ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ ที่ฉันใช้ชีวิตอยู่แต่บ้าน ไม่ได้ออกไปไหน แต่ก็แทบไม่ออกจากห้องเช่นกัน บ้านที่เคยเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย บัดนี้เงียบสนิทจนน่าใจหาย เราทุกคนในบ้านต่างใช้ชีวิตกันอย่างปกติ แม้รู้กันอยู่เต็มอกว่ามันไม่ปกติก็ตาม...
“อีนาวอยู่บ่จ้าแม่” (อีนาวอยู่ไหมแม่)
เสียงรถที่ขับเข้ามาหยุดอยู่หน้าบ้าน พร้อมกับเสียงพูดคุยที่ใต้ถุนบ้านทำให้ฉันวางมือจากกองผ้าที่กำลังพับ รีบส่องดูด้านล่างผ่านช่องไม้เล็ก ๆ ว่าใช่เพื่อนของตัวเองหรือเปล่า และก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ตอนนี้ทั้งมินตรา ใบตองและแหวน กำลังยืนคุยกับแม่ของฉันอยู่
“อยู่เทิงห้องมันนั่นล่ะ เอิ้นมันลงมากินข้าวแนเด้อ” (อยู่บนห้องมันนั่นแหละ เรียกลงมากินข้าวหน่อยนะ)
“จ้า”
ใบตองรับคำ ก่อนที่พวกมันทั้งหมดจะเดินขึ้นบันไดมา ไม่นานประตูห้องฉันก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงทักทายที่ดังจนน่ารำคาญ
“อีนาววว กูนึกว่ามึงแห้งตายคาห้องแล้ว” (อีมะนาว กูนึ
