อ๋องฟู่จินที่ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าชายาตน จะแกล้งทำเป็นลืมตนเองไปทำไม เพราะที่วางแผนกันไว้คือต่อหน้าผู้อื่น ทั้งสองจะทำเหมือนมีเรื่องขุ่นเคืองกันอยู่ เพื่อให้ลี่หลินนั้นตายใจ แต่นี่กลับแตกต่างออกไป
" หรือว่าเจ้ามีแผนอะไรที่ไม่ได้บอกพี่กันนะ "
แม้จะคิดเช่นนั้นแต่ฟู่จินก็รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก เพราะสายตาของชายาที่มองตนนั้น เหมือนกับครั้งก่อนที่มันดูว่างเปล่าเสียเหลือเกิน
หอเครื่องประดับในเมืองหลวง ในมุมหนึ่งของหอ
" เจ้าใช้ยานี้มากเกินไปแล้วนะ อาจจะไม่เพียงแค่ลืมสิ่งที่ผ่านมา แต่คนที่ได้รับยานี้อาจจะมีชีวิตได้ไม่นาน "
" ข้าก็อยากให้เป็นเช่นนั้นแหละท่านพ่อ "
ลี่หลินเอ่ยกับคนที่ตนเรียกว่าบิดา ที่เดินทางมาส่งยานี้ด้วยตัวเอง เพราะหากเรื่องนี้รั่วไหลออกไป ครอบครัวตนคงจะไม่รอดเป็นแน่
" เจ้าต้องระวังการใช้ยาให้มาก "
" ข้ารู้แล้วไม่ต้องห่วง ท่านกลับไปเถอะอยู่ที่เมืองหลวงนานคงไม่ดีแน่ "
