บทที่ 3 เกมแก้แค้น 2
859 Words
ชายหนุ่มไม่รอช้า รวบข้อมือเล็กๆ ทั้งสองข้างของหล่อนด้วยฝ่ามือใหญ่เพียงข้างเดียว ส่วนอีกมือก็กระตุกดึงทึ้งสไบออกจากกายหล่อนอย่างเร่งร้อน
“อ๊ะ! อย่าาาา...”
ธีร์ภพลมหายใจสะดุดกับภาพหน้าอกหน้าใจอวบอิ่มที่ดันตัวพรวดออกมาชูช่อล่อตาเขา พึ่งสำเหนียกได้ว่า
ปาลินเป็นผู้หญิงเต็มตัว... แถมอกอวบอัดซะด้วย!
“ห้ามมองนะ”
ลมหายใจของคนร้องห้ามซ่านสะท้าน ขณะที่ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ทำราวกับสาวน้อยที่ไม่ประสากับเรื่องพรรค์อย่างว่า
แต่ปาลินไม่ใช่!
ผู้หญิงที่มั่วผู้ชายไม่เลือกหน้าจะอายได้อย่างไร มีแต่จะคุ้นเคยและชื่นชอบเสียด้วยซ้ำ ที่แสดงออกให้เขาเห็นตอนนี้ คงเป็นเพียงมารยาอีกหนึ่งบทของหล่อนเท่านั้นแหละ
“ฮึ... แสดงเป็นสาวอินโนเซนส์ได้เนียนดีนี่ งั้นฉันจะเล่นด้วยก็แล้วกัน”
รู้ทั้งรู้... แต่ธีร์ภพก็อดถูกใจไม่ได้ หล่อนตีบทแตกกระจุย เนื้อตัวขาวผ่องอ้อนแอ้นสั่นระริก กระตุ้นเร้าใจเขาเหลือหลาย และนายพรานอย่างเขาก็กระหายจะไล่ล่าเหยื่ออันโอชะเช่นหล่อนเต็มแก่
“ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้ ฉันขยะแขยงคุณ รังเกียจคุณ ได้ยินไหม”
“เฮอะ! ก็แค่ปากเท่านั้นละ เดี๋ยวพอถูกฉันกระแทกแรงๆ เธอก็จะร้องครวญครางขอให้ฉันอย่าหยุดมากกว่า”
เขาไม่เพียงแต่เหยียดหยัน ซ้ำยังสอดมือเข้าไปใต้ผ้าซิ่นตะโบมบีบต้นขาและบั้นท้ายเธออย่างหยาบโลนอีกด้วย เธอพยายามหนีบขาให้แน่นๆ แต่มือหนาก็ซุกไซ้ลูบคลำไปทั่วตามซอกขา เขาจ้องตาเธออย่างเป็นต่อ จงใจปัดป่ายปลายนิ้วเฉียดความเป็นสาวไปมาอย่างยั่วเย้า ทำให้เธอทั้งซ่านเสียวและหวาดหวั่นไปพร้อมๆ กัน
“ไม่... อย่า...”
ปาลินร้องห้ามจนเสียงแหบแห้ง ยิ่งฝ่ามือหนาเคล้นคลึงสัมผัสกับร่างกายของเธออย่างสนิทชิดเชื้อมากแค่ไหน ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกไฟแนบนาบทำให้ปลกเปลี้ย หมดเรี่ยวแรงจะขัดขืนเต็มที
ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป... เธอคงไม่พ้นมือเขาแน่!
หญิงสาวกัดฟัน เกิดแรงฮึดเฮือกสุดท้ายดิ้นสะบัดตัวจนข้อมือเลื่อนหลุดจากมือหนา แล้วหลับหูหลับตาระดมกำปั้นเหวี่ยงหมัดออกไป หวังใจให้โดนเขาจังๆ เข้าสักหมัดหนึ่งเถอะ เธอจะได้อาศัยจังหวะช่วงที่เขามึนงงผลักกายแกร่งออก แล้ววิ่งหนีออกไปจากห้องนี้
ทว่าทุกหมัดที่เหวี่ยงออกไปกระทบอากาศ แทบไม่เฉียดส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเขาอย่างที่หวังเลยสักนิด อึดใจต่อมา... เขาก็รวบสองแขนเธอฉุดกระชากดึงขึ้นไปที่หัวเตียง หยิบเนคไทที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมามัดเธออย่างว่องไว
“มามัดฉันไว้ทำไม... ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
ปาลินใช้มือแกะเนคไทสลับกับทุบมือเขาระรัว แต่ก็ถูกเขาจับยึดตรึงกับขอบหัวเตียง แล้วรูดสไบสีชมพูอ่อนตัวในที่เธอสวมใส่อยู่มามัดข้อมืออีกข้างเอาไว้ กลายเป็นว่าสองแขนของเธอถูกเขาขึงพืดตามเดิม ซ้ำยังแน่นหนายิ่งกว่าเดิมจนหมดหนทางดิ้นรน ตกอยู่ในสภาพเกือบเปลือยเปิดเผยทรวงอกอะร้าอร่ามให้สามีแต่ในนามกวาดตามองเธออย่างกลัดมัน
“ปล่อยฉัน!”
หญิงสาวขู่ฟ่อๆ พอเข้าตาจน เธอก็พร้อมจะสู้ยิบตาเพื่อเอาตัวรอด
ธีร์ภพเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่ง แปลกใจหน่อยๆ ไม่คิดว่าหล่อนจะทุ่มเทแสดงสุดฝีมือถึงขนาดนี้
“จุ๊ๆ เธอนี่แสดงดีไร้ที่ติจริงๆ มิน่า... คุณแม่ฉันถึงได้เชื่อเธอสนิทใจ”
ในเมื่อหล่อนจัดเต็มมา เขาก็ไม่ควรเสียมารยาท ต้องสนองคืนไปให้หนักๆ สมน้ำสมเนื้อกัน!
เขาเลื่อนมือร่นผ้าซิ่นของปาลินขึ้นช้าๆ พลางกดนิ้วนวดคลึงนวลเนื้อไปตลอดเรียวขา แม้เจ้าหล่อนจะคอยสะบัดขาออก แต่ก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่เขาจะวกมือกลับมาลูบไล้ใหม่อีกครั้ง เขาจับหัวเข่าที่หนีบเข้าหากันแน่นแบะออกกว้างโดยใช้แรงไม่มากนัก พริบตาเดียวก็แทรกกายเข้ามาอยู่กลางหว่างขาหล่อน กระตุกยิ้มร้าย แล้วเอ่ยช้าชัดกับหญิงสาวที่เอาแต่เบิกตาส่ายหน้าใส่เขาท่าเดียว
“ถึงเวลาแก้แค้นแล้ว... ปาลิน”
พูดจบก็กระตุกโจงกระแบนเจ้าบ่าวออก กระแทกแก่นกายเข้าสู่ตัวหล่อนอย่างรวดเร็ว โดยไร้การโอ้โลม เพราะสำหรับผู้หญิงที่เจนสวาทอย่างหล่อนคงไม่จำเป็น หล่อนสามารถรองรับความเขื่องขึงของเขาได้อย่างสบาย
“กะ... กรี๊ดดดด!!!”
เสียงหวีดร้องด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวดสุดขีด รวมถึงความฟิตคับตึงแน่นที่เขาแทบจะชำแรกผ่านเข้าไปไม่ได้ ทำให้ธีร์ภพตะลึงจนชะงัก เกิดคำถามที่เป็นไปไม่ได้ขึ้นมาในหัวว่า
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...
ปาลินยังบริสุทธิ์อยู่อย่างนั้นหรือ!?
- Writer
