EP.6 เร่งทำคะแนน

1883 Words

12.00น. “ไม่น่าเชื่อเลยว่าอาจารย์จะสอนตั้งแต่เก้าโมงจนถึงวินาทีสุดท้ายจริงๆ”นิชาบ่นอุบฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเรียน “ไม่ขาดไม่เกินซักวินาที เคี่ยวเกิน”น้ำนิ่งก็บ่นไม่ต่างกัน “เดี๋ยวก็สอบแล้วไง อาจารย์เลยเร่งสอน อีกไม่กี่แช็ปเตอร์ก็จบแล้ว”ปากเล็กเอ่ยขึ้นพลางเก็บไอแพดที่ใช้เรียนขึ้นมากอดเอาไว้ ในขณะที่น้ำนิ่ง นิชาและมัดหวาย มองมาที่เจ้าขาด้วยแววตาเศร้าสร้อยเจือไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย “นี่ยัยเจ้า แกช่วยออกจากทุ่งลาเวนเดอร์ซักห้านาทีได้ป่ะวะ ฉันนี่เหนื่อยจนร่างจะแตกแล้วย่ะ”มัดหวายเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด ยิ่งเห็นเจ้าขาโลกสวยไม่เลิกเธอยิ่งหมั่นไส้เข้าไปอีก “ตอนไปเที่ยวไม่เห็นแกจะบ่นว่าเหนื่อยเลย” “น้อย ๆหน่อยเจ้าขา จะบอกว่าตัวเองไม่เที่ยว ก็เลยไม่เหนื่อยว่างั้น”มัดหวายแหวออกมาเสียงดัง เมื่อถูกเจ้าขาย้อนคืน “เอาเวลาไปนอนบ้างสิ”เจ้าขายิ้มแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นคล้องบ่าเมื่อเห็นว่านักศึกษาเริ่มทยอยออกจากห้องไปเกือบหมดแล้ว ปกติคนตัวเล็กก็เที่ยวกลางคืนและดื่มบ้าง แต่ไม่ได้บ่อยแบบวันเว้นวันเหมือนเพื่อนทั้งสามคน ด้วยกลัวว่าเจ้าขุนพี่ชายที่ทำงานอยู่ต่างประเทศจะเป็นห่วง และเอาตัวเธอไปเรียนต่อที่เยอรมันด้วย พอเห็นเจ้าขาลุกขึ้นเตรียมออกจากห้อง น้ำนิ่งก็ดันตัวลุกขึ้นยืนเช่นกัน “ที่เจ้าขาพูดก็ถูกนะ ถ้าเราเที่ยวให้น้อยลงคงไม่เหนื่อยขนาดนี้” “ก่อนสอบคงต้องพักจริงพักจัง”นิชาพูดเสริมแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ “เออๆ แต่ก่อนพักอ่านหนังสือสอบ ศุกร์นี้ต้องไปปิดท้ายนะ วันเกิดเจ้าขาด้วยนี่”มัดหวายมองเพื่อนด้วยสายตาเปล่งประกาย ในขณะที่เพื่อนทั้งสามก็พร้อมใจพยักหน้าตอบตกลง “จริงด้วย”น้ำนิ่งดี๊ด๊าใหญ่โต “ฉลองวันเกิดไอ้เจ้ากัน ”นิชาย้ำเตือนเพื่อนๆ ส่วนเจ้าขานั้น “เอ่อ...ก็ได้...แต่ผับเลิกพาแวะกินข้าวต้มด้วยนะ”คำพูดของคนตัวเล็กและรอยยิ้มไร้เดียงสาของเธอ ทำเอาเพื่อนทั้งกลุ่มถึงกับส่ายหัวให้ แต่ก็หัวเราะลั่นออกมาอย่างนึกเอ็นดู ที่เจ้าขาเห็นข้าวต้มเจ้าประจำดีกว่าเค้กวันเกิด ถึงแม้เจ้าขาจะดูนิ่มนุ่มไม่กร้านโลกเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ แต่ทุกปาร์ตี้ก็ไม่เคยขาดเธอ อย่างน้อยก็มีคนเฝ้าโต๊ะและกินกับแกล้มจนหมดคุ้มค่าเงินที่เสียไป อีกด้าน “กูส่งงานที่แก้เข้าเมลมึงแล้วนะ” “อืม...กูกำลังดูอยู่”เปลวไฟพยักหน้าให้น้ำเหนือ สายตาคมไล่อ่านรายละเอียดโปรเจ็กต์จบบนหน้าจอโน๊ตบุ๊ค ที่เพื่อนสนิทเพิ่งส่งให้หมาดๆ ด้วยท่าทางจริงจัง พวกเขาตั้งใจจะทำให้มันออกมาดีที่สุด และแก้น้อยที่สุด ให้สมกับที่ฉายากลุ่มหัวกะทิของคณะฯ ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของเปลวไฟที่คว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อนก็ดังขึ้น มือหนาหยิบขึ้นมาดูแล้วยื่นมันไปให้น้ำเหนือ “อะไร”น้ำเหนือเงยหน้าขึ้นจากจอแม็คบุ๊คด้วยความสงสัย “น้องมึง” น้ำเหนือพยักหน้าแล้วแต่ก็ยื่นมือมารับโทรศัพท์เครื่องหรูไปกดรับสายน้องสาวที่โทรเข้าเบอร์เพื่อนสนิท ทำให้นึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมเอาโทรศัพท์มาจากบ้าน “ว่าไงนิ่ง” (เอ่อพี่เหนือ เจ้าขาเองนะคะ) “อ้าวเจ้าขาเหรอ มีอะไรครับน้อง”น้ำเหนือถามปลายสาย นัยน์ตาคมช้อนขึ้นมองหน้าเปลวไฟ โดยพบว่าเพื่อนสนิทของเขานิ่งไป แต่ไม่แสดงอาการใดๆออกมา (พอดีน้ำนิ่งเข้าห้องน้ำกะทันหันค่ะ แต่ให้เจ้าขาถามแทนว่าพี่เหนือจะกลับกี่โมงคะ) “พี่ยังทำโปรเจ็กต์ไม่ได้ครึ่งเลยครับ พวกน้องเรียนเสร็จแล้วเหรอ” (ใช่ค่ะ อาจารย์ยกเลิกคลาสบ่ายแบบกะทันหัน) “อืม...เอางี้ได้มั้ยให้น้ำนิ่งนั่งแท็กซี่กลับไปก่อนเลย รอพี่คงกลับค่ำๆ มันคงบ่นยันลูกพี่บวช” (ได้ค่ะ งั้นเจ้าขาไม่รบกวนแล้วนะคะ) “ครับ”น้ำเหนือกดวางสายไป จังหวะที่ยื่นโทรศัพท์คืนให้เปลวไฟ ก็พบว่าเพื่อนสนิทของเขากำลังจ้องหน้าเขาอยู่ “อะไรวะ” “มึงให้น้องกลับแท็กซี่ได้ไง มันอันตราย” “น้องกูโตกว่าควายอีกนะ อีกอย่างนี่มันกลางวันนะเว้ย อันตรายอะไร” พรึ่บ! “แล้วนั่นมึงจะไปไหน”น้ำเหนือถามเมื่อเห็นเปลวไฟลุกขึ้น “มึงรอพวกนั้นอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน เดี๋ยวกูกลับมา” “อ้าวเฮ้ย! ไอ้ไฟ อย่าบอกนะว่ามึงจะไปส่งน้องกู เป็นพระคุณมาก ”น้ำเหนือพูดไปขำไป ทว่ารู้ดีว่าไม่ใช่ “กูจะไปส่งเจ้าขาต่างหาก” พูดจบคนตัวโตก็ดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหนึ่งร้อยแปดสืบเซนติเมตร มือหนาคว้าโทรศัพท์มือถือกับกุญแจรถ รีบสาวเท้าเดินออกไปจากตรงนั้นทันที โดยไม่รอฟังคำตะโกนไล่หลังจากน้ำเหนือเลยสักนิด “เร่งทำคะแนนจังเลยนะไอ้คนดี” @ลานจอดรถ “เปลวไฟ นั่นมึงจะไปไหนวะ”เสียงของเจย์ซีดังมาจากรถคันหรูที่จอดอยู่ถัดไปจากรถของเปลวไฟสองสามคัน ทำให้มือหนาที่กำลังจะเปิดประตูรถชะงักไป “ไปทำธุระ” “อ้าวเฮ้ยแล้วงานล่ะ” “อยู่กับไอ้เหนือ มันรอพวกมึงอยู่ใต้ตึกคณะฯ กูไปล่ะ” ยังไม่ทันที่เจซีย์จะตอบกลับ เปลวไฟก็ขึ้นรถและปิดประตูซะก่อน ตู๊ดดดดดด ตุบ! กำปั้นหนักๆทุบลงบนพวงมาลัยรถหรูด้วยอารมณ์หงุดหงิด เมื่อเข้ากดโทรออกหาน้ำนิ่งเท่าไหร่เธอก็ไม่รับ ทั้งๆที่เขาโทรกลับไปภายในไม่กี่นาทีด้วยซ้ำ “แค่ไม่กี่นาที ปลายสายตายแล้วเหรอวะ”แต่แล้วมือที่กำลังจะโยนโทรศัพท์ไปไว้ที่เบาะข้างๆก็ชะงักไป เมื่อมีเสียงจากปลายสายแทรกขึ้นมาพอดี (สวัสดีค่ะ) “อยู่ไหน” (เอ่อ แป๊บนึงนะคะ ... น้ำนิ่งพี่ชายแกโทรมา....มีอะไรอีกวะ...ไม่รู้) กุกกัก กุกกัก “ถามว่าอยู่ไหน”เสียงเข้มไม่สบอารมณ์มากกว่าเดิม เมื่อเปลวไฟได้ยินเสียงรุ่นน้องที่เขาตั้งใจจะไปส่ง แต่เธอทำเหมือนกำลังเอาโทรศัพท์ให้เพื่อนอีกคนคุย กรอด~ ชายหนุ่มถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความหงุดหงิด ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครกล้าให้เขารอสายได้นานขนาดนี้ นิ้วเรียวรีบกดปุ่มสตาร์ตรถแล้วขับจากลานจอดรถคณะวิศวะฯ ตรงไปคณะบริหารอย่างรวดเร็ว (ฮัลโหลพี่เหนือ โทรมามีอะไรพี่) “รออยู่หน้าคณะฯ อย่าเพิ่งกลับ” (อ้าวพี่เปลวไฟเหรอ มีอะไรนิ่งเรียกรถแล้วนะ) “ยกเลิกไป ฉันจะไปส่ง” (ไม่ต้องๆ พวกพี่ทำโปรเจ็กต์ไปเถอะ แค่นี้นะ) เอี๊ยดดดดดดด! ยังไม่ทันที่จะวางสายรถของเปลวไฟก็เข้ามาจอดหน้าคณะบริหาร ทำให้พบกับรุ่นน้องปี3กลุ่มหนึ่ง ที่กำลังเดินออกมาจากอาคารพอดิบพอดี หนึ่งในนั้นเธอกำลังพูดไปหัวเราะไป ด้วยความสดใสและรอยยิ้มหวานของเธอทำให้เปลวไฟถึงกับเผลอหัวใจเต้นแรงออกมาอย่างห้ามไม่ได้ (พี่เปลวไฟอยู่หน้าคณะใช่ป่ะ)เสียงของน้ำนิ่งที่ดังลอดสายโทรศัพท์ออกมา ไม่ได้ทำให้เขาละสายตาจากเจ้าของรอยยิ้มหวานได้เลยสักนิด “กลับบ้าน เดี๋ยวพี่ไปส่ง”เปลวไฟกรอกเสียงลงโทรศัพท์ จากนั้นก็ลงจากรถ และเดินเข้าไปหาเป้าหมายของเขาทันที “มีอะไรกันนิ่ง”นิชาเอ่ยถามเมื่อเห็นเจ้าของใบหน้าหล่อคมที่เพิ่งวางสายจากน้ำนิ่ง เดินตรงมาแต่ไกล “ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”น้ำนิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ จังหวะเดียวกันเจ้าขาก็หันไปมองผู้ชายที่เพื่อนกำลังให้ความสนใจพอดี “...”เจ้าขาถึงกับเผลอเม้มปากเป็นเส้นตรง เมื่อเห็นคนตัวสูงก้าวเดินตรงมา ใช้สายตาคมกริบมองมาที่เธออย่างไม่กะพริบตาและเป็นสายตาเดียวกันกับที่เขามองเธอเมื่อเช้า เจ้าขาประหม่าเล็กน้อยเพราะไม่มั่นใจว่าเขาจะยังโกรธอยู่มั้ยที่เธอจำชื่อเขาไม่ได้ “นั่นพี่เปลวไฟนี่ ทำไมแกไม่บอกฉันว่าเขาจะมาฮะอีนิ่ง”มัดหวายถึงกับเสียอาการ รีบหยิบตลับแป้งพับขึ้นมาตรวจความเรียบร้อยของเครื่องสำอางที่ฉาบอยู่บนใบหน้า “แล้วฉันจะรู้มั้ย โทรศัพท์ยังคาหูอยู่เนี่ย”น้ำนิ่งส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เธอก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเปลวไฟจะอาสาไปส่ง ในขณะที่พี่ชายของเธอไม่ได้นึกจะพะเน้าพะนอเธอขนาดนี้ “หล่อ รวย โปรไฟล์ดี ต้นตระกูลดี คนนี้ฉันจะอยากได้มานาน แต่เข้าถึงยากชะมัด”มัดหวายอยู่ในอาการดี๊ด๊า แก้มทั้งสองข้างแดงซ่านเรียวขาสวยของเธอรีบก้าวออกไปยืนเผชิญหน้ากับชายหนุ่มอย่างไม่รีรอ “พี่เปลวไฟสวัส….”มัดหวายถึงกับหน้าเสียไปเลย เมื่อเปลวไฟไม่สนใจแล้วเดินผ่านเธอไปทางเจ้าขา เธอขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจแต่ก็ทำได้เพียงหันขวับตามแผ่นหลังหนาที่เดินตรงไปยังกลุ่มเพื่อนๆของเธอ “ขึ้นรถ พี่มารับกลับบ้าน”คนตัวโตเอ่ยเสียงเข้ม พูดกับน้ำนิ่ง ทว่าสายตาคมกลับจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานของเจ้าขา “งั้นฉันกลับก่อนนะชา หวาย…ไปเจ้าขากลับกันเถอะ”น้ำนิ่งแทรกขึ้นแล้วโบกมือให้นิชากับมัดหวายแล้วกระตุกแขนเล็กของเจ้าขาเบาๆ “กลับดีๆนะ”นิชาโบกมือให้เพื่อนทั้งสอง “กะ...แกกลับเถอะ พอดีฉันต้องไปธุระต่อ” “ได้ไงกลับด้วยกันดิ” “ไม่เอาอ่ะ ฉันต้องไปทำธุระต่อด้วย”เจ้าขายิ้มแห้งๆ เธอตั้งใจโกหกเพราะรู้สึกว่าเปลวไฟคงไม่พอใจเธออยู่ เธอจึงเลือกที่จะกลับเองดีกว่า “ธุระอะไร” “เอ่อ...คือ” “ถ้าไม่ได้ไกลมาก ก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวรถจะถูกล็อกล้อ”เปลวไฟเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ จากนั้นก็เดินนำไปทางรถที่จอดอยู่หน้าเส้นขาวแดง “ไปเถอะเจ้า” “กะ..ก็ได้...”เจ้าขาเดินตามน้ำนิ่งไปแอบหวั่นใจอยู่เล็กน้อย กลัวว่าเปลวไฟยังจะโกรธเธอเรื่องเมื่อเช้าอยู่ “ เพื่อนฉันก็มารับแล้ว ไปนะหวาย”นิชาเอ่ย “อืม ไว้เจอกัน” มัดหวายบอกเสียงเรียบ ดวงตาคู่สวยมองตามรถหรูที่ขับออกไปจนลับตา แม้ไม่ได้พูดอะไรแต่ภายในใจกลับกำลังไม่พอใจอย่างหนักที่ถูกเมินจากเปลวไฟ 'สักวันเถอะมึง'

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more