เผลอใจรักสาววันไนท์

สองต่อสองในห้องแคบ

ตอนที่ 5

ทันทีที่เขาสังเกตเห็นว่าเธอมองเขาอยู่นานอย่างสำรวจ เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้น

“มองอะไรเหรอครับ” ใยไหมสะดุ้งเล็กน้อย พลางรีบเบือนหน้าหนีแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“อ๋อเปล่าหรอกค่ะ” คุณหมอหนุ่มไม่ยอมแพ้ ยังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น จนในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว

และตัดสินใจถามกลับด้วยท่าทีที่ดูเหมือนจะหงุดหงิดเล็กน้อย

“นี่คุณ!!!!...มองอะไร” ใยไหมรีบกระชับเสื้อคลุมปิดหน้าอกอยู่แล้วให้แน่นขึ้น เขามองเธอนิ่งอย่างไม่สะทกสะท้านพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ นี่เขาคงได้เห็นสัดส่วนของเธอแล้วทุกซอกทุกมุมแน่ ๆ ตอนที่เธอสลบไป

“ไม่เคยเห็นคนใส่ชุดว่ายน้ำหรือไง” เขาส่ายหน้าเบา ๆ ริมฝีปากหยักได้รูปของเขาคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พลางจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกระหายหื่น เธอสัมผัสได้อย่างนั้้น

“ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะบอกคุณดีมั้ย...” คำพูดของเขาทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นมาทันที

“เรื่องอะไร!!! บอกมาเดี่๋ยวนะ หรือว่า...ฮื้ยย!!! ไม่น้าาาาาเลย!!!...ฮือๆๆๆ” เธอรีบยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าตัวเองด้วยความตกใจ

“ไอ้คนเจ้าเล่ห์ หื้อๆๆๆ ไอ้คนฉวยโอกาส...ฮื้ออๆๆ” เธอโวยวายด้วยไม่พอใจ แต่เขากลับหัวเราะในลำคอเบา ๆ

“โอ๊ยย!!!...อย่าเพิ่งคิดไปไกลสิคุณ...ไม่ใช่เรื่องนั้นสักน่อย”

“ผมก็แค่จะบอกว่า คุณลืมแกะราคาชุดว่ายน้ำออกน่ะ”

คำพูดของเขาทำเอาใยไหมรู้สึกหน้าแตกเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมองป้ายราคาเล็ก ๆ ที่ยังคงติดอยู่ตรงขอบชุดชั้นในอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง แต่ยังคงต่อว่าเขาเสียงอ่อย เพื่อแก้ความหน้าแตกของตัวเอง

“ฉันรู้นะ...ว่าที่คุณแอบมองฉันมันไม่ใช่แค่ป้ายราคาหรอก” ใยไหมยังคงต่อว่า ขณะที่สุทธิรักษ์ยังคงยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน

“แล้วคุณจะใส่มันทั้ง ๆ ที่ไม่แกะป้ายราคาออกงั้นเหรอ...ผมก็แค่อยากช่วยเตือน” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“ก็ฉันยังไม่ได้จ่ายเงินเค้านี่ และฉันก็ยังไม่ได้ตัดสินใจที่จะซื้อชุดนี้ด้วยซ้ำ แค่เอามาลองเฉย ๆ” เธอสวนกลับด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด ทว่าในสายตาของสุทธิรักษ์ ท่าทางของเธอกลับดูน่ารักน่าเอ็นดูเสียมากกว่า

“แล้วตอนที่ฉันสลบไปล่ะ คุณได้แอบดูฉันหรือเปล่า” หญิงสาวคาดคั้น คุณหมอหนุ่มถอนหายใจออกมา

“ถ้าผมจะดู... ผมจะเอาเสื้อให้คุณทำไมไม่ทราบ!!!!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เน้นหนัก ทำให้หญิงสาวยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกโล่งใจขึ้นมา

แสงไฟที่สาดส่องเข้ามาทางช่องระบายอากาศ ทำให้ใยไหมมองเห็นประตูที่ถูกปิดสนิทและมีเก้าอี้กับโต๊ะวางซ้อนกันไว้เป็นอย่างดี มือเรียวบางรีบดึงเสื้อสูทตัวใหญ่ของเขาที่สวมอยู่ให้ปิดของสงวนไว้แน่นด้วยความอาย ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืนราวกับว่าเธอจะไม่อยู่ตรงนี้แล้ว

“เราต้องรออยู่ในนี้จนกว่าจะมีเสียงเจ้าหน้าที่มาเรียก” เสียงทุ้มนุ่มของเขาดังขึ้นข้างหลัง ทำให้ใยไหมหันกลับมามอง

“คุณแจ้งเจ้าหน้าที่แล้วเหรอคะ” เธอถามด้วยความไม่วางใจนัก พยายามนึกย้อนว่าช่วงที่ตัวเองสลบไปเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ครับ ผมแจ้งไปแล้วตอนที่คุณสลบไป” คุณหมอตอบด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย ใยไหมนิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป

“งั้นเราลองออกไปจากที่นี่กันดีมั้ยคะ ตอนนี้ฉันติดต่อเพื่อนไม่ได้เลย โทรศัพท์ของฉันก็หายไปไหนไม่รู้” เธอไม่ได้มองหน้าเขา แต่หันไปจ้องประตูบานเดิมอย่างมุ่งมั่น

“คุณจะติดต่อใคร เอาของผมโทรไปก็ได้” เขาพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้ แต่ใยไหมส่ายหน้าปฏิเสธ

“ฉันจำเบอร์เพื่อนไม่ได้หรอกค่ะ มันอยู่ในโทรศัพท์”

“งั้นผมว่าเราควรหลบอยู่ในนี้จนกว่าจะปลอดภัยกว่า” ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ๆ จนไหล่ของทั้งคู่แทบจะชิดกันในห้องเก็บของแคบๆ ก่อนจะขยับเก้าอี้ที่ซ้อนอยู่ให้แน่นยิ่งขึ้น

“เดี๋ยวถ้าตำรวจเห็นว่าปลอดภัยแล้ว เขาจะมาเรียกเองครับ ผมแจ้งพิกัดไปแล้ว”

อันที่จริง ใยไหมเห็นด้วยกับความคิดของเขาตั้งแต่แรก แต่เธอไม่ต้องการอยู่ในห้องแคบๆ กับชายแปลกหน้าถึงแม้จะรู้สึกไว้ใจ และยิ่งไปกว่านั้น เธอยังอยู่ในชุดว่ายน้ำที่มันหล่อแหลม ถึงแม้จะมีเสื้อสูทของเขาคลุมกายอยู่ก็ตาม ใยไหมเกรงว่าหากอยู่กับเขานานกว่านี้ ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในใจลึกๆ อาจจะทำให้เธอเผลอไผลไปกับเขาได้