คนของโปรด

EP.3

หลายวันต่อมา

6.45 pm.

แกร๊ง

"หวัดดีครับหลิว"

"หวัดดีโปรด โทษทีนะพี่ติดลูกค้าอยู่"

"ครับ"

ฉันยิ้มทักทายน้องโปรดที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน และเขาคงเพิ่งจะเลิกเรียนอีกตามเคยเลยมาแวะหาฉันก่อนเข้าบ้าน ฉันหันกลับมาจัดเค้กใส่กล่องให้ลูกค้าต่อจนเสร็จและคิดเงินลูกค้าผู้หญิงสองคนที่กำลังนั่งรอ

"เค้กได้แล้วนะคะ"

ฉันเม้มปากนิดๆก่อนมองพวกเธอที่กำลังนั่งกระซิบคุยกันพร้อมกับมองไปที่น้องโปรดที่กำลังเก็บโต๊ะที่ลูกค้าเพิ่งกินเสร็จให้ ให้ตายก็บอกเขาอยู่นะว่าไม่ต้องช่วยดูซิใส่ชุดนักศึกษามาเก็บจานแบบนี้เดี๋ยวก็เปื้อน

"เอ่อ คุณลูกค้าคะเค้กได้แล้วค่ะ"

"อ่อ เท่าไหร่คะ?"

"ทั้งหมดสามร้อยห้าสิบบาทค่ะ สแกนได้เลยนะคะ"

"โอเคค่ะ"

ลูกค้าที่เป็นคุณพยาบาลที่โรงพยาบาลใกล้ๆรีบเดินมาสแกนจ่ายให้ฉันก่อนเธอจะหันหน้าจอสลิปโอนมาให้ฉันดู

"เข้าแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"

"มาซื้อหลายครั้งแล้วเพิ่งเห็นว่าร้านมีผู้ช่วยด้วยเหรอคะ?"

"อ่อ เปล่าหรอกค่ะเป็นน้องที่สนิทกันบ้านเขาอยู่แถวนี้"

"เหรอคะ เขาหล่อมากเลยนะคะเนี่ยฝากบอกน้องเขาด้วยนะคะฮ่าๆ"

"ได้เลยค่ะ ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ"

ฉันยิ้มให้ลูกค้าและมองตามพวกเธอจนออกจากร้านก่อนจะรีบเดินไปช่วยรับเอาถาดที่โปรดเดินถือมาให้ที่เคาน์เตอร์

"โถ่โปรดพี่ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องช่วย"

"ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจทำ"

"ไม่ได้สิ เดี๋ยวเสื้อนักศึกษาเปื้อนพี่จะทำยังไง"

"อย่าบ่นน่าหลิว โปรดก็แค่อยากช่วยอีกอย่างเสื้อยังไงก็ต้องซักอยู่แล้วหรือถ้ามันเปื้อนจริงๆหลิวจะซักให้ก็ได้นะ"

เด็กคนนี้มันยังไงกันนะ ฉันเม้มปากมองโปรดที่กำลังยิ้มให้อย่างกวนๆก่อนเขาจะดันแว่นตาขึ้นและเดินไปถือกล่องที่ตัวเองถือมาโชว์

"ถืออะไรมาเหรอ?"

"เห็นหลิวบ่นว่าอยากกินหมูกระทะแต่หลิวไม่มีเวลาออกไปกินโปรดเลยซื้อเป็นชุดมาน่ะ"

"ห๊ะ ให้ตายที่พี่บ่นเมื่อวานเหรอ?"

"ครับ ร้านนี้ร้านดังของมหาลัยเลยนะ"

"พี่เกรงใจนะเนี่ย"

"จะเกรงใจอะไรกันผมแวะมากินข้าวเย็นด้วยทุกวันแบบนี้ต้องเกรงใจกว่าไหม"

ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับมองโปรดที่กำลังยิ้มกว้างให้อยู่ เขาหันมองไปรอบๆร้านก่อนจะหันมามองฉันอีกครั้ง

"ร้านจะปิดแล้วใช่ไหมครับ ผมกลัวว่ากลิ่นมันจะทำให้ติดร้านน่ะ"

"จริงๆด้านบนมีดาดฟ้าอยู่นะ เอางี้ไหมเดี๋ยวพี่ปิดร้านแล้วเราขึ้นไปกินด้านบนกัน"

"ดีเลยครับ ว่าแต่พี่มีเตาไฟฟ้าไหม?"

คำถามของโปรดทำเอาฉันอ้าปากค้างก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างขำๆ ด้วยความอายนิดๆ

"ตายแล้วพี่ยังไม่ได้ซื้ออะไรมาเลย"

"บ้านผมก็ไม่มีด้วยสิ.."

"เดี๋ยวไปซื้อที่ห้างใกล้ๆนี้ไหมล่ะ พี่ว่าจะไปซื้อแป้งมาเพิ่มด้วย" ฉันชะงักไปนิดก่อนจะมองโปรดด้วยความเกรงใจอีกครั้ง "อ่า พี่ว่าพี่รีบไปซื้อเตาดีกว่านะโปรดเองก็คงหิวแล้วอ่ะ"

"ไม่เลย จริงๆผมก็กะจะซื้อของเขาบ้านเหมือนกันเราปิดร้านแล้วไปห้างก่อนก็ได้นะครับ"

"เอางั้นเหรอ?"

"ครับ"

ฉันสบตากับโปรดก่อนจะพยักหน้า เพราะน้องเองก็คงมีของจำเป็นที่ต้องซื้อเหมือนกันเราเลยช่วยกันปิดร้าน ก่อนฉันจะขับรถพาน้องโปรดมาห้างใกล้บ้านแทน

"โปรดมาอยู่ในเมืองแบบนี้ที่บ้านไม่เป็นห่วงแย่เหรอ?"

หลังจากขับออกมาได้ไม่นานเราก็ติดไฟแดงหน้าปากซอยฉันเลยทำลายความเงียบด้วยการยิงคำถามให้น้องแทน

"ไม่ครับ พวกเขาไว้ใจผมน่ะ"

"เพราะโปรดเป็นเด็กดีไง"

"ไม่หรอก ผมก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น"

โปรดตอบกลับมาเสียงเบาพร้อมกับหัวเราะด้วยท่าทีเกร็งๆ แต่ฉันว่าเขาถ่อมตัวมากกว่า เด็กที่รู้จักช่วยคุณย่าตั้งแต่ช่วงวัยที่คนอื่นๆออกไปเที่ยวเล่นนี่ต้องเป็นเด็กที่ดีสุดๆเลยล่ะฉันว่า

"แล้วโปรดไม่มีรถเหรอ พี่เห็นเราเดินไปขึ้นรถบัสทุกวันเลย"

"ผมไม่ชอบขับรถน่ะครับ มหาลัยอยู่ใกล้ๆนั่งรถบัสมันสะดวกกว่า"

"ก็จริงนะ จริงๆพี่เองก็ไม่ชอบขับรถหรอกเพียงแต่ว่ามันต้องใช้ขนพวกของทำขนมเวลาออกไปซื้อทีนี่เต็มเลย"

"ทำไมถึงไม่ชอบขับรถล่ะ"

"พี่ชอบใจลอยเวลาขับรถน่ะ มันอันตรายมากถูกใช่ไหมล่ะ"

ฉันหันไปพูดแกมหัวเราะกับโปรดก่อนจะหันกลับมามองถนนอีกครั้งพร้อมกับตีไฟเลี้ยวเข้าห้าง

"ผมว่าจะทำใบขับขี่แล้วล่ะ"

"หืม จะทำใบขับขี่แล้วเหรอ?"

"ครับ ผมขับรถเป็นอยู่แค่ไม่มีใบขับขี่"

"อ่อ ไม่มีเวลาไปทำเพราะติดเรียนสินะ"

"ผมแค่คิดว่ามันไม่จำเป็นน่ะ แต่ตอนนี้มันจำ.."

"โอ๊ะ มีที่จอดว่างพอดี!"

ฉันยิ้มกว้างพร้อมกับถอยรถเข้าช่องจอดอย่างยากลำบาก เพราะตัวเองขับไม่ค่อยแข็งแต่ไม่มีอะไรยากหรอกถ้าเราพยายาม

"ท๊าดา! พี่ถอยจอดแบบรถไม่เอียงเป็นครั้งแรกแหละโปรด"

"เก่งมากเลยครับ เมื่อกี้ตอนที่ถอยรถเข้าช่องจอดหลิวเท่มากๆ"

"ใช่ไหมล่ะ ป่ะรีบลงไปซื้อของที่เราตามหากันเถอะพี่อยากกินหมูกระทะจะแย่"

น้องโปรดพยักหน้าพร้อมกับลงรถก่อนฉันจึงเดินลงตามและล็อกรถเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินตามน้องโปรด

"เมื่อกี้ก่อนจอดรถโปรดว่าอะไรนะพี่มัวแต่ดีใจที่เจอที่จอดจนไม่ทันฟัง"

โปรดหันหน้ามามองพร้อมกับส่ายหน้าตอบฉันด้วยรอยยิ้ม

"โปรดเองก็จำไม่ได้"

"อ้าว โทษนะที่พี่พูดแทรก"

"ไม่เป็นไรครับ"

ทำไมเป็นเด็กดีที่น่ารักขนาดนี้เนี่ย ฉันเม้มปากมองน้องโปรดที่เขากำลังเดินไปจูงรถเข็นของทางห้างมาด้วยความชื่นชม คุณย่าเลี้ยงหลานเขามาได้ดีจริงๆเลยนะ

เติบโตมาแบบมีคุณภาพแบบนี้ฉันล่ะภูมิใจแทนครอบครัวเขาซะจริง

เวลาต่อมา

"มาครับเดี๋ยวโปรดช่วย"

"ขอบคุณนะ"

พรึบ

ฉันขยับให้โปรดเข้ามายกถุงแป้งที่ฉันซื้อมาให้ก่อนตัวเองจะถือของที่เบาลงช่วยน้องอีกแรงจนเราขนของเข้าร้านเสร็จ จนตอนนี้ก็ปาไปสองทุ่มกว่าแล้วยังไม่ได้เริ่มกินหมูกระทะเลย

"เดี๋ยวพี่รีบเตรียมของกินหมูกระทะก่อนนะตอนนี้มันชักจะดึกไปแล้วพี่ว่า"

"ครับ งั้นผมดูเตาย่างให้จะกินที่ดาดฟ้าใช่ไหมครับ?"

"ใช่ค่ะ ด้านบนมีโต๊ะอยู่ส่วนปลั๊กไฟเดี๋ยวพี่ขอหาแป๊บนึง"

"ครับ ไม่ต้องรีบหรอกหมูกระทะยิ่งกินดึกยิ่งอร่อยนะ"

"จริงเหรอ พี่ไม่ได้กินมานานมากแล้วว่าแล้วเราก็รีบเถอะหิวเป็นบ้า"

เพราะฉันเองแหละที่ซื้อของนาน จริงๆโปรดที่ว่าจะซื้อของเข้าห้องคือซื้อแค่ทิชชูเองนะ ฉันว่าจริงๆน้องคงอยากจะไปช่วยฉันถือของซะมากกว่า เพราะรวมๆแล้วของฉันก็เต็มรถเหมือนเคย

เราช่วยกันจัดของสำหรับกินหมูกระทะจนตอนนี้เริ่มตั้งเตาเรียบร้อยแล้ว และฉันก็กำลังตื่นเต้นสุดๆ พอได้ยินเสียงหมูสามชั้นที่กำลังถูกย่างร้อนๆจนน้ำมันกระเด็นนี่มันสุขใจจริงๆ

"หอมมาก!"

"น้ำจิ้มร้านนี้อร่อยมากนะ หลิวชิมรึยัง?"

"ยังเลย"

ว่าแล้วฉันก็ต้องรีบหยิบตะเกียบไปแตะที่น้ำจิ้มสีส้มสวยตรงหน้าตัวเองก่อนจะเบิกตานิดๆ เพราะรสเปรี้ยวเผ็ดอมหวานนิดๆของน้ำจิ้ม

"เผ็ดนำอยู่แฮะ"

"หื้ม กินไม่ได้เหรอ?"

"ได้ แต่พี่ไม่ได้กินเผ็ดนานแล้วน่ะ"

"งั้นก็เอาน้ำซุปผสมลองดูครับ มาเดี๋ยวโปรดทำให้"

ฉันเงยหน้ามองโปรดที่ขยับลุกและเอื้อมมือมาหยิบถ้วยน้ำจิ้มฉันไปตักน้ำซุปมาผสมให้ ก่อนเขาจะชิมและพยักหน้ามองฉัน

"โอเคขึ้นแล้วทีนี้"

"ขอบคุณนะ โปรดทั้งย่างทั้งผสมน้ำจิ้มให้แบบนี้พี่เกรงใจจะแย่"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ถือว่าผมเลี้ยงฉลองที่หลิวกลับมาที่ไทยแล้วกันนะ"

โปรดยิ้มให้ฉันบางๆ ขณะที่มือเขาก็กำลังใช้กรรไกรตัดสามชั้นเป็นชิ้นกินง่ายๆให้ และคีบหมูที่สุขมาใส่จานให้ฉันจึงคีบหมูขึ้นมาเป่าคลายร้อนก่อนจะจิ้มน้ำจิ้มนิดๆและเอาเข้าปากเป็นอย่างสุดท้าย

"ว้าว อร่อยอ่า"

ถึงจะยังร้อนนิดๆแต่ก็อร่อยมากเลยแฮะ ฉันขยับตัวดิ้นไปมาด้วยความถูกใจก่อนจะมองสบตากับโปรดด้วยรอยยิ้ม

"ขอบคุณนะโปรด อีกเหตุผลที่พี่ไม่ได้กินหมูกระทะก็เพราะไม่มีเพื่อนไปนี่แหละพี่อายจะกินเพราะทำไม่เป็นน่ะ ฮ่าๆ"

"คราวหน้าอยากกินอะไรบอกโปรดอีกก็ได้นะ หรืออยากจะไปกินที่ร้านเลยก็ได้เดี๋ยวโปรดจะพาไป"

ฉันมองโปรดก่อนจะหยิบที่คีบมาคีบสามชั้นไปวางที่จานของโปรดบ้าง

"กินบ้างเถอะ เดี๋ยวหลังจากนี้พี่จัดการเองพี่ว่าพี่เริ่มคุ้นเคยแล้วล่ะ"

"โอเค"

ฉันมองน้องโปรดที่กำลังคีบเนื้อเข้าปากด้วยความเอ็นดู ก่อนจะคีบเนื้อเข้าปากตัวเองบ้าง

"จริงๆช่วงนี้พี่ไม่อยากออกไปข้างนอกเท่าไหร่น่ะ ที่ร้านยังไม่เข้าที่เข้าทางเท่าไหร่"

"แล้วที่ว่าวันหยุดของร้านล่ะครับ หลิวจะหยุดวันไหน?"

"น่าจะทุกวันจันทร์ ช่วงเสาร์อาทิตย์คนเยอะช่วงนี้ร้านพี่กำลังเป็นที่นิยมพี่เลยไม่อยากหยุดบ่อย"

"ก็ดีนะครับ แล้วลูกค้าว่ายังไงบ้างล่ะเรื่องขนม"

โปรดหยิบแก้วไปเทน้ำให้ฉันจึงยื่นมือไปรับเอาแก้วน้ำจากมือน้องมา

"ส่วนมากลูกค้าก็โอเคนะวัยทำงานเท่าๆกับพี่จะมาซ้ำอยู่ แต่ถ้าเป็นช่วงวัยเดียวกับโปรดจะไม่ค่อยมาซ้ำเท่าไหร่ เหมือนมาให้รู้ตามรีวิวแล้วก็หายเลย"

"แบบนี้ระยะยาวน่าเป็นห่วงนะครับ แต่ขนมพี่อร่อยมากนะไม่ใช่ว่าไม่อร่อย"

"อือ หรือพี่ควรจ้างนักรีวิวมาช่วยดี"

"ไม่ดีครับ มันเป็นผลระยะสั้นจริงอยู่พวกนักรีวิวมันดังแต่เดี๋ยวนี้ใครๆก็ดังได้อีกอย่างผมว่ามันจะดีกว่าถ้าหลิวสามารถดังได้ด้วยตัวเอง ทั้งทางที่ลูกค้าแนะนำปากต่อปากกับหลิวแนะนำเอง"

"พี่ทำเองเนี่ยนะ?"

"ใช่ ลองเริ่มจากคลิปแนะนำขนมหรือทำขนมสั้นๆก็ได้"

"พี่ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่น่ะสิ.."

"เดี๋ยวโปรดช่วยดู จริงๆโปรดถนัดคลิปสั้นๆอยู่อีกอย่างเสียงของหลิวก็ให้ความรู้สึกที่สบายหูใครฟังก็ต้องพูดเป็นเสียงเดียวกันแน่ๆว่าเสียงเพราะ"

ฉันที่กำลังเคี้ยวเนื้ออยู่อดจะยิ้มออกมาด้วยความเคอะเขินไม่ได้เลย เล่นชมกันตรงๆแบบนี้ใครบ้างจะไม่เขินล่ะจริงไหม

"โปรดก็อวยพี่เกิน"

"ลองทำดูครับ โปรดอยากให้หลิวประสบความสำเร็จกับเรื่องนี้"

"โอเค ถ้าพี่มีผู้ช่วยเก่งขนาดนี้แล้วมีอะไรที่พี่จะต้องกลัวอีกล่ะจริงไหม"

"จริงแน่นอน"

โปรดพูดปลุกใจกันซะขนาดนี้ฉันเองก็ต้องลองดูสักตั้งแล้วล่ะ