คนของโปรด

EP.2

(หลิว)

สองเดือนก่อน

9.26 AM.

"ร้านนี้โอเคสุดแล้วใช่ป่ะเนี่ย?"

"อืม โอเคเลยนะไม่ค่อยแพงเท่าไหร่ซื้อขาดได้ด้วยชั้นสองทำเป็นห้องนอนได้"

"ไม่ใช่ว่าต้องรีโนเวทเยอะนะ"

"มันก็ต้องเยอะอยู่แล้วสิแป้งพูดอะไรแปลกๆ"

ฉันหัวเราะขำแป้งเพื่อนของตัวเองที่เข้ามาดูร้านช่วย จริงๆตึกนี้ฉันกะจะทำเป็นบ้านเลยแหละ ชั้นล่างทำเป็นร้านเบเกอรี่ส่วนชั้นสองทำเป็นห้องนอน

"หาใหม่ไหมจริงๆกูหาให้ได้ดีกว่าตรงนี้นะ เอาใกล้มหาลัยกว่านี้ยังได้"

"เอาตรงนี้แหละพอดีแล้ว มีทั้งที่บริษัทกับโรงบาลอยู่ใกล้ๆอีกอย่างกลุ่มลูกค้าที่หลิวคิดไว้ว่าน่าจะแวะมาบ่อยคงเป็นวัยทำงานซะส่วนใหญ่"

"ก็จริง ขนมราคานี้เด็กๆไม่น่ามากินซ้ำ"

"คุณภาพไหมเล่า"

"เรื่องคุณภาพมันก็มีมาตรฐานอยู่แล้วแหละ แต่กูล่ะกลัวคนอื่นๆไม่คิดแบบนี้ไง"

"ก็ต้องทำให้มันดี"

"โอเค ยังไงซะกูก็โน้มน้าวจิตใจมึงไม่ได้อยู่แล้ว"

ฉันหัวเราะออกมาอีกครั้งหลังแป้งตัดพ้อออกมาแบบนั้น และแน่นอนว่าการที่ฉันตัดสินใจเปิดร้านเบเกอรี่หลังกลับมาจากต่างประเทศมันเป็นอะไรที่สิ้นคิดมาก แต่มันเป็นสิ่งที่ฉันอยากทำมาตั้งนานแล้ว

"แล้วทุกอย่างโอเครึยัง พวกเอกสารการหย่าน่ะ"

แป้งเดินมานั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับฉันก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"เรียบร้อยทุกอย่างแล้วทั้งเรื่องทรัพย์สินแล้วก็หุ้นที่ถือร่วมกัน"

"แล้วมันยังโทรมาไหม?"

"ไม่รู้สิหลังจากเคลียร์ทุกอย่างจบหลิวก็บล็อกไปทุกช่องทางเลย มาไทยก็เพิ่งเปลี่ยนเบอร์ไป"

"ดีตัดมันขาดสักที เดี๋ยวแกเคลียร์เรื่องร้านอยู่ตัวแล้วกูจะพาไปรดน้ำมนต์"

"โอ๊ยก็ว่าเกินไป"

"ถึงมึงจะไม่เชื่อเรื่องคู่เวรคู่กรรมแต่กูเชื่อนะ แบบคบกับมันชีวิตมึงจมดิ่งสุดนี่ดีแค่ไหนแล้วที่มึงไม่ต้องเพิ่งยาเพื่อรักษา"

"ก็เพราะเรามีเพื่อนเป็นที่ปรึกษาดีแถมยังเป็นจิตแพทย์ด้วยนี่ไง"

ฉันยิ้มให้แป้งด้วยความซึ้งใจ และถึงแป้งจะดูเชื่อในสิ่งลี้ลับแต่จริงๆแล้วเธอเป็นจิตแพทย์ที่เป็นที่ปรึกษาที่ดีสุดๆของฉันเลยนะ ถ้าไม่ได้แป้งฉันคงไม่รอดจากโรคซึมเศร้าแน่

"เอาเถอะยังไงซะกูก็จะพามึงไปรดน้ำมนต์ล้างซวยแต่ตอนนี้ต้องไปเข้าเวรแล้ว"

"จ้า อย่าลืมเอาขนมไปด้วย"

"เค ไว้เจอกันนะสาวโสด"

"ฮ่าๆ โอเค"

ฉันเดินมาออกมาส่งแป้งที่หน้าที่อยู่ใหม่ของตัวเองก่อนจะหันมองร้านด้านหลังที่ตอนนี้ยังเป็นร้านอาหารเก่าอยู่ เดี๋ยวอีกสักหน่อยจะมีนักออกแบบภายในมาดูร้านให้อีกครั้งก่อนการรีโนเวทฉันจึงใช้เวลาว่างที่มีอยู่ขึ้นมาจัดของที่ชั้นสองแทน จริงๆตึกนี้มีสามชั้นนะแต่ชั้นสามเป็นดาดฟ้าที่ฉันยังไม่แน่ใจว่าจะทำอะไร กะว่าจะปลุกผักก็กลัวจะตายเพราะแดดประเทศไทยมันแรงเหลือเกิน

"โอเคอยู่นะเนี่ย"

จริงๆวันนี้เป็นวันที่สองหลังย้ายของเข้ามาอยู่ที่ตึกนี้ฉันเลยยังไม่ได้จัดอะไรมาก แต่ตอนนี้จัดไปได้ครึ่งแล้วแหละ มันก็นานแล้วที่ไม่ได้กลับมาที่ไทยหลังจากแต่งงานก็ย้ายตามสามีเก่าไปอยู่กับเขาที่อเมริกาเลยจนกระทั่งเมื่อสามเดือนก่อนที่ฟ้องหย่ากับเขานั่นแหละฉันถึงเลือกที่จะย้ายกลับมาบ้านเกิดตัวเอง เพราะอยากเริ่มต้นใหม่และตัดขาดจากเขา

เราจบกันไม่ดีเท่าไหร่ และฉันไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องของเขาอีก เพราะตอนนี้ฉันจะเริ่มต้นชีวิตตัวเองใหม่แล้ว

ปัจจุบัน

6.26 pm.

"ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เจอโปรดอีกครั้ง"

"ผมก็ไม่คิดว่าจะได้เจอหลิวเหมือนกันครับ นึกว่าจะไม่กลับไทยแล้ว"

ฉันยิ้มให้น้องโปรดเด็กที่เคยรู้จักเมื่อหลายปีก่อน ตอนเจอกันครั้งแรกโปรดอายุสิบหกปีเองแต่ดูตอนนี้สิ โตเป็นหนุ่มซะแล้ว

"แล้วหลิวกลับมาที่นี่นานยังครับ ถามได้ไหม?"

"ถามได้สิ พี่กลับมาเมื่อสองสามเดือนก่อนแล้วก็มาเปิดร้านเบเกอรี่ที่นี่นี่แหละ"

"ดีจัง บ้านผมเดินเข้าไปในซอยนี้เอง"

"เหรอ บังเอิญจังแล้วทำไมถึงมาอยู่แถวนี้แทนที่จะเป็นหอพักล่ะ?"

โปรดวางแก้วน้ำที่เพิ่งยกดื่มลงบนโต๊ะก่อนจะยิ้มให้ฉันบางๆ

"พอดีผมไม่ชอบความวุ่นวายน่ะครับ แถวนั้นมีแต่คนที่อายุเท่ากันพวกเขาเสียงดังไปหน่อย"

"อ่อ ชอบความสงบสินะงั้นก็ดีเลยสิจะได้แวะมากินขนมกับพี่บ่อยๆ"

"จริงๆผมกะว่าจะมาเป็นลูกค้าประจำอยู่แล้วล่ะ"

"ฮ่าๆ น่ารักจริงๆขอบคุณมากนะ"

โปรดยิ้มให้ฉันก่อนเขาจะมองไปรอบๆร้านอีกครั้ง หลังจากที่เขากลับจากมหาลัยเขาก็แวะมาหาฉันอย่างที่เขาบอกไว้จริงๆ

"ไม่มีพนักงานคนอื่นเลยเหรอครับ?"

"ไม่มีค่ะ พี่อยากลองทำคนเดียวดูก่อนยังไม่อยากเพิ่มรายจ่ายน่ะนะ" โปรดพยักหน้าตอบอีกครั้ง "แล้วนี่กินข้าวเย็นรึยัง?"

"ยังครับ กะว่าจะกลับไปต้มมาม่ากินน่ะ"

"หื้มต้มมาม่าเนี่ยนะ"

"อ่า อาหารเด็กมหาลัยน่ะครับ"

โปรดหัวเราะออกมาเบาๆจนฉันยิ้มตามก่อนฉันจะขยับลุก และมองออกไปนอกร้านที่ตอนนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่แล้ว

"มาม่าก็อร่อยดีอยู่หรอก แต่กินข้าวจะดีกว่านะเดี๋ยวพี่จะทำข้าวเย็นพอดียังไงอยู่กินด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับดีไหม"

"ผมดูรบกวนหลิวเกินไปไหม?"

"ไม่ พี่เต็มใจดีซะอีกเราจะได้อยู่คุยเป็นเพื่อนต่อ"

"งั้นผมขอฝากท้องเลยแล้วกันครับ"

"โอเค ยังไงพี่ฝากหน้าร้านหน่อยนะ"

"ครับ"

ฉันยิ้มให้โปรดก่อนจะเดินเข้ามาหลังร้านทำอาหารง่ายๆที่มีของในตู้เย็นเผื่อน้องโปรดด้วย ของที่มีอยู่ก็ไม่น่าจะพ้นข้าวผัด...ก็พอได้อยู่ว่าแล้วก็รีบทำก่อนเดี๋ยวน้องโปรดจะรอนาน

เวลาต่อมา

"ข้าวเสร็จแล้ว"

ฉันเดินถือจานข้าวผัดออกมาจากหลังร้านก่อนจะมองน้องโปรดที่กำลังนั่งทำงานตัวเองอยู่ เขาบอกว่าเขาเรียนด้านการทำเกมน่ะนะ ฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ดูแล้วน่าจะเข้าทางโปรดเลยเพราะเขาเองก็ชอบเล่นแถมยังเก่งเรื่องไอทีอีก

"ขอบคุณครับ น่ากินจัง"

"จริงๆพี่อายอยู่นะที่มีแต่ข้าวผัด แต่พอนึกถึงความผัดที่ร้านคุณย่าแล้วเลยอยากทำให้โปรดกินด้วยกันน่ะ"

"ครับ ผมกำลังจะพูดเลยว่าเหมือนคุณย่าทำให้ตอนเด็กๆเลย"

โปรดยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินมาถือจานข้าวผัดช่วย และคุณย่าที่ฉันพูดถึงคือคุณย่าของน้องโปรดนี่แหละ ตอนที่ฉันเรียนมหาลัยฉันเคยไปทำงานที่ร้านของคุณย่าของน้องโปรดเลยทำให้ฉันกับน้องรู้จักกันนี่แหละ

"ว่าแล้วพี่ก็ไม่ได้ไปไหว้หลุมศพเธอเลยตั้งแต่มา สงสัยต้องแวะไปสักหน่อยแล้ว"

"ครับ เพิ่งครบรอบที่ยายเสียไปเมื่อเดือนก่อนผมเองก็ไม่ค่อยได้ไปเท่าไหร่" ฉันมองโปรดที่กำลังตักข้าวผัดเข้าปากก่อนเขาจะเลิกคิ้ว และเงยหน้ามามองฉันด้วยรอยยิ้ม "รสชาติอร่อยเหมือนย่าทำเลย"

"พี่มีสูตรข้าวผัดที่ย่าโปรดทำไง เพราะเธอทำบ่อยพี่เลยขโมยสูตรไว้น่ะนะ"

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะตักข้าวผัดกินด้วยรอยยิ้ม แต่น้องโปรดดูจะชอบมากเลยนะกินไม่หยุดเลย ล่าสุดกินจนได้ถอนแว่นออกมาเช็ดไอร้อนจากข้าว

"แล้วเรียนเป็นยังไงบ้าง อยู่ปีไหนแล้ว"

"เรียนไม่หนักแล้วครับ จะหนักไปทางงานที่ต้องออกแบบส่งมากกว่าเพราะปีสุดท้ายแล้วเลยงานเกมเยอะ"

"ปีสี่แล้วสินะ แล้วนี่บริษัทเกมเขาไม่มาทาบทามตัวไว้เหรอ?"

"ก็มีบ้างครับ แต่ผมยังไม่ได้สนใจที่ไหนเป็นพิเศษแล้วก็ยังชอบทำฟรีแลนซ์มากกว่า"

"อืม เพราะกำหนดเวลาตัวเองได้สินะดีจัง"

"แล้วหลิวเป็นยังไงบ้างครับ"

ฉันเลิกคิ้วมองน้องโปรดหลังจากเขาถามมาแบบนั้นพร้อมกับมองฉันเหมือนกำลังชั่งใจว่าจะพูดต่อหรือไม่พูดต่อดี สงสัยคงอยากรู้เหตุผลที่ฉันกลับมาไทยสินะ

"พี่สบายดีค่ะ แต่เพราะหย่ากับสามีเก่าเลยย้ายมาที่ไทย"

"หย่า..กับแฟนคนนั้นสินะ"

"อืม กับแดนนั่นแหละจำเขาได้อยู่ใช่ไหม?"

"ครับจำได้ ผมไม่ถามหรอกนะว่าเหตุผลที่หย่าคืออะไรเพราะแค่นี้ผมก็เสียมารยาทมากแล้ว แต่เอาเป็นว่ายินดีต้อนรับกลับไทยนะครับ"

"ขอบคุณสำหรับการต้อนรับนะ ตอนแรกพี่ก็คิดว่าคงต้องเหงามากที่ย้ายกลับมาทั้งๆที่ไม่มีเพื่อนๆอยู่แถวนี้แต่พอได้เจอโปรดก็ใจชื้นขึ้นหน่อย"

โปรดยิ้มออกมาบางๆหลังฉันตอบไปแบบนั้นก่อนเขาจะมองสบตาฉันด้วยรอยยิ้มจนฉันรู้สึกแปลกๆ เพราะคำพูดและสายตาของเขา แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกวูบเดียวเท่านั้นน่ะนะ

"หลิวจะไม่เหงาแน่นอน เพราะผมจะแวะมากวนใจหลิวทุกวันเลย"

คำพูดแปลกๆแฮะ กวนใจงั้นเหรอ...สงสัยเด็กสมัยนี้เขาชอบพูดอะไรแบบนี้กันล่ะมั้ง