เช้าต่อมา
แอ่กๆๆๆๆ
"แม่ไอขนาดนี้ติดโควิด19ปะเนี่ย" โฉมงามถามอย่างห่วงๆ
“กูแค่เจ็บคอกับหายใจไม่ออก”
“ฉิบหายละเเม่! โควิดก็แบบนี้ ไอแห้งๆ หายใจติดๆขัดๆ ไปหาหมอกันเร็ว” โฉมงามเลิ่กลั่กพูดรัวๆ
“โอ๊ยยยยย กูไม่ไป ซื้อยามาแล้ว”
“ทำไมแม่ดื้อขนาดนี้!! หนูเป็นห่วง ไม่รู้แหละต้องไปนะ”
“กูบอกว่าไม่ไป แอ๊กๆๆๆ” ไรอุมาพูดเสร็จก็ไอแรงขึ้น
“แม่!!!” โฉมงามเริ่มหงุดหงิดกับความรั้นของแม่
ตึกๆๆ
เสียงเดินมาดังเบาๆ
"หวัดดีครับ มีอะไรกันเสียงดังไปถึงปากซอยเลย" เสียงนุ่มๆ ยกมือไหว้ก่อนจะเอ่ยหยอก
“ผู้กองสวัสดีจ้า” ไรอุมาหันไปไหว้รับด้วยรอยยิ้ม
“เจ๊ไรป่วยเหรอครับ ดูหน้าไม่ค่อยดีเลย” ผู้กองถามจริงจัง
“ใช่ค่ะ แต่เเม่ไม่ยอมไปหาหมอ ติดโควิดเปล่าไม่รู้” สาวน้อยโพล่งขึ้น
“อีโฉมงาม!!” แม่หันมาเอ็ดใส่เบาๆ
“ช่วงนี้โรคไวรัสระบาด ผมว่าไปตรวจหน่อยก็ดี ถ้าเป็นขึ้นมาจะได้รักษาทันนะครับ”
ผู้กองพยายามช่วยพูดเกลี่ยก
