“อ๊ะ พี่กรรฐ์”
ทันทีที่มินตราเดินออกมาจากห้องน้ำหมาป่าที่หิวโหยที่นั่งรอคนรักนานเกือบสามสิบนาทีก็ไม่รอช้ารีบสาวเท้าก้าวยาวๆตรงเข้าไปอุ้มเธอมาวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอมทันทีก่อนที่เขาจะกักขังร่างบอบบางเปล่าเปลือยไร้สิ่งใดพันธนาการเอาไว้ในอ้อมแขนทำเอาสองแก้มของมินตราขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“อื้อ ให้มีนแต่งตัวก่อนได้ไหมคะ ?”
มินตราร้องขอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างยอมอ่อนข้อให้กรรฐ์อย่างเต็มที่แต่คนที่กำลังซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นกลับไม่ยินยอม
“ใส่ทำไมคะในเมื่ออีกเดี๋ยวก็ต้องถอดออกเหมือนเดิม”
น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยบอกมินตราที่ยกมือขึ้นยันใบหน้าหล่อเหลาของกรรฐ์เอาไว้ไม่ดอมดมขบเม้มซอกคอของเธอด้วยความดื้อรั้น
“แต่มีนหนาวนี่คะ”
“แค่พี่นอนกอดมีนก็หายหนาวแล้ว”
กรรฐ์ดึงใบหน้าออกจากซอกคอของมินตราก่อนที่เขาจะทิ้งตัวนอนลงข้างๆและวาดแขนโอบรั้งเอวบางของมินตราให้มาแนบชิดกับเขาทำให้มินตราสัมผัสได้ถึงบาง
