ลิลลี่รู้สึกว่าริมฝีปากบวมเจ่อไปหมด ไม่เท่านั้นมือไม้ของเขายังฟอนเฟ้น เคล้นคลึงไปทั่วร่างกายของเธอนับสิบนาทีเป็นการสั่งสอนในความอวดดี
“คุณดีแลน นี่คุณรู้อยู่แล้ว” ดวงตาคู่หวานที่มีน้ำตาคลอเบ้าเบิกกว้าง
“ใช่ เธอทำอะไรฉันรู้หมด เธอกล้ามากนะที่โทร.หาท่านรองหวัง เธอจำเบอร์ของมันไว้อย่างนั้นใช่ไหม เจอกันแค่ครั้งเดียวติดใจมันขนาดนั้นเชียว” น้ำเสียงที่ถามเริ่มเข้มข้นขึ้นอีก ดวงตาคมดุแวววาวด้วยความโกรธปนหึงหวง เขาเก็บนามบัตรของมันมาเผาไปแล้ว แต่แม่ตัวดีกลับท่องจำไว้ในหัว มันน่านัก น่าจูบไม่ยั้งอีกสักที แต่พอเห็นริมฝีปากเธอเจ่อเพราะพิษจูบของเขา มาเฟียหนุ่มก็ใจอ่อนลง
“ใช่ ฉันจำเบอร์ของเขาไว้ เพราะฉันต้องการไปจากคุณ ฉันไม่อยากถูกกักขังไว้ที่นี่ ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องบ้าๆ แต่ฉันดันซวยที่ต้องมารับผลกรรมไปด้วย”
“เธอซวยตั้งแต่มีพี่อย่างไอ้จิ้งเหวินแล้ว” ดีแลนเอื้อมมือแกร่ง
