กฎเหล็กสะกดรัก

EP.9 ปล่อยหนูนะคะ💥

-ร้านข้าวต้ม-

"อร่อยมากเลยค่ะ" ฉันไม่ค่อยได้ออกมาทานข้าวนอกบ้านบ่อยสักเท่าไหร่ตอนนี้ก็เวลาเกือบจะหนึ่งทุ่ม บรรยากาศข้างนอกก็เย็นสบายดีแถมวันนี้พี่เหล็กใจดีพามากินข้าวต้มปลาเจ้าดังอีกด้วย

"กินช้าๆ ก็ได้มึงจะรีบไปไหน"

ผมยิ้มเยาะออกมากับความไร้เดียงสาของโมราที่กินอย่างเอร็ดอร่อยจนแก้มตุ่ย

"...."

"มองอะไรแดกสิ! กูไม่อยากนอนหมอนเดียวกับคนซกมกนะ" ผมเห็นว่าปลายผมยาวสลวยของโมราหล่นจิ้มลงถ้วยข้าวต้มปลาเลยใช้มือรวบม้วนผมขึ้นไปไว้กลางศีรษะ

"ขะ...ขอบคุณค่ะ'' พี่เหล็กกินข้าวไวมากเขาเลยกินเสร็จก่อน ฉันประหลาดใจเมื่อจู่ๆ ก็มาทำดีด้วย อาจเพราะว่าฉันทำทุกอย่างให้เขาทั้งซักผ้ากวาดบ้านถูบ้านบางวันก็ทำอาหารแถมตอนตื่นนอนเวลาพี่เหล็กเมาก็ต้องต้มกาแฟดำเอาไว้ให้

ง้ำๆ เสียงเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยของโมราพร้อมกับข้าวต้มที่เลอะปากเหมือนเด็กอนุบาลทำให้เหล็กเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

-หอพักเหล็ก-

"พี่เหล็กจะไปกินเหล้าอีกแล้วเหรอคะไม่พักสักวันเลยหรือไงสุขภาพพี่จะแย่เอานะ" ฉันได้ยินเสียงมือถือของพี่เหล็กดังขึ้นเป็นเสียงแจ้งเตือน facebook มาถึงพี่เหล็กก็เดินไปที่ตู้พร้อมกับหยิบเสื้อผ้าชุดเที่ยวออกมาทันที

"เออ แต่คืนนี้จะกลับไม่ดึกหรอก เดี๋ยวตอนกลับจะซื้อซาลาเปามาให้" ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อไอ้โด้มันชวนออกไปร้านเจ๊ไฝ

แกร๊ก

"พี่เหล็กส่องเฟซของเราด้วยเหรอ...ไม่หรอกอาจจะแค่บังเอิญก็ได้"

โมราเดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อเปิดดูวิดิโอทำอาหารในเฟซบุ๊กเช่นเคย สเตตัสล่าสุดเมื่อหลายชั่วโมงคือเธอโพสคลิปทำซาลาเปาแล้วเขียนแคปชั่นว่า'อยากกินซาลาเปาจังเลยค่ะ'

หลายชั่วโมงผ่านไปจนเวลาเกือบ22.30น. ประตูเปิดออกเหล็กเดินโซซัดโซเซเข้าห้องเหมือนอย่างเคย

"ฉิบหาย! "

"อะไรคะพี่เหล็ก" ฉันตกใจจนไหล่กระตุกเมื่อพี่เหล็กเข้ามาพร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่น

"กูลืมซื้อซาลาเปามาให้เมิง" ผมที่เมาเพราะยกเหล้าเพียวไปหลายแขนงพูดเหมือนคนลิ้นพันกันนิดหน่อย

"ไม่เป็นไรค่ะหนูไม่ได้อยากกินแล้ว" ฉันยืนขึ้นแล้วเดินไปหาช้าๆ

"ตอนนี้ร้านแถวซอย 3 ยังเปิดอยู่หน้าเซเว่นมีซาลาเปาขายไปซื้อกัน"

"พะ...พี่เหล็ก"

-เซเว่น-

"หนูบอกว่าไม่กินก็ได้ค่ะ ที่พาหนูออกมาทำไมเนี่ย" ฉันขมวดคิ้วจ้องหน้ามุ่ยใส่พี่เหล็กเขาดึงกระชากลากฉันขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองขี่มาเซเว่นที่ไกลจากหอพักพอสมควร

"พูดมากมึงสั่งเลยจะกินไส้อะไร" ผมตาเริ่มมองไม่ค่อยเห็นยืนอยู่นิ่งๆ ก็เหมือนโลกหมุนหยิบเงินมาเพื่อซื้อซาลาเปาให้เด็กโง่ที่ใส่ชุดนอนออกมา ดีที่เป็นกระโปรงค่อนข้างยาวหน่อยส่วนหน้าอกไม่ห่วงเพราะมันไม่มีให้เห็น

แง๊นๆ แง๊นนน...

"อะไรคะ" ตอนกำลังจะขี่กลับบ้าน รถของพี่เหล็กกระตุกสั่นหลายทีก่อนที่จะดับแน่นิ่งไป

"สงสัยพังอีกแล้วแม่งเพิ่งซ่อมเสร็จแท้ๆ " เวลาออกจากบ้านไปซื้อของผมมักจะใช้รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าแม้จะมีเงินแต่ก็ไม่ได้เป็นคนใช้สุรุ่ยสุร่ายขนาดนั้น

โมรายืนอยู่ด้านข้างริมถนนขณะที่เหล็กพยายามสตาร์ทมอเตอร์ไซค์ตัวเองแต่ไม่ติด ทันทีนั้นก็มีรถเก๋งคันหนึ่งขับสวนทางไป

"พี่แดน! "

ฉันจำป้ายทะเบียนรถของพี่แดนได้แต่เขาขับไวมากแม้จะตะโกนจนสุดเสียงพี่แดนก็ไม่จอด แต่เขาคงจะมองไม่เห็นเพราะในระหว่างที่ขับผ่านพี่แดนกำลังหันไปพูดคุยกับพี่กระแตที่นั่งอยู่เบาะด้านข้าง

"ไอ้สัส! " ฤทธิ์แอลกอฮอล์เริ่มจะสร่างเมื่อเห็นศัตรูผ่านไปกับแฟนเก่าตัวเอง

"พี่เหล็กคะเราจะเอายังไงต่อดีค่อยๆ พยุงรถกลับดีไหม" บรรยากาศรอบข้างมืดมากมีเพียงแสงกิ่งไฟเล็กๆ ที่เก่าไม่ค่อยสว่างสักเท่าไหร่แถมด้านรอบก็ล้อมไปด้วยป่า

"มึงไปก็เป็นภาระเปล่าๆ รอกูอยู่ที่นี่แหละกูจะวิ่งแล้วเข็นรถไปให้เพื่อนกูที่อยู่ใกล้ที่สุดซ่อมให้บ้านมันเปิดอู่" ตอนนี้ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาพร้อมกับเจ็บใจเลยไม่อยากมองหน้าโมราที่ยืนอยู่ด้วยจึงสั่งให้มันรออยู่ตรงนี้

"ตะ...แต่ที่นี่มืดและเปลี่ยวมากเลยนะคะ" ฉันรีบแย้งขึ้นทันทีเพราะไม่มีแม้แต่บ้านของคนอยู่สักหลังเดียว

"กลัวทำไม! ขนาดพี่ชายมึงยังไม่กลัวนรกเลยถึงได้แย่งแฟนคนอื่นไป หึ" ผมกดเสียงทุ้มต่ำพร้อมกับกัดฟันกรอดแล้วรีบเร่งพยุงมอเตอร์ไซค์วิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที

"ฮึกกก น...หนูกลัว" สองมือของฉันรีบประสานกันไว้แน่นแล้วเดินไปอยู่ตรงไฟกิ่งที่สว่างที่สุดน้ำตาที่มาคลอเริ่มจะหยุดไหลเพราะฉันกลัวมากเนื่องจากว่าดึกมากแล้ว

10นาทีผ่านไป

แว๊นนน~

"ทำไมมายืนคนเดียวล่ะน้องสาวให้พี่ไปส่งบ้านไหม" ผู้ชายสามคนที่ขี่รถมอเตอร์ไซค์ผ่านมาจอดถามโมราที่ยืนแน่นิ่งอยู่

"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ คือเดี๋ยวจะมีคนมารับพอดีว่ารถเราพัง"

หัวใจของฉันเริ่มเต้นหนักเมื่อสายตาของผู้ชายที่สูงผอมมองตั้งแต่หัวจรดเท้า

"กลับไปกับพวกพี่ดีกว่า แบบนี้อันตรายนะไปห้องพี่ไหมสว่างสุดเลย ฮ่าๆๆ "

ผู้ชายคนหนึ่งพูดพลางหัวเราะแล้วเดินตรงดิ่งเข้ามาจนโมราต้องรีบถอย เธอมองซ้ายขวาก่อนจะเดินจ้ำอ้าวไปเพียงสองก้าว

หมั๊บ!

"หอมดีจังคนสวย" มือหยาบกร้านจับข้อแขนเล็กๆ ขึ้นมาแล้วใช้จมูกสูดดมระหว่างนิ้วเรียว ทำให้ตอนนี้โมราตัวสั่นน้ำตาเริ่มไหลแต่เธอกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้พร้อมกับพูดด้วยใจที่สั่น

"พะ... พี่ปล่อยหนูเถอะนะคะ.. ฮื้อออ''