แพรไหมชะงักเล็กน้อยเมื่อรู้สึกคล้ายว่ากำลังโดนจับจ้องจากคนด้านหลัง หญิงสาวขบคิดกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนหันไปเผชิญหน้ากับธารา เห็นสายตาของเขาที่จับจ้องเธออยู่คิ้วสวยของเธอถึงขั้นขมวดเข้าหากันเป็นปม
“แอบมองแพรทำไมคะพี่เทียน” แววตาของเขาเมื่อกี้มันคืออะไรกัน แพรไหมได้แต่คิดแล้วก็สงสัยทว่าไม่กล้าถามธาราออกไป
เสียงของแพรไหมดังทบโสตประสาตดึงธาราให้หลุดออกจากภวังค์ ชายหนุ่มใช้มือลูบหน้าแรง ๆ ดึงสติของตัวเองให้กลับมา มันโคตรบ้าที่เมื่อกี้เขานึกถึงเธอในตอนนั้น ทั้งที่ไม่อยากจดจำหากแต่ความทรงจำระหว่างเราเมื่อครั้งวัยเยาว์กับเด่นชัด ซึ่งมันน่าหงุดหงิดชะมัดเลย
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่ได้ยินที่แพรถามหรือไง” เห็นท่าทีแปลกไปของธาราแพรไหมก็ยิ่งสงสัย
“ใครมองเธอกัน อย่าหลงตัวเองนักแพรไหม”
“เอ้า” แพรไหมเกาศีรษะตัวเองด้วยความงงวย ไม่เข้าใจธาราเลยสักนิดว่าเขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกทั้งที่เมื่อกี้ยังดี ๆ
