ท่ามกลางความหนาวเหน็บ ฝนด้านนอกเริ่มตกปรอย ๆ ฉันกำลังเหม่อลอยและเพ่งมองไปยังทุ่งนาที่ว่างเปล่า หัวใจที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ ไร้ซึ่งความเจ็บใด ๆ มันแค่ชาวาบไปอย่างหัวใจที่ถูกแช่ด้วยน้ำแข็งจนเลือดไม่อาจซึมหรือไหลผ่าน กลางอกยังคงจุกกับคำพูดของพ่อผู้ใหญ่ที่ก้องอยู่ในหู คำว่าเกลียดฉัน และไม่เคยมองว่าฉันเป็นลูก
“แล้วใครจะอยากให้แม่ตัวเองตายวะ”
ฉันโพล่งออกมาพร้อมกับแนบหน้าลงบนหัวเข่าที่กำลังกอด น้ำตาไหลอาบลงมาเช่นเดียวกับเม็ดฝนห่าใหญ่ที่โปรยหล่นลงจากฟ้า ไม่ต่างไปจากสายน้ำแห่งความเศร้าโศกเสียใจของป้าเนตรที่อยู่บนสรวงสวรรค์
คำถามที่ยังไม่กระจ่างยังคงผุดเข้ามาในหัวของฉันอยู่เป็นระยะ ถ้าวันนี้ป้าเนตรยังมีชีวิตอยู่ แล้วฉันจะยังเป็นลูกของพ่อผู้ใหญ่อยู่ไหม เขาจะทิ้งขว้างฉัน เหมือนที่ทำอยู่ตอนนี้หรือเปล่า...
“หนาวไหม”
คำถามของใครบางคนทำให้ฉันสะดุ้งเฮือก รีบแหงนหน้าขึ้นมาและพบว่าพี่พญากำลังยื่นส่งเสื้อแขน
