ท้องนภาอันแสนกว้างใหญ่ ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดในยามราตรี มีดวงจันทร์กลมโตประดับอยู่ในความมืดมิด พลอยไม่ให้ท้องฟ้ามืดสนิทจนเกินไป
เพียงขวัญยืนมองความสวยงาม ที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม สายลมพัดโชยหอบความเย็นเข้ามาปะทะผิวกายชวนให้รู้สึกสดชื่น
"คิดอะไรอยู่ครับ ทำไมถึงยังไม่เข้าไปนอน" น้ำเสียงทุ้มละมุน พร้อมกับวงแขนแกร่งที่สวมกอดจากทางด้านหลัง ทำให้เพียงขวัญหันมามองและยิ้มให้ เอนตัวพิงอกกว้าง ทอดสายตามองไปด้านหน้าตามเดิม
"คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยค่ะ"
"คิดถึงเรื่องคุณพ่อที่มาวันนี้เหรอครับ"
"นั่นก็อีกเรื่องค่ะ คุณไม้คะ ขวัญไม่ได้เป็นลูกที่ใจแคบไปใช่ไหมคะ ไม่ใช่คนที่ยึดติดไม่ปล่อยวาง และไม่รู้จักให้อภัยหรือเปล่า"
"ผมไม่อยากให้ขวัญเอาตัวเองไปยึดติดกับคนอื่นนะครับ ผมอยากให้ขวัญเอาความสุขของตัวเองเป็นที่ตั้ง อย่าลืมนะครับ ว่าเวลาที่ขวัญทุกข์คนเหล่านั้นไม่ได้มาทุกข์ด้วย เพราะฉะนั้น จงทำใ
