วิศวะตัวร้ายกับหมอสุดเลิฟ

EP 1 เหตุผล

EP 1 เหตุผล

Luv : เอาอะไรมาแลก

AG : ตอนนั้นแม่พี่ไม่สบายพ่อก็ขอหย่าพี่ยังเด็กเลยตั้งสติรับอะไรได้ไม่ดี แถมยังต้องสอบเข้ามหาลัยอีกพี่เลยไม่อยากเอาความเครียดไปลงกับเรา ขอโทษทีทำไม่ดีลงไป ตอนนี้พี่โตพอจะรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ตอนนี้เลยอยากขอโทษทุกเรื่องที่ผ่านมา ถ้าเรายังพอจะให้โอกาสพี่แก้ตัวพี่จะทำทุกอย่างเลย ขอแค่เราบอกพี่

Luv : แล้วตอนนี้พี่โอเคไหม...คุณแม่ล่ะ

AG : แม่เสียหลังจากพี่เข้ามหาลัยไม่นาน...แต่ตอนนี้พี่โอเคแล้วครับ

Luv : อืม...งั้นเราไม่ต้องพูดเรื่องเก่าแล้วเลิฟไม่โกรธพี่

AG : งั้นตอนนี้เรากลับมาเหมือนเดิมได้ใช่ไหม

Luv : ก็ได้แต่ห้ามรุ่มร่ามอีกนะ

AG : ไม่รับปากครับ...คนมันเคยไปแล้วอดใจไม่ไหวหรอก

Luv : ไปส่งเลิฟเลยมีเรียนเช้าด้วย...เร็ว ๆ

AG : ครับที่รัก

Luv : เลิฟเสียใจด้วยนะคะเรื่องแม่ของพี่

AG : ขอบคุณครับ

Luv : ห้ามเรียกที่รักถ้าพี่เรียกเลิฟจะไม่คุยกับพี่

AG : ครับ ๆ ว่ายังไงก็ว่ายังงั้น

Part Luv

เหตุผลที่พี่กัสบอกมาก็ทำฉันอึ้งไม่น้อย จะให้เชื่อทั้งหมดก็ไม่สนิทใจแต่เพราะใครจะบ้ามาล้อเล่นเรื่องพ่อเรื่องแม่ ฉันเลยได้แต่ยกโทษให้เขาไป ส่วนไอ้จะกลับมาคุยกันเหมือนเดิมไหมคงต้องดูกันไปสักพัก เราไม่ได้คุยกันตั้งเกือบ 3 ปีอยู่จะให้มาสนิทแบบเดิมคงไม่ได้ ตัวฉันเองก็คิดว่าคงลืมความรู้สึกแบบนั้นไปแล้ว จนกลับมาเจอเขาอีกครั้งแถมตอนไปค่ายฉันดันเมาเหล้าต้ม ตื่นมาอีกทีก็เห็นเขานอนอยู่ข้าง ๆ สิ่งแรกที่ทำคือหามือถือตัวเองแล้วดูว่ากี่โมง ฉันยังโชคดีที่ตอนนั้นเป็นเวลาตี 4 นิด ๆ ฉันเลิกเปิดเต็นท์มองซ้ายมองขวาแล้วรีบวิ่งกลับที่นอนตัวเองทันที อยากจะตีไอ้ 3 คนให้ตายทำไมทิ้งฉันนอนกับคนอื่นได้ แต่พอเห็นสภาพสีไม้กับเตเต้ก็พอเข้าใจ คงเมามากนอนเอาขาไปทางหัวไปทาง ฉันเลยเก็บภาพไว้เพื่ออนาคตไว้ต่อรองใช้งานใช้การสักครั้ง

AG : พรุ่งนี้พี่มารับนะ

Luv : ไม่ต้องหรอก

AG : ไหนบอกจะให้โอกาสพี่ไง

Luv : ตามใจเดี๋ยวเลิฟไลน์บอกเวลาอีกที

AG : ไม่ชวนพี่ขึ้นไปดื่มน้ำหน่อยหรอ

Luv : ไม่ค่ะ...กลับไปได้แล้ว

เขายิ้มมุมปากแบบที่ชอบทำตั้งแต่สมัยก่อน ที่ดูจะเปลี่ยนไปก็แค่ร่างกายที่ดูสูงขึ้นมาอีกนิด ตัวหนาขึ้นมาประมาณหนึ่ง ผิวที่ออกแทนกว่าเมื่อก่อนน่าจะเพราะชอบเล่นกีฬากลางแจ้ง แบบที่ฉันเคยได้ยินพวกพี่ ๆ เขาคุยกัน นอกนั้นก็เหมือนเดิมแทบทุกอย่าง รอยยิ้ม กลิ่นน้ำหอม หรือวิธีการพูด เขารู้ว่าจะพูดแบบไหนให้ฉันใจอ่อนได้เร็วที่สุด รู้ว่าจูบแบบไหนที่ฉันชอบ ทุกการสัมผัสมันคือสิ่งที่ฉันคุ้นเคยเมื่อนานมาแล้ว ในใจลึก ๆ ฉันก็กลัวว่าฉันจะโดนเทอีกรอบเหลือเกิน เพราะฉะนั้นครั้งนี้ฉันจะต้องใจแข็งซะหน่อย ให้เวลาพิสูจน์ว่าเขาจริงจังกับฉันมากแค่ไหนก่อนค่อยว่ากัน

Line

AG : พี่ถึงบ้านแล้ว

Luv : ดีค่ะ

AG : จะนอนยัง

Luv : ยัง

AG : ทำไม

Luv : อ่านหนังสือสิเลิฟไม่ได้หัวกะทิแบบพี่นะ

AG : พี่อยู่เป็นเพื่อนไหมเปิดกล้องหน่อย

Luv : ไม่เอาหน้าสดอยู่เลย

AG : อย่างอื่นก็เคยเห็นแค่หน้าสดเอง

Luv : พี่กัสปากไม่ดี

เขาพูดเรื่องนี้หน้าตาเฉยไม่ใช่ว่าเราเคยมีอะไรกันนะ มันก็เคยจูบบ้างจับบ้างมองบ้างตามประสาวัยรุ่นฮอร์โมนกำลังพลุ่งพล่าน พอเขาพูดปุบฉันก็คิดตามปับ ขืนเปิดกล้องตอนนี้เขาก็เห็นหน้าฉันสิว่าแดงขนาดไหน แต่สุดท้ายก็ทนเสียงอ้อนไม่ไหวเลยยอมเปิดกล้องตามที่เขาต้องการ ห้องนอนของเขาไม่ใช่ห้องเดิมที่ฉันเคยไป ห้องนี้มันมีแต่สีดำไปยันผ้าปูที่นอน

AG : ส่องห้องพี่ไม่เจอใครหรอก

Luv : ใครส่องกัน

AG : บ้านนี้พี่อยู่คนเดียว

Luv : อ่อ

AG : สนใจมาอยู่ด้วยกันไหม

Luv : ไม่อ่ะ

AG : ไม่นาน...เดี๋ยวเราก็มา

Luv : มั่นหน้ามาก

AG : ก็พอตัวนะ

Luv : คนอื่นเขารู้ไหมว่าพี่เป็นคนแบบนี้

AG : แบบไหน

Luv : ไม่ใจดีแถมพูดมาก

เขานอนขำจนฉันต้องบอกให้เขาหยุดคุยได้แล้ว ฉันมีหนังสือที่ต้องอ่านก่อนเข้าเรียนพรุ่งนี้ เขาก็ยอมเงียบแต่ไม่ยอมวางสายฉันก็ไม่อยากจะสาวความยืดเลยปล่อยเขาไว้แบบนั้น ไม่นานฉันก็เห็นเขาหลับไปเสียงหายใจเบา ๆ เข้าออกสม่ำเสมอ แสดงว่าหลับสนิทไปแล้วจริง ๆ ฉันเองก็เริ่มง่วงนอนเลยเอามือถือไปตั้งที่หัวเตียงแทน แล้วก็ปิดไฟห่มผ้านอนหลับตามเขาไป

ฉันตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกพอหยิบมือถือมาดูก็เห็นว่าคนในสายวางไปแล้ว ทิ้งข้อความไว้แทนว่าเดี๋ยวจะออกมารับตามเวลาที่นัดกันไว้ ฉันเลยลุกขึ้นไปทำแซนด์วิชเป็นมื้อเช้าเพราะวันนี้เรียนเช้าไม่น่าจะกินข้าวที่โรงอาหารทัน พอถึงเวลาฉันก็เดินลงไปกะว่าจะรอพี่กัสที่ด้านล่างคอนโด แต่พอลงมาก็เจอเขายืนรออยู่แล้ว

Luv : มานานยัง

AG : ไม่นาน

Luv : เลิฟทำแซนด์วิชมาเพื่อถ้าพี่กินไม่ได้ก็...

AG : กินได้แต่อยากให้มีคนป้อน

Luv : เรื่องเยอะจริง

AG : แค่กับที่รักครับ

Luv : บอกว่าห้ามเรียก

AG : เลิฟแปลว่ารัก...เรียกที่รักถูกแล้ว

Luv : ไม่ให้เรียก

AG : สมัยก่อนพี่ก็เรียกแบบนี้ทุกวันจำไม่ได้แล้วหรอ

Luv : ...