หลันถิงได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ กะพริบตาถี่มองฉินอ๋องที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม เขาเอาแต่ยิ้มกริ่ม แววตาดูมีเลศนัยจนไม่น่าวางใจ
“ไม่ขี่ม้าหรือเพคะ” ทำใจดีเอ่ยถามออกไป ทว่าความจริงนางกำลังกังวลอยู่ต่างหาก เพราะท่าทางท่านอ๋องไม่น่าไว้ใจเลย
“ไม่ ข้าอยากอยู่กับเจ้า” ว่าพร้อมกับขยับมานั่งข้างกัน ร่างอรชรจึงถอยหนีตามธรรมชาติที่สตรีไม่ควรอยู่ใกล้บุรุษ ทว่าไหนเลยนางจะพ้นคนมือไว ที่คว้าเอวคอดเข้าทันที
“อ๊ะ! ท่านอ๋อง” มือขาวรีบยกขึ้นดันไหล่เขา
“อยู่ในรถม้าไม่มีใครเห็นหรอกนะ ข้าแค่อยากกอดเจ้า” คนตัวโตเอ่ยเสียงออดอ้อน เผยแววตาเว้าวอนอย่างน่าตี
“คนฉวยโอกาส” ตำหนิเขาไม่จริงจังนัก และการที่นางเอ่ยเช่นนี้ก็เท่ากับไม่ได้คัดค้านคำขอของเขา หยวนซีจึงรั้งร่างอรชรมากอดไว้แนบอกอย่างใจหมาย พร้อมกับยิ้มกริ่มชอบใจ มือนั้นก็คอยลูบไหล่นางแผ่วเบาอย่างอ่อนโยน ซึ่งมันเป็นสิ่งที่หลันถิงไม่เคยได้รับ ตั
