้าอย่างนั้นนายก็อยู่กับเราในสภาพนี้ทั้งวันแล้วกัน"
สิ้นเสียงคุณชายก็เหวี่ยงผ้านวมผืนใหญ่ลงข้างเตียง ทำให้พ่อบ้านหนุ่มถึงกับตกใจรอบสอง เมื่อพบว่าอีกคนที่นั่งคร่อมบนตัวเขาใส่เพียงบ็อกเซอร์สีขาวตัวเดียว
"คุณชาย!! นิคุณชายกำลังคิดจะทำอะไรอ่ะ ออกไปจากตัวผมเดี๋ยวนี้นะ จะหาว่าผมไม่เตือน" น้ำเสียงพ่อบ้านหนุ่มฟังดูแข็งกร้าวขึ้นจนน่ากลัว แต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกเฉยๆ ไม่สนใจอะไร
"นายจะทำอะไรเราห้ะ ไอ้เกรียน นายอยู่ในสภาพแบบนี้ นายจะทำอะไรเราได้ ไอ้เกรียน ไอ้เกรียน ไอ้เกรียน"
"คุณชาย!!!! "
"ทำไม อ๋อหรือว่าอยากจะทำอะไรสนุกๆ ใช่ป้ะ 555 ได้จัดไป"
เขากล่าวพร้อมใช้ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ตามลำตัวของพ่อบ้านหนุ่มเพื่อเป็นการยั่วยุ
"อย่านะคุณชาย ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ"
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ คุณชายไม่หยุดการลวนลามพ่อบ้านหนุ่ม ทำให้พ่อบ้านหนุ่มอดทนไม่ได้กับกระทำของอีกฝ่าย
"คุณชายนี่ก็เหมือนผู้ชายทั่วๆ ไปนะรู้ตัวบ้างไหม"
"เหมือนยังไง เราเป็นคุณชายคนพวกนั้นเป็นคนธรรมดา"
"เหมือนสิ ความต่ำในใจของคุณชายไง ถึงเป็นคุณชายแต่ทำตัวต่ำ แบบนี้ปลดตัวเองออกจากการเป็นคุณชายเถอะครับ"
คำด่าของพ่อบ้านหนุ่มทำให้คุณชายขี้วีนโกรธจนไม่สามรถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว
"ต่ำหรอ ได้ เมื่อนายว่าเราต่ำ เราก็จะต่ำอย่างที่นายว่า"
คุณชายกัดฟันพูดกับพ่อบ้านหนุ่มด้วยความโกรธปนโมโหจนเห็นได้ชัดและยังลงมือกระทำความต่ำอย่างที่พ่อบ้านหนุ่มกล่าวกับเขาอย่างสาสม
- Writer
