“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ”
เขมทัตดึงกระเป๋าเดินทางออกจากมือเล็กของเด็กสาว พร้อมกับจ้องหน้านวลที่ตอนนี้เศร้าหมองด้วยสายตาเคร่งขรึมจริงจัง
“แต่เมียของคุณกลับมาแล้ว หนูไม่อยากทำลายความสุขของคุณกับเธอค่ะ”
“เธอคิดว่าฉันจะมีความสุขกับสาได้อีกอย่างนั้นหรือ หลังจากที่ฉันมีเธอแล้วน่ะ”
ไข่มุกเมินหน้าหนีทั้งน้ำตา หล่อนตัดสินใจแล้วว่าจะไม่อยู่ขัดขวางความสุขของเขมทัต
“ให้หนูไปเถอะค่ะ”
“แล้วเธอไม่เสียใจหรือที่ต้องไปจากฉันน่ะ”
หล่อนช้อนตามองเขา ก่อนจะฝืนยิ้มออกมา
“แรกๆ หนูก็คงเสียใจมาก แต่สักพักหนูก็คงทำใจได้ค่ะ หนูขออวยพรให้คุณกับคุณฐิสามีความสุขนะคะ”
เขมทัตอมยิ้ม ก่อนจะรั้งร่างของไข่มุกเข้ามากอดแนบอก ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กและลูบไปมา
“แต่ฉันต้องเสียใจจนเป็นบ้าแน่ๆ หากเธอทิ้งฉันไป”
“คุณจะเสียใจทำไมล่ะคะ ในเมื่อคุณก็ไม่ได้รักหนูสักหน่อย มีแต่หนูนั่นแหละที่รักคุณ...”
หล่อนตัดพ้อ แล้วน้ำตาก็พา
