ตึก2
"ไอ้เหล็ก ไอ้เหล็ก! " โด้ที่พยายามเรียกเหล็กอย่างเน้นย้ำเนื่องจากตอนนี้เขาเหมือนกำลังเหม่อลอย
"อะไรของมึงไอ้โด้" ผมหันไปตวาดใส่มันที่เร้าหรืออยู่ได้
"เขาส่งงานกันหมดแล้วเหลือแค่มึงเนี่ย เขียนทิ้งไว้แค่วันที่เมื่อไหร่จะเสร็จ" ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนโด้จึงเรียกสติของเหล็กกลับคืน
"เชี่ยเอ๊ย! " ผมสบถออกมาเพราะหยุดคิดเรื่องของโมราไม่ได้จริงๆ ทั้งที่สมควรจะปล่อยมันไป ทั้งที่ผมเป็นคนไม่ชอบตามตื้อใครด้วยซ้ำแต่ตอนนี้ในสมองกลับวนเวียนเห็นแต่ใบหน้าและคำพูดจาของโมราที่ตัดสัมพันธ์กับผมอย่างสิ้นเยื่อใย
หลายวันผ่านไป โมราพยายามหลบหน้าไม่เจอเหล็กเธอตั้งใจเรียนเป็นกิจวัตรอยู่แล้วส่วนเหล็กเองถึงแม้จะอยากเจอมากเท่าไหร่แต่ต้องข่มความรู้สึกเอาไว้เพราะไม่อยากตามตื้อมากนัก
"วันนี้เราจะมีกินเลี้ยงต้อนรับอาจารย์คนใหม่สำหรับภาคพิเศษปีหนึ่งเลยอยากถามเด็กช่างห้องนี้ว่าจะไปด้วยกันไหม" อาจารย์เดินเข้ามาถามเพื
