(Boy)
ผมชื่อ 'บอย' เป็นเพื่อนกับคู่ชายหญิงที่พึ่งจะทะเลาะกันไป ความสนิทสนม ทำให้ผมอ่านพวกมันได้ไม่ยากเท่าไหร่ คนเป็นชาย คือคนที่ผมสนิทจนถึงขั้นรู้ใจ และผมก็มั่นใจ ว่าผู้หญิงที่พึ่งจะตัดขาดกับมันไป คือคนที่มันรักหมดใจ
ส่วนจีจ้า ถึงแม้ว่าจะไม่สนิทจนรู้ไส้ แต่เพื่อนอีกคนก็ยืนยันกับผมเอาไว้ ผมเลยมั่นใจ ว่าตัวเอง ไม่ได้มองพลาดไป เธอเองก็มีใจเหมือนกัน
ผมคงจะไม่เข้าไปแยกพวกมันออกจากกัน ถ้าพวกมันไม่ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล ผมเข้าใจว่าเรื่องความรักเป็นเรื่องของคนสองคน แต่เหตุผลที่ผมต้องเข้าไปแยกพวกมันเอาไว้ มันก็ไม่ได้มีประโยชน์กับใคร มากไปกว่าพวกมันทั้งสองอยู่ดี
ตอง : มึงเห็นแล้วใช่ไหม มึงเห็นมันไล่กูแล้วใช่ไหม!
ไอ้ตองถ่ายทอดอารมณ์ออกมาทางคำพูดจนผมรู้สึกได้ มันสับสนกระวนกระวายจนไม่อาจจะยืนนิ่งๆได้
ผม : ก็แล้วทำไมมึงไม่ปล่อยมันไป!
ผมถามจากใจ จากนั้นคนฟังก็ถลาเข้ามาใส่
ตอง : มึงยังไม่เข้าใจความรู้สึกกูใช่ไหม!
ผมยืนนิ่งและปล่อยให้มันกระชากคอเสื้อผมต่อไป จากนั้นผมก็ตั้งคำถามกับคนมักง่าย เพื่อตอกย้ำในสิ่งที่มันทำพลาดไป
ผม : มึงรักมัน แล้วมึงไปเอากับเด็กนั่นทำไม!
คนฟังนิ่งไป จากนั้นมันก็หันหน้าหลบไปอีกทาง
ผม : กูว่าจีจ้ามันใจร้ายนะ ที่ใจแข็งกับมึงอยู่ได้ แต่พักหลังกูว่ากูเข้าใจ เพราะผู้ชายมันเลวแบบนี้นี่เอง!
ตอง : เออกูมันเลว มึงจะคบเพื่อนเลวๆแบบกูไหม หรือมึงจะทิ้งกูไปแบบมัน!
ผม : มึงมีสติอยู่ปะวะ มึงเองไหมอ่ะ ที่มีคนใหม่ แล้วยังไง มึงมีคนใหม่ไปแล้ว แล้วมึงยังจะเอาอีกคนรึไง!
ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหน ไม่ว่าเพื่อนผมจะเป็นคนยังไง ลึกๆผมก็ไม่สามารถโกรธมันได้ แต่สิ่งที่ผมพึ่งจะพูดไป ผมจำเป็นต้องพูดให้ได้ และมันก็ควรจะยอมรับความจริง ยอมรับในสิ่งที่มันเป็นคนเลือกเอง
ผม : ปล่อยมันไป ก่อนที่มึงกับมันจะไม่สามารถมองหน้ากันได้!
ผมปลีกตัวออกมาหาอีกฝ่าย เมื่อต่อสายหาคนรู้ใจ จนรู้ว่าเพื่อนอีกคนอยู่ที่ไหน
หอพักใหม่ ที่ไกลจากที่เก่าจนเกือบสองเท่า แต่ผมมองว่าจะอยู่ที่เก่าหรือใหม่ ถ้ายังตัดใจไม่ได้ ยังไงมันก็รู้สึกอยู่ดี
ผม : เป็นไงบ้าง
ผมถามอดีตเพื่อนที่ปากร้าย ที่ผมดันตกหลุมรักในภายหลัง เมื่อเธอเดินออกมารับกัน
แตงโม : ร้องไห้จนสงสัยว่าไปเอาน้ำตามาจากไหน
คนพูดถอนหายใจ ก่อนจะหันกลับไปมองที่ร่างของเพื่อนอีกครั้งอย่างเหนื่อยใจ
การสนทนาระหว่างผมกับแตงโมสิ้นสุดลง เมื่อเจ้าของห้องกำลังเดินตรงมาหา พร้อมกับการยกมือเพื่อเช็ดคราบน้ำตา
จีจ้า : พวกมึงกลับเลยก็ได้นะ กูอยู่คนเดียวได้!
แตงโม : จะให้กูทิ้งเพื่อนหรอ กูทำไม่ได้
แตงโมรีบบอกออกไป ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ
แตงโม : ให้กูอยู่กับมึงนะ เผื่อมึงมีอะไรอยากจะปรึกษา เราจะได้ช่วยกันหาทางออกไง
จีจ้า : ทางออกอะไร ไม่เลือกทางไหนอีกแล้ว กูคุยกับมันรู้เรื่องแล้ว
พูดไป น้ำตาก็พาลแต่จะไหล แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็พยายามที่จะปาดมันทิ้งไป
ผม : จะทำแบบที่พูดจริงๆหรอจ้า
จีจ้า : มันคือทางออกที่ดีที่สุดไม่ใช่หรอวะ!
ผม : แทบจะตัดขาดกัน มันดีจริงๆหรอวะ!
จีจ้า : มันมีทางเลือกอื่นไหมละ ถ้ามันไม่ได้มีใคร มันก็พอจะพูดกันได้ไหมบอย แต่นี่มันไม่ใช่ มันก้าวออกไปไกลจนเกินจะกลับได้ง่ายๆ
ผม : งั้นก็ต่างคนต่างไป จบแบบนี้ดีไหม!
เพื่อนสาวเงียบปากไป จากนั้นผมก็ถูกอีกคนลากออกมาจากห้องทันที
แตงโม : พูดบ้าอะไร ตบปากสักทีดีไหม!
ผม : ปล่อยมันไป ถ้ามันรักกันจนขาดกันไม่ได้ เดี๋ยวมันก็กลับไปหากันเอง แล้วเวลานั้น มันจะไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลอะไรเลย!
ผมบอกอย่างมั่นใจ จริงๆผมก็ไม่เคยมีความรักดีๆอย่างใคร แต่เพื่อนของผม ทำให้ผมเชื่ออย่างนั้นจนสุดใจ
'จะให้กูทำใจปล่อยมันได้ไง มึงก็รู้ว่ากูรักมันแค่ไหน.... '
นี่คือประโยคสุดท้าย ที่เพื่อนชายของผมสารภาพเอาไว้
แต่ตอนนี้ผมจะปล่อยให้พวกมันรับชะตากรรมของตัวเองต่อไป
จีจ้าควรได้รับการจดจำ ว่าไม่ควรลังเล เมื่อมั่นใจว่าจะรักใคร
ส่วนไอ้ตอง มันก็ควรจำจนตาย ต่อให้ทะเลาะแค่ไหน มันก็ไม่ควรไปคว้าใครเข้ามา!