คนที่ตกอยู่ในอาการสับสน ปะปนกับความไม่พอใจ ทิ้งกายลงไปกับเบาะรถพร้อมกับถอนหายใจยาวๆ เธอปรับเบาะให้เหมาะแก่การนอน ก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋า และเมื่อครู่เธอก็โกหกเขา เธอไม่ได้ลืมมือถือเธออย่างใด เพียงแค่ไม่อยากทนนั่งตรงนั้นต่อไปก็เท่านั้นเอง
แต่คนที่เธอตั้งใจทิ้งไว้ตรงนั้น กลับเดินตามมาเร็วมากกว่าที่เธอคิดไว้ เธอแค่ตั้งใจจะมาสงบสติอารมณ์ความคิดตัวเองสักหน่อย ไม่ได้ว่าจะออกมานาน และมองไม่เห็นความสำคัญที่ทำให้เขาต้องตามออกมาด้วยซ้ำไป
"มึงตามออกมาทำไม กูแค่มาเอามือถือ พอดีแม่โทรมาพอดี กูไม่ได้รับสาย เลยว่าจะโทรกลับไปสักหน่อย มึงกลับไปกินรอเถอะ!"
"ไม่อ่ะ กูรอมึงคุยเสร็จก่อน แล้วค่อยไปกินพร้อมกัน มาด้วยกัน มึงจะทิ้งให้กูนั่งคนเดียวได้ไง"
"กูก็เห็นว่ามึงคุยกับน้องคนนั้นได้ถูกคอดีนี่!"
"........."
พอเธอบอกแบบนั้น อีกคนก็เงียบไปทันที
"กูขอไปคุยโทรศัพท์ก่อนละกัน"
เธอหุนหันลงจาก
