ถอย

1381 Words

'อยู่ไหน' ข้อความทางไลน์ จากเพื่อนชายที่อยู่ในกลุ่มแจ้งเตือนเข้ามาใหม่ และฉันก็คงจะทำเฉยๆต่อไป ถ้ามันไม่ส่งประโยคเดิมๆซ้ำๆเข้ามาใหม่ เป็นรอบที่สี่เห็นจะได้ 'ข้างนอก มีไร... ' ฉันตอบพร้อมกับถามไถ่ แม้จะรู้สึกแปลกๆไป เพราะปกติ ไอ้บอยไม่ค่อยแชตมาถามส่วนตัวเท่าไหร่ ส่วนมากก็คุยในแชตกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นด้วยไง 'วันนี้วันเกิดไอ้ตอง ยังจำได้ป่ะ!' 'ถามทำไม' แม้จะชาวาบไปทั้งใจ แต่ฉันก็ถามออกไปทันที วันนี้วันอะไรทำไมฉันจะจำไม่ได้ เพราะวันนี้เป็นวันของมันไง ฉันเลยต้องมานั่งแก้เซ็งให้วันนี้มันรีบๆผ่านพ้นไป ไม่อยากจินตนาการ ว่ามันจะมีความสุขในรูปแบบไหน ไม่แม้แต่อยากนึก ว่ามันอยู่กับใคร 'ก็เพื่อนกันไหม ทำไมถามเหมือนไม่สนใจ ไม่คิดจะอวยพรกันเลยรึไง...' 'เหมือนไม่ใช่มึงเลยนะบอยที่กำลังคุยกับกู เหมือนมันซะมากกว่า' ฉันก็ตอบแบบนี้ไปอย่างนั้นล่ะ ไอ้ตองไม่มีทางมาคุยกับฉันให้เสียเวลาหรอก 'เพื่อนกัน ก็ต้องเจอกันได้ ใช่ปะวะ' ฉันเปิดอ่าน และเผลอจินตนาการคิดต่อไป ถ้าฉันเจอหน้าเพื่อนคนนั้นจริงๆ ฉันควรจะทำตัวแบบไหน แล้วถ้ามันควงแฟนมันมาให้เห็นด้วยละ ฉันจะเผลอร้องไห้เหมือนวันนั้นรึเปล่า เพียงแค่คิด ขอบตาก็เหมือนจะร้อนผ่าว... 'ไม่ตอบ หมายความว่าไง' คนในไลน์ก็เอาแต่รบเร้าอยู่ได้... 'เหมือนมึงจะอยากให้กูเจอมัน ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่มึงเลย' ฉันตอบโดยไม่คิดอีกต่อไป อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไป เพื่อนก็เพื่อนนั่นแหละจะอะไรมากมาย วันนี้ฉันไม่ได้ดื่มหนักแบบหวังจะเมามาย แค่ต้องการจะดื่มเพื่อสนุกๆ หวังแค่หลงลืมบางอย่างได้ และคนไม่เมา ก็คงจะไม่ตาฝาดหรอกจริงไหม ฉันเห็นเพื่อนชายเดินเข้ามาหา ไอ้บอย ไอ้ทีม แล้วก็ไอ้ตอง ไอ้สองคนแรก ฉันก็เพียงแค่มองให้แน่ชัดว่าเป็นใคร แต่คนที่ถูกเอ่ยเป็นอันดับสุดท้ายต่างหาก ที่ฉันละสายตาออกห่างยังไม่ได้ เหมือนไอ้ตองจะกวาดสายตาเพื่อมองไปรอบๆร้าน จากนั้นมันก็หันกลับมามองฉัน แล้วเราก็เลยสบตากัน จากนั้นมันก็เดินมานั่งตรงข้ามกับฉันทันที แตงโม : มาได้ไง.. แตงโมร้องถามอย่างตกใจ มันกระวนกระวาย และขยับกายเข้าหาฉันทันที ตอง : วันนี้วันเกิดกูป่ะ พวกมึงลืมหรอวะ! ทีม : เออนั่นดิ ออกมาชิวกันโดยไม่ชวนอีกต่างหาก ฉัน : แค่เบื่อๆไม่ได้กินจริงจังอะไร ฉันหาทางออก ด้วยการบอกผู้ชายที่มีรูปร่างอ้วน จากนั้นก็หันกลับมาหาคนที่พึ่งเอ่ยถามเรื่องของวันสำคัญ ฉัน : ของขวัญมึง กูให้วันหลังละกัน! มันไม่ยอมตอบอะไร และไม่ยอมละสายตาไปไห บอย : ลีลาทำไมโม เหล้าอ่ะเหล้า เหล้ามาดิครับ ทุกคนพยายามที่จะเรียกร้องความสนใจ เพราะคิดว่าสถานการณ์ไม่ได้ดีเท่าไหร่ ฉันจึงจำเป็นต้องทำเหมือนมันไม่มีอะไร ฉัน : แฟนมึงไม่มาด้วยหรอตอง ตอง : แล้วแฟนมึงล่ะไปไหน ทำไมยอมให้มึงมานั่งชิวอ่อยผู้ชายง่ายๆ ปากของมันโครตร้าย แล้วมันก็ทิ่มแทงหัวใจฉันอย่างจัง ฉัน : กูโสด กูจะอ่อยใครก็ได้ถูกป่ะ! ฉันบอกออกไป แล้วกรอกเหล้าเข้าปาก เพราะอยากให้เลิกใจหาย ตอง : อย่าเลิกแต่ปากนะเข้าใจไหม แล้วก็อย่าไปให้ความหวังใครต่อใคร ฉัน : กูจะให้ความหวังใครก็ได้ ขอแค่เขาไม่มักง่ายแบบมึง! ฉันลุกจากเก้าอี้ทันที และเร่งฝีเท้าในการเดินหนี ฉันไม่มีทางลืมความช้ำที่เกิดจากการกระทำของมันได้ มันหาว่าฉันให้ความหวัง ทั้งๆที่ตัวมันก็ไม่ได้ดีกว่ากันสักเท่าไหร่ ปากบอกว่ารักฉันมากมาย แต่ก็สามารถไปเอากับใครต่อใครก็ได้เหมือนกัน! แขนของฉันถูกกระชากไว้จากทางด้านหลัง จากนั้นแรงดึงก็ทำให้ร่างของฉัน เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของมัน ตอง : กูมักง่าย เพราะมึงมันไม่จริงใจ ฉัน : หรอ แล้วกูต้องจริงจังเบอร์ไหน เลิกกับแฟนมาใหม่ๆ แล้วต้องยอมนอนกับมึงง่ายๆ ถ้าทำแบบนั้นได้ กูคงมีคนใหม่ ตอนนี้ที่มึงก็มีใครไปล่ะ! ตอง : กูดี เพราะถ้ากูเห็นว่ามึงมีคนใหม่ กูก็คงจะคิด ว่ามึงเองก็มักง่ายเหมือนกัน! ฉัน : มึงต้องการอะไรจากกูอีกงั้นหรอตอง ความเป็นเพื่อน กูก็พยายามจะมีให้มึงอยู่นี่ไง ความรู้สึกของฉันต้องนี้มันชวนให้ใจหาย พยายามทำใจให้ลืมตั้งหลายวัน แต่แล้วมันก็ถูกลื้อฟื้นขึ้นมาใหม่ ความเจ็บมันไม่ได้น้อยไปกว่าเดิม ยิ่งถูกกดซ้ำ แผลมันก็ยิ่งช้ำไปจากเดิม ตอง : บล็อกเบอร์ บล็อกไลน์ นี่คือสิ่งที่เพื่อนทำต่อกันแล้วใช่ไหม ฉัน : แล้วคือมึงต้องการอะไร ต้องการให้กูปลดบล็อกให้อย่างนั้นใช่ไหม! ตอง : แล้วมึงทำได้ไหม! โครตใจร้าย ความใจร้ายของมันมีมากเกินไป ไม่คิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย มันคิดว่าฉันจะทำใจ หรือลืมเลือนอะไรได้ง่ายๆอย่างมันใช่ไหม! ตอง : อ้อ ของขวัญวันเกิด กูขอจากมึงตอนนี้ และตรงนี้เลยละกัน! มันใช้มือกดหัวของฉันไว้ พร้อมกับปล้นจูบเอาง่ายๆ แรงสัมผัสมันมากไป ไม่ทันตั้งตัว ไม่คิดที่จะให้ ความรู้สึกข้างในมันถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ มีเพียงหยดน้ำใสๆที่คลอล้นออกมาแทน ร่างของฉันถูกกกกอดเอาไว้ แล้วร่างสูงก็เอาตัวเองปิดบังอำพรางร่างของฉันไว้ เมื่อมีคนผ่านมาผ่านไป รังดุมของเสื้อที่อยู่แถวบนก็ถูกติดไวๆ ด้วยมือของคนที่ทำให้มันหลุดลุ่ยลงไป มันใช้สายตาสำรวจร่างของฉันใหม่ พอมั่นใจว่าเรียบร้อยมันก็เลื่อนมาหยุดอยู่ที่ใบหน้า ฉัน : แบบนี้สินะ ที่มึงต้องการ! ตอง : ไม่เอาน่า เพื่อนกันป่ะ! แล้วน้ำตาที่คลอล้นอยู่ในตาก็ร่วงลงมาทันที ถึงด้านนอกจะพยายามกลั้นไม่ให้มันไหล แต่ด้านในมันกำลังร้องไห้ ถึงจงใจจะกลั้นแค่ไหน มันก็กลั้นไม่ไหวจริงๆ ฉัน : พอใจแล้วใช่ไหม เพื่อนแบบมึงทำกับกูจนพอใจแล้วใช่ไหม! ตอง : ถ้าวันนั้นมึงไม่ทำกับกูแบบนั้น วันนี้กูก็คงไม่ทำกับมึงแบบนี้! ฉัน : กูเลวมากงั้นสิ กูรับผิดเองก็ได้ เลิกคบกับกูเลยไหม ไม่ต้องเจอกันเลยก็ได้! ตอง : มึงก็พูดได้ มึงมันไม่มีหัวใจ! ฉัน : กูก็ยอมรับผิดแล้วไง กูเคยคิดว่าวันหนึ่ง กุจะเคลียกับมึงได้ แต่เป็นเพราะตัวมึง ที่ถีบตัวเองให้ห่างออกไป มันไกลเกินกว่าที่มึงกับกูจะต้องมานั่งเคลียอะไรกัน มันเคลียกันไม่ได้ แล้วถ้ามึงไม่ยอมออกจากชีวิตกูไป กูจะถอยให้ไกลจากชีวิตมึงเอง! โกรธแค่ไหน ก็ไม่ควรดึงใครเข้ามา... มันไม่มีประโยชน์ เมื่อถึงเวลาที่คิดได้ เพราะสุดท้าย คนที่มาใหม่ ก็คือคนที่ทำให้เราสองคนต้องผละออกห่างจากกันไปไกล... ________________________________________ เพื่อนกับแฟน ถึงสถานะนี้ จะมีเพียงคนๆเดียวกันเป็นเจ้าของ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ต้องยอมรับความจริงให้จงได้... เพื่อน โกรธแค่ไหน คำว่าอภัย มีให้เมื่อไหร่ก็ได้ แต่แฟน ถ้าผิดใจ จนไม่อาจมองหน้า ใครล่ะที่มันจะทน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more