ที่จวนอ๋องฟู่จิน
" พระชายาเพคะ หม่อมฉันส่งจดหมายแล้วเพคะ "
" ขอบใจพี่เสี่ยวจู ไม่มีใครเห็นใช่หรือไม่ "
" ไม่เพคะ หม่อมฉันเดินเข้าร้านยา แล้วออกทางด้านหลังไปที่หอน้ำชาเพคะ "
เหม่ยอิงยิ้มให้กับพี่เลี้ยงตน ก่อนจะเดินไปนั่งที่ศาลาริมน้ำ
" อย่ารอข้าเลยนะพี่ไป่หยา ข้าไม่คู่ควรที่จะให้พี่รออีกแล้ว คนที่เคยเอ่ยให้ท่านรอ ตอนนี้ตายจากไปแล้ว "
เมื่อนึกถึงคำสัญญาตั้งแต่เด็ก ที่ตนได้เอ่ยขอจากชายหนุ่ม ที่เคยบอกว่าจะรับตนเป็นเจ้าสาว ก็ทำให้เหม่ยอิงนั้นเศร้าลงทันที
" หากเราไม่พบกันอีก ข้าคงไม่รู้สึกผิดถึงเพียงนี้ "
เหม่ยอิงนึกถึงคำพูดที่ไป่หยาเอ่ยกับตน เมื่อครั้งที่อยู่บนเขาที่เมืองซานเจียง
" กระหม่อมยังจำสัญญาของเราได้นะพะยะค่ะ กระหม่อมยังรอองค์หญิงอยู่ "
ในตอนนั้นที่เหม่ยอิงได้ยินหัวใจดวงน้อยกระตุกวาบ รับรู้ว่าตนเองนั้นดีใจแค่ไหน แต่เมื่อได้ยินเสียงของอ๋องฟู่จินจึงทำให้ได้สติ แต่ก็ยัง
