กฎเหล็กสะกดรัก

EP.8🔥NC+🔥

ซ่าาาา~

"อ๊ะ... อ๊าง..."

หัวใจที่เต้นจนแทบทะลุออกมาของฉัน มันดันลมในปอดจนหายใจไม่ออก พี่เหล็กกำลังใช้ลิ้นกับของหวงของฉัน เขาใช้สองมือกดด้านข้างแล้วใช้นิ้วแหวกมันออกก่อนจะสอดลิ้นเข้ามาตระตุกเม็ดเล็กจนรัวสั่น

"บอกว่าอย่า แต่น้ำหวานออกมาจนเหนอะเต็มปากของกูเลยนะ" ผมกระตุกยิ้มหนึ่งที สองมือยังแหวกกลีบข้างให้แบะออก แล้วใช้ลิ้นเลียตวัดรับน้ำหวานของโมราจนสะโพกเล็กๆ แอ่นไปมา 'คงเสียวมากล่ะสิ'

"พอเถอะค่ะ หนูเริ่มดีขึ้นเเล้วนะคะ"

ฉันดึงตัวเองขึ้นมาลุกนั่งหลังตรง แม้จะรู้สึกปวดหัวแทบระเบิดแต่จะปล่อยให้เขาทำแบบนี้ต่อไม่ได้

"กลัวเหรอ'' ผมจ้องในตาที่ดูหวาดหวั่น แล้วถามด้วยเสียงเข้ม

"ปะ เปล่าค่ะ... แต่หนูยังไม่เคย แล้วพี่ก็ไม่ควรทำแบบนี้เพราะหนูตั้งกฎไว้แล้ว"

แม้จะพยายามปฎิเสธแต่เสียงก็ดันไม่นิ่ง ตอนนี้ไม่กล้าจะสบตาเลย

"งั้นให้กูอาบน้ำให้ก่อน แล้วจะพาไปนอน"

ซ่าาา~

เขาไม่รอคำตอบลุกขึ้นหยิบฝักบัวเปิดน้ำให้แรงกว่าเดิมสาดใส่สาวน้อยที่นั่งเอามือปิดบังของหวงตัวเองทั้งด้านล่างและด้านบนไว้นอกเสื้อผ้า สักพักเหล็กก็พูดเสียงเเข็งขึ้นอีกครั้ง

"อย่าดื้อได้ไหม อย่าทำให้กูหมดความอดทนไม่อย่างนั้นกูจะเเหกกฎนะ ถอดเสื้อผ้าออกกูจะอาบน้ำให้"

"เฮือกกกก!! "

ตอนนี้มีเพียงมือเล็ก ๆ ของโมราที่พยายามปกปิดร่างกายในส่วนสำคัญเอาไว้ เหล็กลุกขึ้นแล้วหยิบสบู่เหลวมาเทราดลงบนตัวของโมาราอย่างใจเย็น สาวน้อยนั่งนิ่งก้มหน้าด้วยความอายสุดขีดและสติแม้จะยังไม่สมบูรณ์แต่เธอก็รู้สึกเขินอายมากเพราะความไม่เคยผ่านมือชายใดมาเลย

"เอามือออก"

ผมสั่งเสียงดุพร้อมกับกระชากข้อแขนเล็กปัดทิ้ง ไม่น่าเชื่อว่าต้องมาอาบน้ำให้มันเนี่ยนะเกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย

"อึก... อืออออ" ฉันหลับตาลงเพราะปวดหัวหนักมากตอนนี้เหมือนไข้จะลดลงนิดหน่อยแล้วแต่ว่าร่างกายอ่อนแรงไปเยอะมาก

จุ๊บ~

"อะ... อ๊ะ... อ๊าาา" ฉันสะดุ้งจนตัวสั่นเมื่อพี่เหล็กพุ่งใบหน้าแล้วใช้ปากตะปบดูดยอดเต้าเล็กของฉัน

"อร่อยเหมือนกันนะเต้านมเล็ก ๆ แบบนี้" ผมเลียรอบปากที่เปรอะไปด้วยน้ำลายตัวเองเพราะละเลงลิ้นลงเม็ดแข็งที่ตั้งชูชันสู้ ยอดอกสีชมพูระเรื่อถูกผมดูดฟัดอย่างแรง ใครจะทนได้ล่ะมาถึงขนาดนี้แล้ว

"พะ... พอเถอะค่ะ... หนูรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยแล้วพาหนูไปนอนได้ไหม" เสียงที่ไม่มีแรงจะพูดของฉันร้องขอเพราะตอนนี้รู้สึกหนาวมากแถมยังใจเต้นแทบระเบิดอีกด้วย

"ก็ได้" ผมไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นคนเลวถ้าหากทำมันเกินมากกว่านี้คงไม่ดีแน่ ผมเลยตัดสินใจใช้ผ้าเช็ดตัวโอบอุ้มโมราออกจากห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันจนเสร็จ

เหล็กอุ้มโมราวางลงที่เตียงช้า ๆ ก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาเปลี่ยนให้เธอ

"ลำบากกูต้องมาใส่เสื้อผ้าให้มึงอีก เกิดมาไม่เคยพบเจอเอามึงมาอยู่เป็นภาระแท้ๆ " แม้ผมจะบ่นพึมพำแต่หัวใจกลับเต้นสั่นระรัวร่างกายเปลือยเปล่าที่น่าพิสมัยทำให้ท่อนเอ็นผมแข็งจนปวดหนึบตลอดเวลา บ้าเอ้ย!

เช้าต่อมา

"งื้ออออ" ฉันค่อยๆ ลืมตาเมื่อแสงแดดลอดผ่านเข้าม่านของระเบียงพยายามที่จะลุกขึ้นนั่งก็เหลือบมองเห็นพี่เหล็กยังนอนอยู่ด้านข้าง ทำไมวันนี้ถึงไม่ไปเรียนนะ

สาวน้อยอาการดีขึ้นมากเรียกว่าเกือบจะหาย เธอเข้าห้องน้ำทำกิจวัตรเสร็จก็ออกมาทำอาหารเหมือนอย่างเคย ก่อนที่จะเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับยกขนมปังและกาแฟมาวางที่โต๊ะ

"กี่โมงแล้ววะเนี่ย" ผมที่รู้สึกหนักหน่วงไปทั้งหัวศีรษะหยัดกายขึ้นพร้อมกับใช้มือทุบท้ายทอยตัวเองเบา ๆ ก่อนจะมีเสียงเเหลมถามขึ้นแทรก

"สายแล้วค่ะ ทำไมพี่เหล็กไม่ตื่นเช้าไปเรียนคะ"

"กูรู้สึกปวดหัวว่ะ"

"ไหนขอหนูดูหน่อยนะคะ"

โมราตรงดิ่งไปที่เตียงใช้หลังมือสัมผัสกับหน้าผากของเหล็กอย่างเบา ก่อนที่เธอจะรีบดึงมือของตัวเองกลับคืน

"ตายแล้ว! ตัวพี่เหล็กร้อนอย่างกับไฟเลย เพราะพี่เหล็กไม่ดูแลตัวเองกินเหล้าเมากลับดึกสุขภาพเลยแย่ทำให้พี่ป่วย เฮ้อ...เดี๋ยวหนูไปต้มข้าวให้นะคะจะได้กินยาพักผ่อน" ฉันพูดพร้อมกับขมวดคิ้วรีบเดินออกไปที่ระเบียงเพื่อนำข้าวมาหุงต้ม

โมรารีบลุกออกไปเพื่อเตรียมผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้เหล็กพร้อมกับทำอาหาร

เธอสลึมสลือเพราะพิษไข้เลยจำเรื่องเมื่อคืนได้ไม่มากเท่าไหร่นัก

"ยังมีหน้ามาด่ากูอีกเพราะมึงแท้ ๆ กูถึงติดไข้เนี่ย 5555 "

เสียงหัวเราะที่ผมแทบจะไม่ค่อยได้ยินจากตัวเองเท่าไหร่เลย วันนี้กลับรู้สึกว่าเหมือนมีบางอย่างเข้ามาเติมเต็มซะงั้น จะรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้นะเว้ยเพราะผมกับพี่ชายมันเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันจะลงเอยกันได้ยังไง เชี่ยเอ้ย!! อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้รักเลย

หลายวันต่อมา

แกร๊ก

ใกล้ที่โมราจะเปิดเรียนปีแรกในอีกไม่กี่อาทิตย์ สาวน้อยตื่นเต้นหนักเธออ่านหนังสือเตรียมตัวทุกวัน และตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่พระอาทิตย์ตกดิน สักพักเสียงไขกุญแจก็เปิดเข้ามา เสียงใส ๆ ของโมราก็ถามทักขึ้น

"พี่เหล็กกลับเช้าจังเลยนะคะวันนี้ ไม่ไปกินเหล้าอีกหรือคะ"

"มึงจะไม่ให้กูพักตับบ้างเหรอ"

"ก็เห็นพี่เมากลับมาทุกวันเลยนิค่ะ"

"แล้ววันนี้มึงอยากไปกินข้าวข้างนอกบ้างไหม..."

เกือบเดือนแล้วที่ผมใช้ชีวิตอยู่กับมันแบบนี้ ทันทีที่ผมเอ่ยปากจะพามันไปข้างนอกดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้นรอยยิ้มที่แสนร่าเริงสดใสทำให้หัวใจของผมมันเต้นผิดจังหวะ 'เชี่ยเอ้ย' อย่าหลงรักนะเว้ย