Old friend เพื่อนเก่า

เพื่อน

ผู้คนมากมาย กดดันให้ฉันก้าวขาออกจากจุดนั้นโดยไว และที่ ที่ฉันเลือกไป ก็เป็นห้องน้ำหญิงที่อยู่ใกล้ๆ แต่ต่อให้ความไวจะมีมากแค่ไหน มันก็ไม่ไวพอกับน้ำตาที่กำลังไหล ซึ่งมันพึ่งจะคลอหน่วยได้ไม่เท่าไหร่ มันก็ไหลออกมาจนฉันขัดใจ

ขัดใจที่ต้องมานั่งร้องไห้ ขัดใจที่พยายามไม่คิดอะไรได้ไม่สำเร็จ

ฉันเชื่อแล้ว! น้ำหยดใส่หินทุกวัน หินมันยังกร่อนได้ แล้วจะเอาอะไรกับใจคน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ไอ้ตองเคยทำให้ วันนี้มันทำให้ฉันรู้สึกใจหาย ฉันหลีกเลี่ยงความจริงไม่ได้ ฉันรู้สึกอะไรกับมันไปแล้วจริงๆ!

หลายนาทีที่ฉันยืนอยู่กับตัวเองในห้องน้ำแคบๆแบบนี้ ถ้าเป็นระยะเวลาก่อนหน้า ฉันเชื่อว่าถ้าฉันหายไป หนึ่งในกลุ่มเพื่อนจะมีมัน ที่ต้องตามหาฉัน!

แค่คิดน้ำตาก็พาลจะไหล และฉันก็สรุปให้ตัวเองง่ายๆ ถ้าอยู่คนเดียวแล้วอดคิดถึงเรื่องเก่าไม่ได้ ฉันก็ไม่ควรมาขังตัวเองไว้แบบนี้ ฉันควรออกไปเผชิญความจริงสักที

มันจะมีใครก็เรื่องของมัน และหนึ่งคำพูดที่มันเคยทิ้งท้ายเอาไว้ ก็ทำให้ฉันรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าโดยไว

'มันมาของมันเอง พอจะไป มันก็ไปเอง'

ฉันกลับมาหากลุ่มเพื่อน เมื่อมั่นใจว่าสภาพตัวเองกลับมาปกติเหมือนเดิม

แตงโม : มึงไปไหนมา ไหนว่าหิวไงวะ!

ฉัน : นี่ไง

ฉันโชว์นมกล่องขึ้นมา เมื่อเพื่อนทุกคนเอาแต่มองหน้า ฉันเลยต้องไล่สบตากับพวกมันทีละคน รวมถึงไอ้ตอง ซึ่งกำลังมองมาที่ฉันเหมือนกัน

เพียงไม่กี่วินาทีที่ฉันมองมัน แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันมองไปจนทั่วใบ และมองต่ำลงมาจนถึงลำคอ ฉันไม่แน่ใจ ว่าเป็นเพราะรอยแดงๆสีกุหลาบนั่นไหม รอยที่ฉันพยายามใช้เครื่องสำอางปิดไว้ แต่ก็ไม่ได้เนียนจนเหมือนไม่มีอะไร นานที่แววตาของมันจ้องมองที่จุดนั้น จากนั้นมันก็วกสายตาเพื่อกลับมามองตาแบบเดิม!

ฉัน : คนเยอะ ขี้เกียจเข้าแถวรอซื้อ!

ฉันอธิบายให้เพื่อนเข้าใจ จากนั้นก็นั่งลงเคียงข้างแตงโมในแบบเดิม

อ้อม : อ่า แล้วสรุปงานกลุ่มของเราเอาแบบไหน เลือกสถานที่มาเลยว่าจะนัดทำที่ไหนกัน!

ฉัน : เหลือไม่เยอะไม่ใช่หรอ เดี๋ยวกูเอาไปทำเอง!

ทีม : งานกลุ่มนะจีจ้า ช่วยๆกันไง

ฉัน : เรื่องมากน่า เมื่อก่อนไม่เห็นพูดงี้ มีคนอาสาทำให้ดีจะตาย

ฉันพยายามทำเหมือนไม่มีอะไร แต่ความจริงในใจ คือฉันไม่ต้องการจะเจอกับใคร นอกเหนือในเวลาเรียน

แตงโม : งั้นตามนี้ เดี๋ยวกูไปช่วยมันเอง จบนะ!

แตงโมยิ้มกว้างออกมา พร้อมกับพยักหน้าให้ฉัน

บอย : แล้วเรื่องฝึกงาน ยังจะฝึกที่เดียวกันใช่ไหม!

นี่ก็คืออีกหนึ่งเรื่องที่ฉันคิดไว้ และฉันจำเป็นต้องบอกให้เพื่อนเข้าใจ

ฉัน : กูขอเปลี่ยนที่ใหม่นะ พอดีจะย้ายห้องใหม่ แล้วมันไกลจากที่ฝึกงานแบบหนักมาก!

บอย : ย้ายเลยหรอ ย้ายทำไมอ่ะ แล้วย้ายไปไหน

จังหวะที่ฉันมองหน้าคนถาม ฉันก็เห็นว่ามันหันไปมองที่เพื่อนสนิทของมัน

ฉัน : แปลกตรงไหน ทีมึงยังย้ายห้องออกจะบ่อยไป!

ฉันเลี่ยงคำถาม โดยการเอาข้ออ้างที่เป็นความจริงมาบังหน้า แล้วฉันก็ตัดบททุกคนเพื่อไม่ให้มีคำถามต่อมา

ฉัน : แยกย้ายเลยนะ กูมีธุระไปทำต่อ!

ฉันเดินเลี่ยงออกมาตามทางของวิทลัย วันนี้ฉันไม่สะดวกขับรถเอง เลยใช้รถแท็กซี่เป็นยานขับขี่ ที่ๆฉันเลือกไป คือการไปใช้เวลาเลือกซื้อของนานๆ แวะกินข้าว และเข้าโรงหนังไปตามลำพัง ฉันอ้อยอิ่งอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเวลาสองทุ่มกว่าๆ ถึงยอมกลับห้องมา และตั้งใจจะอาบน้ำและนอนไปเลย

ฉันวางแผนการใช้ชีวิตแบบง่ายๆ แต่ความเป็นจริงเข้าแย่งแบบแผนชีวิตของฉันจนได้ เพราะทันทีที่ฉันก้าวขามาหน้าห้อง ฉันก็เจอกับไอ้ตองที่ยืนอยู่ตรงนั้น

มันมองมาที่ฉัน ซึ่งฉันจำเป็นต้องเดินเข้าหามัน!

ฉัน : มึงมีไร!

ตอง : เปิดประตูดิ

มันก้มมองนาฬิกาแล้วชักสีหน้าไม่พอใจ ซึ่งฉันไม่เข้าใจ ว่ามันจะมาที่นี่อีกทำไม

ฉัน : มีไรมึงก็พูดมา พูดตรงนี้ล่ะ!

มันตวัดสายตามามองหน้าฉันทันที จากนั้นมันก็ทำในสิ่งที่ฉันไม่ทันได้คิดเอาไว้ นั่นคือการดึงร่างของฉันเข้าไปใกล้ และใช้มือจับที่ใบหน้าของฉัน เพื่อสำรวจอะไรบางอย่าง ที่ฉันเดาว่าต้องเป็นรอยที่เกิดจากฝีมือของมัน

ฉันไม่ได้ขัดขืน และยอมยืนนิ่งๆ ปล่อยให้มันดูจนพอใจ และมันก็เป็นคนปล่อยฉันเอง

ตอง : มันว่าอะไรมึงไหม!

คำถามของมัน คงจะหมายถึงใครไปไม่ได้ นอกจากอดีตอย่างเปอร์ ที่ฉันได้ตัดสินใจเลิกลาไปแล้ว

ฉัน : มึงจะสนใจทำไม!

ฉันผลักอกมันออกไป กลิ่นกายของมันชวนให้ใจหาย มันจุกลึกๆในใจ เมื่อนึกขึ้นได้ ว่ามีใครคนใหม่ ได้อยู่ใกล้มันเหมือนกับฉัน และดูจะพิเศษมากกว่าฉัน!

ตอง : ที่ถาม เพราะกูเป็นคนทำไง กูเลยรับผิดชอบด้วยการถามไถ่!

ฉัน : ไม่จำเป็น มึงกลับไปรับผิดชอบคนของมึง ไม่ต้องมายุ่งกับกู!

ตอง : ไม่ต้องบอก กูก็รับผิดชอบอยู่แล้วป่ะ!

ฉัน : แล้วมึงจะเสนอหน้ามาหากูอีกทำไมวะ ออกไป!

ฉันผลักอกมันใหม่ ผลักจนร่างของมันพ้นจากหน้าประตูห้องฉันไป

มือไม้ที่สั่น มันโครตขัดใจฉันที่สุด แทนที่จะได้รีบเปิดประตู แล้วเข้าห้องให้มันพ้นๆไป แต่เพราะความล่าช้า ทำให้ฉันต้องมาได้ยินอีกประโยคเข้าจนได้

ตอง : ไหนบอกเพื่อนกันไง ทำไมเพื่อนจะมาหาเพื่อนไม่ได้!

เมื่อฉันอยู่ในจังหวะยืนหันหลัง ฉันเลยไม่รู้ว่าใบหน้าของมันแสดงออกยังไง แต่บอกตรงๆว่าคำพูดของมัน ไม่ได้ทำให้คนฟังอย่างฉันรู้สึกดีอะไรเลย

ผู้หญิงมักเริ่มต้นจากศูนย์ไปหาร้อยทุกราย...

ถ้าผู้ชายเป็นแบบนี้ก็คงดี...