รุ่งอรุณเกลียดอัครินทร์ที่สุด... ยามเมื่อหล่อนพลัดเข้าสู่อ้อมกอดเขาแล้วเขาก็ไม่ยอมปล่อยอีกเลย... หล่อนไม่ได้อยู่ห่างสายตาเขาแม้แต่พริบตาเดียว เมื่อเขาครอบครองหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่า จนหล่อนหมดแรงที่จะพยศกับเขาอีก สมคำที่เขาบอกกับหล่อนว่า...
ความผิดที่หล่อนกล่าวหาเขาครั้งนี้มันมหันต์นัก เขาจะจัดการให้หล่อนลุกจากเตียงไปไหนไม่ไหวทั้งคืน...
มันเป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ เมื่อหล่อนยังนอนอยู่ที่เตียงเขาไม่ไปไหน จนรุ่งอรุณแห่งวันใหม่มาเยือน... หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นพร้อมกับความอ่อนเพลีย ร่างกายหล่อนเคล็ดขัดยอกไปหมดจากการดิ้นรนต่อสู้ในค่ำคืนที่ผ่านมา... เห็นเสี้ยวหน้าของคนที่นอนชิดตนเองอยู่ก็เม้มปากใส่ อยากประทุษร้ายเขาให้เจ็บกว่าหล่อนสักล้านๆ เท่า... แต่ไม่กล้า เพราะเกรงว่าเขาจะลุกขึ้นมาเอาคืนหล่อนมากกว่า เพราะเขายิ่งบ้าพลังอยู่...
หล่อนพลิกร่างหนีจากแขนแข็งแรงที่พาดเอวไว้เบาๆ เสียงผ้าห่มดังสวบสาบ
