นอกนั้นหล่อนยังเดินออกไปเข้าร้านแชลแนลที่อยู่ติดกัน กระเป๋าสีดำที่อยากได้แต่ไม่เคยแข็งใจควักเงินซื้อได้สักทีหล่อนก็กวาดมาทั้งคอลเล็คชัน ต่างหู รองเท้า และชุดที่ดีไซเนอร์คนโปรดดีไซน์หล่อนก็หยิบๆ ตัวที่ชอบมาอย่างไม่เสียดายเงิน ได้ของถุงพะรุงพะรังจ่ายไปมากโข แต่คนที่หิ้วของตามหล่อนมาก็ยังยิ้มกริ่มอยู่...
รุ่งอรุณถอนหายใจหลังจากออกจากร้านกุชชี่ และได้ของมาอีกกองโตจนอัครินทร์ต้องโทรตามพนักงานโรงแรมให้มาเอาไปเก็บให้ หญิงสาวเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่บ้าช็อปปิงมากๆ นั้นเป็นเพราะอะไร มันคลายเครียดได้ดีอย่างนี้นี่เอง...
“หายโกรธรึยัง” น้ำเสียงถามอ่อนโยนแกมเอ็นดู หญิงสาวที่ยังหน้าตึงอยู่หันไปมองเขา
“โกรธอะไรเหรอคะ”
“อ้าว ก็ที่ซื้อของเป็นบ้าเป็นหลังนี่ไม่ใช่เพราะโกรธ หรือว่า หึง เมื่อกี้หรอกเหรอ” เขาถามยิ้มๆ
“บ้า” หญิงสาวหน้าเห่อแดงร้อน อับอายเหลือเกินที่เขารู้ทัน แต่ก็ยังเชิดหน้าว่าเขากลับ...
“ก็นึก
