เสียงเคาะประตูในยามสายทำให้คนที่เพิ่งลุกมาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ คลี่ยิ้มออกมา มือบางวางแก้วน้ำชาจัสมินหอมกรุ่นจากอังกฤษลงที่เคาน์เตอร์ครัวเล็กๆ ก่อนจะกระวีกระวาดคว้ากระเป๋าคล้องไหล่ใบเล็กเตรียมพร้อมออกนอกบ้าน เดินไปเปิดประตูให้กับคนที่นัดกันไว้
“เปิดแล้วค่าคุณพฤกษ์” หญิงสาวขานออกไปเป็นภาษาบ้านเกิดเมื่อคนข้างนอกเคาะซ้ำอีกครั้ง นึกค้อนเขาที่มาก่อนเวลาตั้งสิบกว่านาทีแล้วยังเคาะเร่งอีก ไม่รู้ว่าจะรีบทำไมนักหนา คนที่รีบควรเป็นหล่อนเองเสียด้วยซ้ำเพราะเป็นคนขอให้เขาพาไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาล
เมื่อบานประตูเปิดกว้างออก คนที่ยืนล้วงกระเป๋าเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงหน้ากลับไม่ใช่พฤกษ์อย่างที่คิด... วาดดาวตกใจเกร็งไปชั่วขณะ แต่มันก็เป็นเพียงชั่วขณะเท่านั้น ดวงตาหล่อนก็หรุบลง พร้อมกับฉายแววเฉยเมยเย็นชาใส่ เหมือนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยทำกับหล่อน
“ไอ้คนที่ชื่อพฤกษ์คือใคร” ไม่มีคำทักทายนอกจากถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยด้วยน้ำ
