คุณป๋าไม่ได้ฟังเสียงคัดค้านจากฉัน แต่กลับยื่นคำขาดให้พนักงานคนนั้นไปหาซื้อมะม่วงน้ำปลาหวานมาให้ได้ ก่อนจะดึงฉันเข้าไปในห้องทำงาน
ตุบ!! ร่างของฉันถูกเหวี่ยงอัดกระแทกกับโซฟาอย่างแรง ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงยางรัดผมออกแล้วโยนมันทิ้งอย่างหัวเสีย
แบบนี้มันชักจะเกินไปจริงๆ แล้วนะ!!
“คุณป๋า!! มันเจ็บนะคะ ถ้าจะทำนิสัยแย่ๆ แบบนี้ฝุ่นว่าเราคงไปกันไม่รอด!!” ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่ฉันคิดถึงเรื่องจะเลิกกับคุณป๋าในวันนี้ มันแทบจะทุกเวลาจริงๆ
“ดูเธอทำ!! ไปยืนให้มันรัดผมให้ไม่มีมือหรือไง ห๊ะ!!” พอเจอคุณป๋าสวนกลับมาแบบนี้ฉันก็เถียงไม่ออก แต่นั่นมันก็พี่ทีม คุณป๋ารู้จักดี
“ฝุ่นกับพี่ทีมรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ม.ปลาย แล้วนะคะ คุณป๋าก็รู้”
“เออ!! รู้!! แล้วมันสมควรหรอวะฝุ่น ทำเหมือนมันเป็นผัวเธอแบบนั้น”
“คุณป๋า!!” ฉันพยายามหายใจเข้าออกลึกๆ สงบสติอารมณ์เอาไว้ “ฝุ่นว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะคะ”
