ภายในห้องนอนของลูกชายไม่ได้มืดสลัวเหมือนในห้องนอนของหล่อนกับบาสเตียน หล่อนค่อยๆ ดันประตูห้องให้ปิดสนิทลงอย่างเบามือที่สุด ก่อนจะเดินเข้ามาหยุดที่ขอบเตียงที่ลูกชายนอนหลับปุ๋ยอยู่
“แบรี่ลูกแม่”
หล่อนค่อยๆ ขยับตัวขึ้นไปนั่งบนเตียงด้วยความระมัดระวัง เอนตัวลงนอนกอดลูกชายเอาไว้ จูบเบาๆ ที่แก้มยุ้ยด้วยความรักหมดหัวใจ
“แม่รักแบรี่นะลูก แม่รักลูกมาก”
หยาดน้ำตาของหล่อนไหลรินออกมาอย่างสุดจะห้ามเอาไว้ได้ จนเปียกแก้มของลูกชาย แบรี่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา และก็จำไออุ่นของแม่ได้
“แม่ครับ...”
หล่อนรีบป้ายน้ำตาทิ้ง และปั้นเสียงให้ร่าเริง เพราะไม่อยากให้แบรี่รู้ว่าตัวเองกำลังทรมานแค่ไหน
“แม่ทำให้แบรี่ตื่นหรือลูก”
“เปล่าครับ แบรี่ตื่นเองครับ”
“นอนนะครับคนดี... คืนนี้แม่จะนอนกอดแบรี่ทั้งคืน” หล่อนน้ำตาไหลอีกครั้ง “เหมือนกับที่เราเคยนอนกอดกันทุกคืนที่ห้องเช่านะครับ”
“ครับแม่ แบรี่รักแม่”
“แม่ก็รักแบรี่ค
