Chapter 23
May mga bumubulong na boses sa kanya, hindi siya mapakali sa puwesto niya. Naririnig niya ang mga iyak ng mga batang pinapatay niya, “tama na!” Sigaw niya sa loob ng silid, nawala ang lahat ng ingay na naririnig niya sa kanyang isipan, dahil ang lahat ng ‘yon ay sa imahenasyon lang niya, resulta sa pagpatay niya sa mga bata, animoy dinadalaw na siya ng mga ito.
Madaling araw na, katatapos lang niya sa kanyang ginagawa sa silid na pinagtataguan niya ng mga bangkay ng mga bata, pero hindi pa rin siya makatulog dahil sa mga ingay na pumapasok sa kanyang isipan, katulad ng mga ganitong pangyayare, kailangan niyang gumawa ng paraan para mawala ang ingay sa isipan niya, kailangan may gawin siya.
