บทที่ 3 เกมแก้แค้น 1
797 Words
ปาลินอยากร้องกรี๊ดออกมาดังๆ แต่ความหวาดหวั่นเกาะกินใจและวิ่งแล่นมาจุกที่ลำคอ จนกลายเป็นว่าไม่มีเสียงใดๆ หลุดลอดออกจากปากที่แทบจะค้างแข็งไปแล้วของเธอ
คุณพระช่วย!
หัวใจเธอกระตุกวูบ ร่างกายพลันชาดิกจนแทบไม่รับรู้ถึงความเจ็บจุก เมื่อสบดวงตาดุดันเย็นชาของธีร์ภพที่เดินเข้ามาหยุดยืนตระหง่านค้ำหัวเธอ เงาทะมึนใหญ่โตของตัวเขาบดบังตัวเธอมิด และเหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไปด้วย
หญิงสาวเห็นท่าไม่ดี รีบรวบรวมแรงพลิกตัวหนี แต่เพียงกำลังจะเอี้ยวตัวก็ถูกมือหนาผลักให้ล้มลงไปนอนตัวงอ จุกซ้ำสอง มือเขาพุ่งตรงมากระชากอีกทีให้นอนหงาย แล้วกระโดดขึ้นคร่อมทับ สองขาแกร่งกดแทรกแนบชิดกลางเอวคอด ใช้สองมือตรึงข้อมือเธอจับขึงพืดเหนือศีรษะ จะดิ้นอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด ก่อนจะก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูเสียงเฉียบที่ฟังแล้วบาดลึกลงไปในใจของคนฟังว่า
“อย่าหวังว่าจะรอดมือฉัน เธอจะต้องเจ็บยิ่งกว่าที่ทำให้รุ้งเจ็บ!”
“คุณจะทำบ้าอะไรน่ะ”
ธีร์ภพหัวเราะเสียงเครียด เมื่อปาลินละล่ำละลักถามเขาเสียงสั่น สีหน้าซีดเผือดหวาดกลัวจนปิดไม่มิด ทีเมื่อกี้ยังทำเป็นวางมาดทำเฉยชา ไม่สนใจเขาอยู่แท้ๆ
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะทำแต่เรื่องดีๆ ที่เธออยากจนตัวสั่นไงละ”
“ฉันไม่ต้องการ!”
ปาลินตะโกนก้องใส่หน้าเขา อีกฝ่ายเพียงแค่เลิกคิ้ว
“ทำเป็นดีดดิ้น แกล้งเล่นตัวเพื่อจะอัปราคารึไง อย่าหวังว่าเธอจะใช้ลูกไม้ตื้นๆ ทำเป็นคนดี ไม่เคยคิดจะแย่งแฟนเพื่อนมาหลอกฉันเหมือนที่หลอกคุณแม่ได้”
“อย่ามายุ่งกับฉัน ไปให้พ้น!”
หญิงสาวตะเบ็งไล่เขาสุดเสียง ไม่สนว่าเขาจะพูดบ้าอะไร
“ผู้หญิงสกปรกแบบเธอไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉัน”
ธีร์ภพตะปบบีบปลายคางเรียว ตะคอกกลับด้วยสีหน้าถมึงทึงยิ่งกว่าเดิม คนที่ถือไพ่เหนือกว่าอย่างเขากลับถูกหล่อนตะเพิดเหมือนรังเกียจ ทั้งที่เขาต่างหากควรจะรังเกียจหล่อน ขยะแขยงที่หล่อนผ่านมือชายมาไม่รู้เท่าไร
“ในเมื่อคุณหาว่าฉันสกปรก ก็อย่ามาแตะต้องตัวฉันให้เสียเกียรติสิคะ”
“ฮึ... ฉันก็ไม่อยากจะแตะเนื้อต้องตัวเธอให้เปื้อนมือหรอกนะ แต่เธอจะต้องชดใช้ที่ทำให้รุ้งของฉันเสียใจซะก่อน”
เขาสะบัดมือออกจากปลายคางเธออย่างไม่เบามือ ทำเอาปาลินถึงกับมึนไปชั่วขณะ แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ แผดเสียงสู้เขาจนคอแทบแตก
“คุณมันบ้า! ปล่อยฉันนน...”
ธีร์ภพแสยะยิ้ม ค่อยๆ ก้มหน้าลงมาราวกับจงใจจะปั่นประสาทเธอให้เสียเล่นๆ
แล้วก็ได้ผล...
ปาลินหวาดหวั่นจนต้องเบือนหน้าหนี หลับตาปี๋ กลั้นหายใจ เมื่อริมฝีปากเขาอยู่ห่างจากปากเธอไม่ถึงคืบ นอนเม้มปากนิ่ง ไม่กระดุกกระดิก เพราะเกรงเขาจะใช้กำลังบังคับจูบและปลุกปล้ำเธอ
“หึๆ จูบน่ะ เขามีไว้สำหรับคนที่รัก แต่คนที่ฉันเกลียดอย่างเธอ มันต้องเจอแบบนี้”
ชายหนุ่มเคลื่อนปากร้ายๆ กระซิบเสียงเหี้ยมข้างๆ หูเธอ ก่อนจะอ้าปากกระแทกไรฟันคมขาวงับต้นคอนุ่มๆ จมเขี้ยว ทำให้เจ้าสาวใต้ร่างเขาสะดุ้งสุดตัว หวีดร้องเสียงหลง
“โอ๊ยยย...!”
เสียงร้องเจ็บปวดของหล่อนสร้างความรื่นรมย์ให้เขาดีแท้ ธีร์ภพจึงยิ่งทรมานหล่อนด้วยการขบกัดไปตามผิวเนื้ออ่อนไหว ฝังรอยฟันแต่ละครั้งลงลึกจนเป็นรอยแดง บางรอยก็ห้อเลือด เพราะเขาเกิดมันเขี้ยวอ้าปากงับลงไปแรงๆ
“อ๊ะ... โอ๊ย... ปล่อย!”
ร่างบอบบางใต้กายเขาสะดุ้งแล้วสะดุ้งอีก ทุกครั้งที่เขาฝากร่องรอยความเจ็บปวดไว้บนตัวหล่อน แถมยังฉกปลายลิ้นสากระคายลากเลียซ้ำๆ วนดูดดึงจนผิวนุ่มแดงเป็นจ้ำๆ เต็มไปหมดทั่วทั้งหัวไหล่และเนินอกที่เปิดเปลือยไม่ได้ห่มสไบ
“อืม... หึๆ ...”
ธีร์ภพหัวเราะเสียดลึกในลำคออย่างพอใจในผลงานชิ้นเอกที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า เจ้าสาวคนสวยของเขานอนตัวสั่นเหมือนลูกนก สีหน้าเหยเก มีน้ำตาไหลซึมออกมาจากหางตา สองมือยังถูกเขาขึงพืด จึงไม่อาจปกป้องเนินอกสล้างที่เผยตัวหมิ่นเหม่จากสไบที่เลื่อนหลุดได้
มันยั่วยวนชวนให้เขาอยากรู้ว่า... ภายใต้ผ้าผืนบางซ่อนความงดงามขนาดไหนเอาไว้?
- Writer
