EP.10 รสนิยมข่มขืน
1246 Words
สักพักฉันตัดสินใจเดินกลับเข้าไปเพื่อดูอาการแต่ปรากฏว่าเจอเพียงพี่ไทเกอร์ยืนผสมเหล้าอยู่หน้าบาร์
"แล้วเพื่อนพี่ไปไหนล่ะคะ" ฉันถามพลางมองซ้ายขวา
"กลับไปแล้ว"
"ฮะ!! กลับไปแล้ว กลับไปไหน"
"เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย...จะเสียงดังทำไมมันแค่แวะมาทักทายหลังจากหายไปต่างประเทศมันก็กลับคอนโดของมันสิ"
ท่าทางเลิ่กลั่กยิ่งทำให้ผมสงสัย แต่เนื่องจากลูกค้าเยอะจึงไม่ใส่ใจรีบทำออเดอร์ตามหน้าที่ต่อไป
เวลาสามทุ่ม
ดีเจก็เปิดเพลงมันส์คนในคลับเต้นกระจายมีเพียงเด็กนี่ที่ลุกลี้ลุกลนส่อพิรุธ สักพักโทรศัพท์มือถือสั่นผมจึงรีบคว้ากดรับสาย
ตึก ตึก
หมั๊บ!
"อัก โอ๊ยยย" เหมือนโดนเรียกสติจากแรงกระชากแขน ตัวฉันปลิวกระแทกแผงอกแกร่ง "พะ พี่ไทเกอร์หนูเจ็บนะคะ"
"เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
"เบาๆ ก็ได้ อ๊ะ"
"ออกมานี่!!"
แรงลากแถมข้อแขนยาวถูกบีบจนเส้นเลือดแทบจะไม่ขยับ เยลลี่ปลิวไปตามแรงเหวี่ยงของผู้ชายตัวสูงใหญ่ เขาดึงเธอมาข้างตึกริมร้าน แล้วโยนร่างอัดติดกำแพงจนสะอึก
"เธอเล่นบ้าอะไรฮะ!!" ผมโมโหจนเลือดขึ้นหน้าตวาดเสียงดังลั่น "สนุกมากเหรอที่คอยสร้างความเดือดร้อนให้ฉันอยู่เรื่อย"
"พูดจากันดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องรุนแรงเลยตัวหนูก็เล็กนิดเดียวเอง"
"ถ้าพูดจาดีแล้วเธอยอมรับฟังก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้หรอก"
ผมกดเสียงเค้นด้วยความขุ่นเคืองมันจะมากเกินไปแล้ว
"ทำไมพี่มองหน้าหนูแบบนี้คะ" น้ำลายอึกใหญ่กลืนลงคอฝืดเคืองแต่ฉันก็ตัดสินใจถาม "พะ พี่น่ากลัวจังเป็นอะไรคะ"
"เธอวางยานอนหลับเพื่อนฉันจะให้ฉันยกมือไหว้ขอบคุณหรือไงวะ!!"
"_____"
ทันทีผมเริ่มคิดบางอย่างได้ก่อนกำหมัดแน่นแล้วซัดใส่กำแพงดัง ตุ๊บ! จนอีกฝ่ายหลับตาปี๋เพราะแรงลมกระทบข้างขมับ
"เธอจงใจวางยาฉัน..เพื่ออะไร!!" เกิดมาไม่เคยพบเจอผู้หญิงร้ายกาจขนาดนี้ "อยากได้ฉันจนตัวสั่นใช่ไหม"
"มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คือว่า นะ หนู"
"เก็บคำแก้ตัวของเธอเอาไว้เถอะ ตอนนี้ไอ้แจ๊คอยู่โรงพยาบาลถ้ามันแจ้งความจับเธอฉันจะเป็นพยานให้มันเอง"
เธอยกมือขึ้นมาไหว้ท่าทางจะร้องไห้ ก่อนที่จะส่ายหน้าริมฝีปากสั่นระริกเนื่องจากหวาดเกรงกฎหมาย
"หนูไม่ได้ตั้งใจนะคะพี่ ฮึก ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มันกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตแบบนี้" แผนของมีนล้มไม่เป็นท่า แถมตอนนี้ฉันกำลังจะถูกจับเข้าตะรางอีก "หนูแค่อยากจะวางยาสลบพี่ จากนั้นก็จ้างให้คนลากกลับไปที่โรงแรมแล้วก็แกล้งทำเหมือนว่าเรามีอะไรกันตื่นมาพี่จะได้รับผิดชอบหนูไง"
"เธอว่าอะไรนะ..."
"แค่นั้นจริงๆ ฮือออ หนูขอโทษ"
แผนตื้นๆ เหมือนละครน้ำเน่าในทีวี แต่พราะเยลลี่เป็นคนมองโลกในแง่ดีจึงมักจะไม่ค่อยคิดหน้าหรือไตร่ตรองอะไรก่อนที่จะกระทำ
"สิ่งที่เธอทำมันผิดมาก เธอคิดดูนะว่าต่อให้แผนมันจะสำเร็จแล้วยังไง? ฉันรับผิดชอบตัวเธอแต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะชอบเธอ" ไม่รู้จะโกรธหรือรำคาญกับสมองที่มีน้อยนิดของยัยนี่ก่อนดี
"ก็หนูไม่รู้จะทำยังไง หนูแค่อยากให้พี่ชอบหนูบ้าง"
"คนอย่างเธอไม่เห็นโลงศพก็คงไม่หลั่งน้ำตา"
"ถ้าไม่กินพาราก็ไม่หายป่วย"
"ถุ้ย! ยังมีหน้ามาเล่นมุกสองบาทสามบาทอีก"
หมั๊บ!
ผมกระชากลากถูท่ามกลางสายตาของคนที่อยู่หน้าร้านเข้าไปยังบาร์คว้ากุญแจรถแล้วกลับออกมาอีกรอบ
"เราจะไปไหนกันคะพี่ไทเกอร์" วันนี้เขามารถเก๋งสินะเพราะพามายังลานจอดหลังคลับ
"พาเธอไปส่งตำรวจไง! ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าเกือบจะเป็นฆาตกร เพื่อนของฉันขาดสติและวูบหลับจนรถชนกับต้นไม้"
"ตายจริง!"
"ยังไม่ตาย"
"หนูแค่อุทาน ฮึก พี่ก็อย่ารับมุกสิ"
สองคนยังโต้เถียงกัน ก่อนเขาจะคุมสติที่แตกกระเจิงไว้ขณะกำหมัดแน่นใช้สองแขนล่ำพิงรถเก๋งสีดำของตัวเอง
"คนรวยอย่างเธอถ้าติดคุกเดี๋ยวก็มีคนมาประกันตัว ฉะนั้น..ต้องเจ็บก่อนถึงจะหลาบจำ" เสียงเค้นของผมพูดกัดฟันกรอด "เธอล้ำเส้นของฉันเกินไปแล้วเยลลี่"
"พี่จำชื่อได้แล้วเหรอคะ เมื่อกี้พี่เรียกชื่อหนูด้วย"
"หึ ฉันจำชื่อเธอได้ ส่วนเธอเองก็ต้องจดจำคืนนี้ได้อย่างไม่ลืมแน่นอน"
"_____"
บรื้นนน
เยลลี่นั่งรถเก๋งมากับไทเกอร์ บรรยากาศภายในรถเงียบสงัดไม่มีใครพูดอะไรหลังจากรถแล่นบนท้องถนนยามค่ำคืน
พักเดียวก็ถึงจุดหมายปลายทาง ม่านรูดมีป้ายไฟ Welcome สีเขียวสะท้อนแสงแสบตาพร้อมให้บริการ 24 ชั่วโมง
"ที่นี่ที่ไหนคะทำไมมีแต่ม่านเต็มไปหมด" ไม่เคยเห็นมาก่อนแต่ก็ดูน่ากลัวเพราะทึบหนา "พี่พาหนูมาที่นี่ทำไม"
"โง่แล้วยังปัญญาอ่อนอีกนะไม่รู้จักสถานที่นี้จริงเหรอ"
"ก็หนูไม่ค่อยได้ออกไปไหน ตอนอยู่กับพ่อแม่มีรถรับส่งของที่บ้านจะไปตามใจก็คงไม่ได้"
รถพี่ไทเกอร์จอดที่ห้องมุมสุดซึ่งเขียนไว้ว่า ห้องVIP พนักงานถือไฟฉายโบกก่อนจะปิดม่านให้พร้อมไฟสีส้มที่เปิดส่องสว่างไสว
"เข้าไปสิ" ผมเปิดประตูลงจากรถเห็นท่าทีสงสัยคงจะไม่เคยจริงๆ "เดี๋ยวฉันจะหยิบของแล้วตามไป"
"แต่พี่ยังไม่ตอบเลยนะคะว่าพาหนูมาที่นี่ทำไมแล้วมันที่ไหนกัน"
"เธออยากจับเสืออย่างฉันมากไม่ใช่หรือไง หึ คืนนี้เธอจะไม่ได้แค่จับ! แต่จะได้ขี่เสือสมใจแน่"
แกร๊ก
อักกก!
"พี่ไทเกอร์หนูเจ็บนะ" เขาโน้มตัวกลับเข้าไปในรถ หยิบบางอย่างใส่กระเป๋าแล้วจับแขนฉันกระชากเข้ามาในห้องพร้อมผลักติดกำแพงสีขาว "ทำไม มะ...มีเตียงด้วย"
"ที่นี่ก็ม่านรูดไง สถานที่สำหรับเอากันทีนี้เธอเข้าใจหรือยัง"
"!!!!"
แคว่ก
"ว้ายยย พี่ไทเกอร์หยุดนะ!!" เสื้อพนักงานเสิร์ฟสีขาวของฉันถูกฉีกกระชากจนกระดุมหลุดกระเด้งลงพื้น
"ทีแบบนี้ทำดิ้นโวยวายหรือจะเล่นบทไร้เดียงสาให้ฉันสนใจ แม้ว่าฉันจะไม่มีรสนิยมข่มขืนใครแต่กับเธอเว้นไว้คนหนึ่งก็ได้มั้ง"
"ฮึก ฮืออ~อย่านะ"
แขนฉันทั้งสองข้างถูกรวบตึงด้วยมือหนา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาซุกไซ้ซอกคอในขณะที่ฉันดีดดิ้นโวยวายน้ำตาเริ่มรินไหล สักพักจึงแน่นิ่งสะอึกสะอื้นไม่กล้าเคลื่อนไหว
"หยุดดิ้นทำไมกำลังมันส์เลย" อารมณ์ผมตอนนี้ทั้งโมโหและกดดัน แต่พอเห็นตัวเล็กสั่นจนริมฝีปากขยับสติก็เริ่มกลับมา "ใจกระจอกก็อย่าร่าน ถ้าไม่อยากโดนจัดหนักก็อย่าอ่อยสิวะ!!"
- Writer
