ลิขิตรักแฟนเก่า

รู้ใจขนาดนี้ ต้องรักขนาดไหน

" กะเพราหมูสับไข่ดาวคะข้าวผัดไข่ครับ "

ฉันหันขวับไปมองคนที่สั่งอาหารพร้อมฉัน

ฉันตาโตตกใจ รีบหันหน้าไปทางอื่น

"หึหึ" หัวเราะอะไรวะ มีอะไรน่าขำ ฉันคิดในใจ

" อ้าว ไทม์ มากินร้านนี้เหรอ "

ทั้งฉันและคนข้างๆหันไปมองพร้อมกัน

ผู้หญิงคนนี้สวยมาก หน้ารูปไข่ ผมดัดรอนใหญ่สีบลอนด์ ผิวขาวเนียนไร้ที่ติ หุ่นนาฬิกาทราย

" เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ท่านประธาน ทำไมมากินร้านนี้ได้ ปกติไม่กินร้านนี้เพราะขี้เกียจรอนี่ "

" นึกอยากกินน่ะ " คนข้างๆตอบเสียงเรียบ

ผู้หญิงคนนั้นมองฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร จนฉันสังเกตได้

" แล้วมากินกับใคร เจนไม่เห็นเพื่อนไทม์เลย ไปนั่งกับเจนก็ได้นะ " พูดแล้วส่งยิ้มหวานให้คนข้างๆฉัน

" ไม่เป็นไร " พี่ไทม์ตัดบทแบบไร้เยื่อใย ผู้หญิงคนนั้นหน้าเจื่อนไปเลย

ส่วนฉันยืนก้มหน้าไม่สนใจตั้งแต่เห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรของผู้หญิงคนนั้นแล้ว

และสิ่งที่ทำให้ฉันตกใจคือ พี่ไทม์สะกิดฉัน

" เงยหน้ามั่งก็ได้ " เขามองฉันแล้วยิ้ม ฉันเขินมากเลยเสหันไปทางอื่น จนเวลาผ่านไปในขณะที่เราต่างเงียบอยู่อย่างนั้น

" ได้แล้วจ้า "

" นี่ครับ 2 จาน "

" พี่ หนูมีตัง "

" หึ รู้ว่ามีตัง แต่อยากเลี้ยง "

ฉันทำหน้าตึง พี่เขาก็ไม่สนใจ แถมยังถือจานข้าวฉันไปด้วย

" อ้าวพี่ นั่นของหนูนะ "

" หึ เดี๋ยวเดินไปส่ง " พี่ไทม์บอกเสียงตึงๆ แล้วเดินนำฉันออกไป ฉันจึงต้องเดินตามเขาไปหาเพื่อน

" อ้าว นึกว่าไปไหน ว่าจะโทรตาม แล้วไหนข้าวแกอ่ะ " ยุ้งข้าวถาม

" จะนั่งตรงไหน " เสียงคนข้างหลังถามขึ้น ทำให้ฉันและเพื่อนๆเงยหน้าหันไปมอง

" เอ่อ สวัสดีคะรุ่นพี่ " ทั้งยุ้งข้าวและพะพายต่างยกมือไหว้ทักทายรุ่นพี่

" ตามสบายนะ " พี่ไทม์บอก

" ขอข้าวหนูด้วยคะ " ฉันไม่กล้ามองหน้าเขา เพราะทุกคนต่างหันมามองฉันกับพี่ไทม์อย่างสนใจ

" จะนั่งยังไง มันไม่มีที่นั่ง " พี่ไทม์ไม่ยอมเพราะเห็นว่าโต๊ะเต็ม

" มานั่งข้างเราก็ได้กอหญ้า " เพื่อนผู้ชายที่นั่งอยู่ก่อนแล้วพูดกับฉัน พลางขยับที่นั่งให้

" ขอบใจนะ " ฉันยิ้มให้และยื่นมือไปจะหยิบจานข้าวจากคนตัวโต แต่พี่ไทม์ขยับมือที่ถือจานหนีไม่ยอมให้ แถมยังตาขวางไปที่เพื่อนผู้ชายคนนั้น

" จะไปนั่งเบียดกันทำไม !!! " เขาขึ้นเสียงดัง

" เอ่อ ... ก็มันไม่มีที่นั่ง " ฉันตอบแบบหวาดๆ

" งั้นก็ไปนั่งกับพี่ " เขาตอบเสร็จก็เดินถือจานข้าวฉันไปด้วย ไม่รอให้ฉันพูดอะไรเลย

" รีบมา กอหญ้า " พี่ไทม์เร่งฉัน

" รีบไปเถอะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน " พะพายบอก

ฉันจำต้องก้มหน้าเดินตามพี่เขาไป เพราะเขาเสียงดังมาก จนทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกันหมด

สิ่งที่ฉันรู้สึกได้ คือสายตาของผู้หญิงหลายคนที่มองฉันแบบไม่เป็นมิตร เค้าคงเป็นที่หมายปองของสาวๆมากมาย ใช่สิ!! ทั้งหล่อทั้งรวย เป็นเดือนคณะ เป็นพี่ว๊าก พ่วงด้วยตำแหน่งประธาน มีแต่ผู้หญิงอยากได้ทั้งนั้น

เขาเดินนำฉันมาจนถึงโต๊ะที่เพื่อนๆของเขานั่งอยู่ พี่กันต์ก็ทักฉันเป็นคนแรก " อ้าวกอหญ้า ไม่มีที่นั่งใช่มั้ย มาๆนั่งนี่ " ฉันจึงนั่งลง " แล้วไหนข้าว สั่ง...."

ยังไม่ทันที่พี่กันต์จะพูดจบ พี่ไทม์ก็วางจานข้าวฉันลงตรงหน้า

" หูยยยย มีถือจานข้าวให้ด้วย พี่ไทม์ผู้แสนดี วันหลังพี่ไทม์ถือจานข้าวให้องศาด้วยนะฮะ "

เป็นพี่องศาที่พูดแซวขึ้น

" เสือก มือตีนดีก็ถือเองดิ "

" อ้าว ไอ้ห่านี่ "

พอพี่เขาวางจานข้าวลงตรงหน้า แต่มันไม่ใช่ของฉัน ฉันมองหน้าพี่ไทม์

" ลืมสั่งแม่ค้ารึป่าวว่าผัดกะเพราไม่เผ็ด "

" เอ่อ... "

ใช่คะ จังหวะที่ฉันตกใจที่เห็นพี่ไทม์ ฉันลืมสั่งว่าไม่เผ็ด เพราะฉันไม่กินเผ็ด แต่ พี่ไทม์จำได้

" แต่นี่ของพี่นี่คะ " ฉันรู้สึกเกรงใจ

" ฉันกินได้ เธอกินของฉันไป " พูดจบก็ก้มหน้ากินข้าวผัดกะเพราของฉัน แถมตักไข่ดาวมาใส่ในจานฉันอีก *_*

" รู้ใจขนาดนี้เลย ต้องรักขนาดไหนวะ " พี่กอล์ฟเอ่ยปากแซวเสียงดัง จนฉันสำลัก พี่ไทม์เลยยื่นน้ำมาให้ฉัน

" พูดมาก เก็บปากไว้กินข้าวไป " พี่ไทม์พูดหน้าตาเฉยชามาก

Part Time ...

ผมมาถึงโรงอาหาร ในขณะที่กำลังยืนคิดว่าจะกินอะไร สายตาพลันไปเห็นอดีตแฟนสาวของผม ผมแอบมองตั้งแต่เธอเดินเข้ามาที่โรงอาหาร จนเดินไปสั่งข้าว ผมเลยเดินตามเธอไป ผมสั่งอาหารร้านเดียวกับเธอเพราะอยากอยู่ใกล้เธอ แต่ดันมีผู้หญิงมาทัก ผมก็คุยตามมารยาท ผมไม่สนใจใครอยู่แล้ว คนเดียวที่ผมสนใจ คือคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆผมนี่แหละ ผมหาเรื่องใกล้ชิดเธอ และอยากช่วย เลยจ่ายค่าอาหารให้ จนเดินมาถึงโต๊ะของเพื่อนๆ มันไม่มีที่นั่ง อยู่ดีดีไอ้ผู้ชายที่นั่งข้างเพื่อนของเธอ เสนอให้ไปเธอนั่งกับมัน เรื่องอะไรผมจะให้อดีตแฟนไปนั่งเบียดกับผู้ชายคนอื่น ผมจึงจัดการให้เธอมานั่งกับผมแทน ยังไงซะ ผมรู้สึกมาตลอดว่าเธอยังรักผมอยู่ จะด้วยเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอบอกเลิกผม แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเชื่อมาตลอดคือเธอไม่มีใครแน่นอน และผมจะเอาเธอกลับมาให้ได้

Part กอหญ้า

ฉันนั่งกินข้าวไป ก็ฟังพี่เค้าคุยไป

" บ่ายมีรับน้องที่ห้องเชียร์ ส่วนรับน้องรวมน่าจะจัดที่ทะเล "

" พี่หนูอิ่มแล้ว ไปนะ " กอหญ้าเตรียมจะลุกเดินไป

" เดี๋ยวค่อยไป นั่งก่อน "

" แต่หนูจะไปซื้อน้ำ "

พี่ไทม์หันไปหยิบขวดน้ำในถุงส่งให้ฉัน

" เอาโทรศัพท์มา "

" ห๊ะ !!! "

" โทรศัพท์ เร็วๆ "

ฉันหยิบโทรศัพท์ส่งให้เขาแบบงงๆ

" รหัส ? "

ฉันจึงยื่นนิ้วไปสแกน

พี่ไทม์กดอะไรยุกยิกอยู่ซักพักก็ส่งคืนให้ฉัน

" เลิกกี่โมง "

" เอ่อ .. บ่ายสามคะ "

" รอหน้าตึก เดี๋ยวฉันไปส่ง "

" แต่...."

" ห้ามแย้ง ไม่งั้นเจอดีแน่ " เค้ากลายเป็นคนเผด็จการตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ปล่อยให้ฉันได้ปฎิเสธอะไรซักอย่าง จากนั้นพี่ไทม์ก็ไปส่งฉันที่ตึกเรียน

ฉันเดินไปหาพะพายและยุ้งข้าว ทั้งสองคนมองฉันด้วยสายตาล้อเลียน

" เล่ามาเลย อะไร ยังไง พี่ไทม์เค้าสนใจแกเหรอ " ยุ้งข้าวพยายามคาดคั้น

" ไม่น่าใช่ " สิ่งที่ฉันคิด ฉันว่าพี่เค้าโกรธที่ฉันบอกเลิกมากกว่า เลยตามหาเรื่องฉัน แบบนี้ แต่ฉันไม่กล้าเล่าให้ยุ้งกับพายฟัง ก็ใครจะไปกล้าบอกละว่าบอกเลิกเค้าอ่ะ ฉันก็ไม่ได้คิดจะเลิกหรอก แต่ฉันจำเป็นต้องทำ

" แต่ท่าท่างพี่เค้าสนใจแกมากนะ ดูใส่ใจแกมากๆ ดูเหมือนรู้ใจแกทุกอย่างเลย" พะพายตั้งข้อสังเกต

" คนไม่รู้สึกอะไรจะทำขนาดนี้เลยเหรอ " ยุ้งข้าวเห็นด้วย

กอหญ้านิ่งเงียบ ไม่ตอบคำถามเพื่อน เพราะเธอก็ไม่รู้จะบอกยังไง