“เป็นยังไงบ้าง ได้ภาพที่ให้เข้าไปหาไหม”
ฉันถามอย่างตื่นเต้น ทันทีที่ช่วยดึงแขนพี่พญาเข้ามาในห้อง แต่กลับพบว่าในมือเขาว่างเปล่า ไม่มีภาพที่ฉันให้เขาไปหาเลย
“ไม่เจอ”
ใจแป้วทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ออกจากปากของเขา อุตส่าห์เสี่ยงตายขนาดนี้ยังคว้าน้ำเหลวอีกเหรอ
“ดูจนทั่วแล้วใช่ไหม?”
ฉันถามย้ำสีหน้าจริงจังขึ้น แม้รู้ว่าเขาคงหาจนทั่วแล้วจริง ๆ
“อืม”
“เฮ้ออ... ถ้าได้ภาพนั้นคงได้รู้ความจริงแน่ เพราะด้านหลังภาพเด็กทารกนั่นมีข้อความเขียนเอาไว้ยาวเหยียด มันต้องเป็นกุญแจสำคัญแน่”
ฉันทิ้งตัวลงนั่งที่เตียงพร้อมกับถอนหายใจแผ่วเบา เป็นจังหวะที่พี่พญายื่นแผ่นภาพบางอย่างมาต่อหน้า
“อะไรเหรอ”
ฉันช้อนตาขึ้นมอง ก่อนจะรับแผ่นภาพเหล่านั้นมาถือเอาไว้
“ถ้าภาพนั้นคือกุญแจสำคัญ ภาพนี้ก็อาจจะเป็นกุญแจสำรองก็ได้”
ฉันก้มมองดูภาพในมือที่ซ้อนกันอยู่หลายใบ ไล่เปิดออกไปเรื่อย ๆ อย่างพิจารณา นี่คือภาพของพ่อผู้ใหญ่สม
