รุ่งอรุณจูงมืออัครินทร์ออกมาได้เล็กน้อย มองกลับไปก็กระตุกมืออัครินทร์ให้มองไปที่อัครวินธ์กับพริมา ซึ่งฝ่ายเจ้านายคงเรียกพริมาออกมาคุยข้างนอก
“นั่นพี่ชายคุณกำลังดุยายพริกหรือเปล่าคะ” หญิงสาวจะเดินเข้าไปเพราะเห็นท่าทางก้มหน้างุดของพริมา กับร่างสูงที่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้ารุ่นน้องแล้วก็นึกเป็นห่วง
“ไม่ต้องหรอกวันรุ่ง เขาคงเคลียร์กันประสาเจ้านายกับลูกน้องแหล่ะ เราอย่าไปยุ่งเลย”
“อยากรู้จังค่ะว่าเขาพูดอะไรกัน ฉันป็นห่วงพริก”
“เดี๋ยวผมช่วยกำชับมันให้อีกที ว่าอย่าถือโทษเด็กคนนั้น ขอไว้สักคน โอเคไหม” อัครินทร์บอก เขาตั้งใจจะพูดอย่างนั้นอยู่แล้ว เพราะว่าเกรงว่าสาวน้อยคนนั้นจะไม่มีที่ยืนในลาสเวกัสหากไปกระตุกหนวดพี่ชายของเขาเพราะเห็นอัครวินธ์ใจดีออกอย่างนั้นตอนขี้โมโหก็ร้ายเอาเรื่องทีเดียว
“คุณสนิทกับน้องคนนี้มากเหรอวันรุ่ง เห็นเป็นห่วงกันจัง” เขาถามหล่อนหลังจากที่เปลี่ยนใจเลิกเล่นกาสิโนเปลี่ยนเป็
