ทำไม

872 Words

ผมเคยมีความคิดเห็นที่ว่า ถ้ามีโอกาสได้ 'จูบ' เมื่อไหร่ ผมจะจูบจนกว่าจะพอใจ แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันกลับทำแบบนั้นไม่ได้ ไม่ใช่ว่าความรู้สึก 'อยาก' มันหายไป แต่เป็นเพราะ ผมเคยจูบไป แต่เธอไม่จูบตอบต่างหากล่ะ ผมอาจจะ 'รุก' หนักไป แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่มันจะได้ 'เดี๋ยวเหอะ!' จีจ้าหลุดแค่คำนี้ออกมา เมื่อเสียท่าให้ผมจูบ ถึงน้ำคำที่พูดออกมา มันจะน้อยเกินกว่าจะหาความหมายอะไร แต่อาการที่ถ่ายทอดผ่านทางสีหน้า เธอเผลอแสดงออกมาอย่างชัดเจน จีจ้ากำลังสงสัย ว่าสิ่งที่เธอกำลังปล่อยตัวปล่อยใจ มันคือสิ่งที่เธอต้องการจะทำจริงๆใช่ไหม เป็นเพื่อนกันมากี่ปี ทำไมผมจะไม่รู้จักนิสัยยัยนี่! เธอไม่ใช่คนที่มองโลกในแง่ร้าย แต่เพราะเคยเจอกับคนใจร้าย เธอก็เลยไม่อยากจะจริงจังกับใคร แม้แต่ผมก็เถอะ ผมรู้ ว่าเธออาจจะแค่เล่นๆ แล้วผมก็รู้ ว่าระหว่างที่เธอกำลังเล่น ผมอาจจะมีโอกาสได้เป็นตัวจริงก็ได้ ระหว่างทางที่นั่งรถกันไป ผมได้ยินเสียงมือถือจีจ้า ที่มีคนพยายามโทรหาอยู่บ่อยครั้ง และเธอก็พยายามตัดสายทิ้งทุกครั้ง จริงๆไม่ต้องเดา ผมก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร มารหัวใจ! ผมดูออก ว่ามันก็รักเธอไม่แพ้ใคร แต่มันพลาด ที่มากรัก จนโดนจับได้ แล้วมันก็โชคร้าย ที่ครั้งนี้เธอกล้าที่จะทิ้งมันไป ทั้งๆที่เคยจับได้ ไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ ผม : ใครโทรมา ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะไม่ก้าวก่าย แต่ไอ้ท่าทีที่กำลังเหม่อเลย มันทำให้ผมอดไม่ได้ จีจ้า : ช่างเถอะ.. เมื่อคนตอบ พูดเหมือนเหนื่อยใจที่จะพูดต่อไป ผมเลยไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ผม : อยากไปไหนต่อไหม.. จีจ้า : ไม่อ่ะ ง่วง อยากกลับไปนอน! ผมยอมตามใจอย่างว่าง่าย ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ อาการแบบนี้ อยากกลับไปจมอยู่กับอดีตในห้องเงียบๆคนเดียว! ผม : ไปด้วยได้ไหม ผมรีบถาม เมื่อรถเข้ามาจอดที่หน้าหอของเธอในเวลาที่รวดเร็วจนน่าขัดใจ จีจ้า : อย่าแม้แต่จะคิดนะตอง ผม : คิดอะไร แค่ไปนั่งเล่น ไม่ได้คิดอะไร จีจ้า : เดี๋ยวเหอะมึง! แล้วมือบางก็ฟาดลงมาที่ต้นแขนของผมทันที นี่ท่าทีผมเหมือนพวกหื่นกาม ควบคุมตัวเองไม่ได้รึยังไง ผม : แค่อยากอยู่ด้วย ผมจริงจัง และบอกด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าจริงใจ จีจ้า : คบกัน ไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้กันตลอดเวลาก็ได้ ทีตอนเธอคบกับไอ้เชี่ยนั่น ชอบบ่นเป็นประจำ เวลาที่มันหายไป ผมได้แต่คิดคนเดียวในใจ ธรรมดาแหละ ผมไม่ใช่ผู้ชายที่เธอรักนักรักหนาไง จีจ้า : เงียบทำไม ไม่โกรธนะโว้ย กูจะนอนอ่ะ มึงจะมานั่งเฝ้าทำไม ผม : กูเฝ้าได้! จีจ้า : ไม่เอา! ผมถอนหายใจ พร้อมกับหันหน้าหลบไปอีกทาง จีจ้า : เย็นนี้ค่อยไปกินข้าวกัน เธอต่อรองขึ้นมาใหม่ และผมจำเป็นต้องรับข้อเสนอเอาไว้ จีจ้า : เอารถกูกลับก็ได้ ทำไมมึงไม่ชอบขับรถมา! ผมไม่ยอมตอบเธอไป แต่คำตอบที่อยู่ในใจ 'คือไม่ขับมา เพราะว่าจะเอารถเธอไป เวลาจะไปไหนมาไหน ผมจะได้ขับมารับเธอไง ผลพลอยได้ คือได้เจอกันบ่อยๆไง' ผมปล่อยให้จีจ้ากลับห้อง แบบที่เธอต้องการ แต่ทว่าตาของผมกลับหันไปสะดุดที่รถหนึ่งคัน ที่มันดันจำได้ ทั้งๆที่เจ้าของรถ คือคนที่ผมเกลียดฉิบหาย เมื่อรู้ว่าเป็นรถใคร ผมรีบลงจากรถทันที และที่ๆผมกำลังเดินไป มันก็คือห้องของแฟนหมาดๆของผมนั่นไง ผมไม่เชื่อ ว่าจีจ้าจะนัดกับมันไว้ ผมเชื่อใจ แต่ผมไม่อยากให้มันได้เข้าใกล้เธออีก! ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไร สาวกที่เกลียดพวกแฟนเก่าของตัวเองรู้ดี! ผมตามมาจนถึงห้องของจีจ้า และภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า คือ 'ไอ้เปอร์' กำลังคุกเข่าเพื่อง้อ จีจ้า ซึ่งสีหน้าของจีจ้าไม่ได้แสดงความรู้สึกดีอะไรมากมาย แต่ผมไม่เข้าใจ ว่าเธอจะเปิดประตูเข้าห้อง และยอมให้มันตามเข้าไปทำไม นี่คงไม่ใช่เหตุผล ที่เธอไม่ยอมให้ผมตามขึ้นมาใช่ไหม! จะเดินเข้าไปเคาะประตูดีไหม เธอจะหาว่าผมเสนอหน้าเกินไปรึเปล่า ความรู้สึกกดดันอยู่ข้างใน มันทำให้ผมเผลอขบกรามจนมันปวดหนึบที่ฟันขึ้นมา 'ขอเถอะนะ ขอให้เธอคิดถึงผม แบบที่ผมคิดถึงเธอ'

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more