บทที่ 2 หย่า! 2
853 Words
“ในสายตาคุณ ฉันคงเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้ายเลวทรามมากสินะคะ”
ปาลินถามเสียงขื่น พยายามแล้วที่จะไม่รู้สึกรู้สม แต่ก็ช่างยากเย็นเหลือใจ เมื่อความเจ็บปวดรุนแรงถาโถมเธอไม่ยั้งและไม่ปรานี
เธอ ‘เจ็บ’ เพราะ ‘รัก’ เขา
ยิ่งรักมาก... ก็ยิ่งเจ็บมาก...
“ใช่! ฉันไม่มีวันหลงกลผู้หญิงร้ายกาจแบบเธอเด็ดขาด... ปาลิน ต่อให้เธอจะพยายามแยกฉันกับรุ้งออกจากกันสักแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันรักเธอ เพราะหัวใจฉันมีแต่รุ้งคนเดียว จำใส่หัวเธอเอาไว้”
หญิงสาวเจ็บจนแทบไม่อยากหายใจ ทั้งปวดและทรมานเหมือนเขาเอามีดมาปักซ้ำจนทะลุอกเธอ
ปาลินกล้ำกลืนความทุกข์ระทมให้ทับถมลงไปในใจเหมือนอย่างเคย แล้วสู้กัดฟันบอกเขา บังคับไม่ให้สุ้มเสียงสั่นปร่าว่า
“ต่อให้คุณไม่ย้ำ ฉันก็รู้ตัวดีค่ะ”
“รู้แล้วยังจะมัวมานั่งบื้ออยู่ทำไมล่ะ ไปจัดการบอกให้คุณแม่ยกเลิกเรื่องบ้าๆ พวกนี้ซะ!”
“เรื่องมันเลยมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันจะทำอะไรได้อีกล่ะคะ”
“ฉันต้องการหย่า! และเธอจะต้องเป็นคนบอกคุณแม่”
หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ
“ฉันคงไมมีอำนาจไปสั่งคุณป้าได้”
“ทำไมจะไม่ได้ เธอถนัดเรื่องการใช้ลิ้นประจบสอพลอคุณแม่ฉันนี่”
“คุณธีร์!”
ปาลินเสียงแข็งใส่เขาบ้าง เมื่อเขาขยันดูถูกเหยียดหยามเธอไม่เลิก
“ฮึ... รับไม่ได้ที่ฉันพูดความจริงรึไง”
“ฉันเหนื่อยที่ต้องมาพูดกับผู้ใหญ่ที่มีอายุเหมือนเด็กห้าขวบต่างหากละคะ”
“ปาลิน!”
คราวนี้เป็นธีร์ภพที่ตะคอกกลับด้วยความเดือดดาล เพราะถูกสบประมาทบ้าง ทว่านอกจากเจ้าหล่อนจะไม่เกรงกลัวเขาแล้ว ยังเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดีอีกด้วย
“จองหองนักนะ ถือว่ามีคุณแม่ฉันคอยให้ท้ายละสิ เธอถึงได้กล้าอวดดีกับฉัน”
“ฉันก็แค่พูดความจริงในสิ่งที่คุณเป็น โดยไม่มี ‘อคติ’ เท่านั้นเองคะ”
“ผู้หญิงชั้นต่ำ เป็นแค่ลูกแม่บ้านแบบเธอ มีสิทธิ์อะไรมาด่าฉัน...ฮ้า!!!”
ปาลินเม้มปากแน่นจนไรฟันคมๆ ฝังเข้าไปในเนื้ออ่อนๆ ถึงเธอจะรักธีร์ภพมาก ยอมให้เขาทำร้ายกันครั้งแล้วครั้งเล่า ยอมเจ็บช้ำโดยไม่ปริปากบ่น แต่มีเพียงเรื่องเดียวที่เธอยอมไม่ได้ เธอจะไม่ยอมให้เขามาพูดจาจาบจ้วงล่วงเกินบุพการีของเธอเด็ดขาด!
“ค่ะ ฉันเป็นแค่ลูกแม่บ้านจนๆ แต่ฉันก็มีความคิด มีสติ และมีสมองตริตรองว่าอะไรควร อะไรไม่ควร มากกว่าคนอย่างคุณ”
ธีร์ภพขึงตามองแม่คนปากกล้า โมโหเจียนคลั่ง เขาถลาเข้าไปกระชากท่อนแขนกลมกลึง บีบเต็มแรงจนกระดูกหล่อนแทบหักเป็นสองท่อน แต่ปาลินไม่ร้องสักแอะ แม้จะเจ็บจนน้ำตาคลอเบ้า หล่อนยิ่งเชิดหน้าเหมือนจะท้าทายความอดทนของเขา
“ตกลงเธอจะยอมหย่าหรือไม่หย่า” เขาเค้นเสียงถามลอดไรฟัน
“ถ้าคุณอยากหย่าก็ไปเรียนคุณป้าเองค่ะ เพราะฉันไม่สามารถทำตามที่คุณขอได้”
เจ้าหล่อนตอบกลับมาเสียงเรียบ แต่ให้ความรู้สึกยียวนกวนประสาทเขาเหลือหลาย ธีร์ภพจึงยิ่งจงใจลงน้ำหนักมือบีบแขนหล่อนแน่นขึ้นอีก เหมือนจะป่นกระดูกหล่อนให้แหลกละเอียด ทำให้ปาลินนิ่วหน้า น้ำตาร่วงเผาะลงมาทันที
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้ ก็ทำตามที่ฉันสั่งเดี๋ยวนี้!”
หญิงสาวเลือกสะบัดหน้าหนีแทนคำตอบ
“จะลองดีกับฉันให้ได้ใช่ไหม”
ชายหนุ่มถามเสียงเย็น ยังไม่ยอมผ่อนแรงลงเลยสักนิด เขาอยากให้หล่อนเจ็บ... กลัว... และยอมแพ้... แล้วรีบลนลานไปอ้อนวอนคุณแม่ให้ยอมหย่ากับเขา
แต่สิ่งที่ผู้หญิงอวดดีคนนี้ทำคือ ใช้ความเงียบและความเมินเฉยต่อต้านเขา จนกระทั่ง...
ความอดทนของเขาขาดสะบั้น!
“อยากได้ฉันเป็นผัวมากนักใช่ไหม ก็ได้... ฉันจะทำให้เธอเจ็บจนลืมไม่ลงเลย”
ปาลินสะดุดใจในคำพูดของเขา เธอจึงหันขวับ แต่เห็นเพียงเสี้ยวหน้าหล่อเหลาแข็งกระด้าง ตัวเธอก็ลอยคว้างกลางอากาศ ก่อนจะเซถลาล้มกระแทกนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง เจ็บจุกจนลุกไม่ขึ้น มองเห็นดาวยิบยับขึ้นมากะทันหัน
“คืนนี้ฉันจะให้ในสิ่งที่เธออยากได้ อยากนอนกับฉันนักใช่ไหม ฉันจะสนองเธอให้ถึงอกถึงใจ จนคลานลงจากเตียงไม่ไหวเลย”
ดวงตาคู่โศกของหญิงสาวเบิกโพลง ทั้งที่เมื่อครู่ยังพร่ามัวด้วยความเจ็บ ความตื่นตระหนกคืบคลานเข้ามาใกล้ เจ้าบ่าวผู้มีใบหน้างดงามราวรูปสลักย่างสามขุมเข้ามาด้วยท่าทีคุกคาม น่าสะพรึงเหมือนซาตานร้ายยื่นมือที่มีปลายเล็บยาวงุ้มแหลมคมมาปลิดวิญญาณของเธอให้แตกสูญ
- Writer
